Της Ελένης Καλογεροπούλου

Ο μικρός της φωτογραφίας όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ θα πρέπει να ήταν νεογέννητος. Με μαθηματική ακρίβεια μπορώ να υποθέσω ότι έχει χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο  και με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω ότι γνωρίζει ελάχιστα τι πάει να πει παιδική ανεμελιά.

Της Ελένης Καλογεροπούλου

Ο μικρός της φωτογραφίας όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ θα πρέπει να ήταν νεογέννητος. Με μαθηματική ακρίβεια μπορώ να υποθέσω ότι έχει χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο  και με απόλυτη σιγουριά μπορώ να πω ότι γνωρίζει ελάχιστα τι πάει να πει παιδική ανεμελιά.

Ο μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά στο Ιράκ, πιστεύει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να χάνεις την μάνα σου, τον πατέρα σου , τη γιαγιά και τον παππού σου από μια βόμβα που σκάει στο δρόμο. Ότι  είναι λογικό  να προσπερνάει  πτώματα  κομματιασμένα, κορμιά διαμελισμένα  από τυφλά χτυπήματα.

Ο μικρός, όπως τα περισσότερα παιδιά στο Ιράκ, κοιμάται και ξυπνάει ξέροντας ότι μπορεί να μην υπάρχει επόμενη μέρα.  Ότι ένα βίαιο χτύπημα στην πόρτα μπορεί  να φέρει τους Αμερικανούς στρατιώτες  στο σπίτι του και μαζί τον θάνατο και την θλίψη.

Ο μικρός της φωτογραφίας με την αθωότητα των χρόνων του  περνάει την νοητή γραμμή του κακού εχθρού και χαρίζοντας στον Αμερικανό στρατιώτη  ένα πλατύ χαμόγελο του δίνει το χέρι. Και εκείνος γονατιστός του ανταποδίδει  την τρυφερότητα της στιγμής.

Μόνο που γι’ αυτό το παιδί, όπως για όλα τα παιδιά του πολέμου, η έμμεση συγνώμη του μισθοφόρου έρχεται κάπως αργά. Ίσως πολύ αργά  αφού  η χαμένη αθωότητα  τον παιδικών χρόνων χάθηκε ανεπιστρεπτί.

Αυτά τα λίγα από εμένα που γνώρισα στον πόλεμο   τα παιδιά του Ιράκ και που πια δεν πιστεύω ότι μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις….