Της Τζένης Κ.

Αχός βαρύς ακούγεται και πολλά τουφέκια πέφτουν το τελευταίο διάστημα με αφορμή την ολική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους.

Της Τζένης Κ.

Αχός βαρύς ακούγεται και πολλά τουφέκια πέφτουν το τελευταίο διάστημα με αφορμή την ολική απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Για να μην αδικηθεί καμιά απ’ τις δυο διαξιφιζόμενες πλευρές, μήτε οι smoking μηδέ οι no smoking, θα επιχειρήσουμε μία πρώτη αντικειμενική καταγραφή των αλλαγών που παρατηρήθηκαν από την 1^η Σεπτέμβρη και εντεύθεν…  (Αν έχετε να προσθέστε κάτι που εμάς μας έχει διαφύγει, μπορείτε να το αποστείλετε σε σχόλιο).

Η Αθήνα έχει αποκτήσει δεύτερο, βοηθητικό νέφος.

Μέχρι χθες, βγαίνοντας από την πόρτα εισπνέαμε συνήθως καθαρή εξατμισίλα, ανόθευτη βενζινίλα, καπνίλα, βερνικίλα, πλαστικίλα, σπρεΐλα, βρωμαερίλα γενικού τύπου, κλπ. Από την 1^η Οκτώβρη και μετά, όλοι οι εξωτερικοί χώροι μυρίζουν τσιγάρο. Οι είσοδοι των πολυκατοικιών μυρίζουν τσιγάρο. Απ’ τα παράθυρα μπαίνει τσιγάρο. Οι περαστικοί μυρίζουν τσιγάρο. Κι επειδή υποτίθεται ότι στον ανοιχτό αέρα ο καπνός είναι αβλαβής, εναπόκειται στην ευγένεια του αστικού μαϊστραλιού το πόσα «φουμπ» καπνού ελευθέρας βοσκής θα εισπνεύσει κανείς.

Η παραγωγικότητα έχει πέσει κατά 30% τουλάχιστον.

Δεδομένου ότι οι καπνίζοντες εργαζόμενοι βρίσκονται ανά μισή ώρα στο πεζοδρόμιο για τσιγάρο, το οποίο τσιγάρο ταιριάζει με καφέ, ο οποίος καφές ταιριάζει με το τραπεζάκι του διπλανού ορθάδικου, το οποίο ορθάδικο ταιριάζει με το κους- κους, το οποίο κους- κους ταιριάζει με μια βόλτα στην απέναντι βιτρίνα, η οποία απέναντι βιτρίνα βάζει τον παρατηρητή της στον πειρασμό να μπει να δοκιμάσει κατιτίς, …η εκτίμηση ότι η παραγωγικότητα έχει πέσει κατά 30% είναι λίαν μετριοπαθής. Αν παρατηρήστε τα πηγαδάκια καπνιζόντων έξω από τα κτίρια, θα έρθετε σίγουρα και θα συμφωνήσετε. Εξάλλου, όσο κι αν κάνουμε ότι το ξεχάσαμε, εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι Ελβετία.

Οι καπνιστές έχουν νεύρα ή είναι ζαβλακωμένοι.

Η διαπίστωση αυτή κουμπώνει με την προηγούμενη (περί παραγωγικότητας). Επιπλέον, είναι δείκτης επιβάρυνσης των διαπροσωπικών σχέσεων στα γραφεία και στα σπίτια. Ο χαρμάνης πάσχει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από σύνδρομο στέρησης. Τρώει νύχια, ξεπυτιριδιάζει μαλλιά, παθαίνει τικ, κουνάει νευρικά τα πόδια, θυμώνει με όλο το λοιπό άκαπνο ανθρώπινο είδος ή κοιμάται όρθιος, κλαίγεται για συμπαράσταση, συμμετέχει στη γενοκτονία του κράκερ και μισοκάνει όλες τις δουλειές του σερνάμενος.

Όλα τα παραπάνω συνεπάγονται ότι οι γύρω του θα πρέπει να επιδεικνύουν περισσότερη υπομονή και εγκαρτέρηση. Κανείς όμως δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτό θα συμβεί στις συνθήκες βαρύτατου ανταγωνισμού και βαρυγγόμιας στις οποίες ζούμε και εργαζόμαστε.

Οι καπνιστές έχουν γίνει πιο fit.

Δεν είναι μόνο επειδή έχουν αναγκαστεί να περιορίσουν το τσιγάρο. Είναι και επειδή ανεβοκατεβαίνουν τη σκάλα 15 φορές την ημέρα. Πιάστε τους γλουτούς και τους μηρούς του καπνιστή συναδέλφου σας και θα το διαπιστώστε. Κι επειδή λένε ότι ένα τσιγάρο στερεί 5 λεπτά ζωής, ενώ ένα σκαλί επιδοτεί τη ζωή με άλλα πέντε, είμαστε μία γι’ άλλη. Θα ζήσουνε, για να καπνίζουνε. Παράπλευρη απώλεια της αλλαγής αυτής είναι η προβλεπόμενη πτώση του τζίρου των γυμναστηρίων.

Οι μη καπνιστές έχουν γίνει «Αρτέμηδες».

Τελικά, η καταπίεση που υπέστησαν οι μη καπνιστές τα τελευταία 200 χρόνια έχει καταγραφεί στην κυτταρική μνήμη τους ως εμπάθεια. Όπως φαίνεται, δεν έχει αρκέσει το μέτρο της απαγόρευσης και τα καπνιστικά ζόρια, για να απαλυνθεί και να κοπάσει αυτό το σύμπλεγμα. Το αποδεικνύει το τεράστιο σουξέ του καταδοτικού 1142. Περισσότερες από 10.000 κλήσεις δέχτηκε η γραμμή μέσα σε  δύο μέρες. Λένε βέβαια, ότι το γονίδιο του Αρτέμη προϋπάρχει σε μερικούς ανθρώπους και ενεργοποιείται από τις συνθήκες. Ε, …αυτές οι συνθήκες είναι ομολογουμένως πολύ ενεργοποιητικές.

Κατά τα λοιπά, όλα βαίνουν καλώς σε ό,τι αφορά το κάπνισμα και γινόμαστε σιγά –σιγά Ευρώπη.