Στις Υρώ Μανέ και Καίτη Κωνσταντίνου, ένα «Αταίριαστο ζευγάρι» στη σκηνή, αλλά τόσο ταιριαστό και προβλέψιμο στους υποκριτικούς του κώδικες.

ΠΛΗΝ

– Στις Υρώ Μανέ και Καίτη Κωνσταντίνου, ένα «Αταίριαστο ζευγάρι» στη σκηνή, αλλά τόσο ταιριαστό και προβλέψιμο στους υποκριτικούς του κώδικες. Δεν είμαστε εναντίον της μανιέρας –την οποία οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν παντιέρα–, όταν αυτή γίνεται τέχνη. Εναντίον του κενού και επίπεδου παιξίματος είμαστε, της φωνής και της τσιρίδας, του «ποια κάμερα με παίρνει τώρα», αυτής της «σχολής θεάτρου» που έχει ξεχάσει ότι παίζει στη σκηνή κι όχι σε τηλεοπτικό πλατό.

– Στους Αλέξανδρο Ρήγα – Δημήτρη Αποστόλου γιατί θεωρούν ότι το θέατρο είναι τηλεόραση κι ότι με μια έξυπνη ατάκα στήνεται σκηνή. Αμ, δε! Για να μην τους αδικούμε πάντως, στο «Αταίριαστο ζευγάρι», εκτός από την υπερβολική υστερία-σήμα κατατεθέν τους, υπάρχει το αναγνωρίσιμο χιούμορ τους, το έξυπνα «λοξό», ισορροπημένα γλυκόπικρο και αρκούντως γοητευτικό.

– Στον Κοραή Δαμάτη για τα «Ορφανά» του Λάιλ Κέσλερ, που σκηνοθέτησε στο Αγγέλων Βήμα. Σχηματικοί ρόλοι μέσα από κλισέ, συναισθηματισμός και μελόδραμα, ρεαλισμός με ολίγη τρυφεράδα, μια συνταγή τόσο παλιά και ξεπερασμένη σε ένα έργο που αν και «γερασμένο» δείχνει ότι θα μπορούσε να φρεσκαριστεί, ιδιαίτερα αν το «διάβαζε»κανείς μέσα από το έντονο ψυχολογικό του υπόβαθρο.

– Στον Θοδωρή Πετρόπουλο γι’ αυτή την τηλεοπτική εμμονή στις διασκευές του, που πήρε… μπάλα και τα «Κορίτσια ημερολογίου». Ως τηλεοπτικό σενάριο μια χαρά θα ήταν. Αλλά ως θεατρικό έργο έμπαζε. Καρικατούρες για ρόλοι, εκτός πια εάν ούτε μία από τις πρωταγωνίστριες (πλην της Μαρίας Κατσιαδάκη, που κι αυτή πολύ υποτονική ήταν) δεν μπορούσε να υποστηρίξει έναν χαρακτήρα στη σκηνή. Κι ύστερα η γνωστή συνταγή: λίγο χιούμορ (κορυφαία σκηνή του έργου αυτή της φωτογράφησης), λίγη τρυφερότητα, κάτι από μελό και το απαραίτητο δραματάκι. Πολυχρησιμοποιημένη και κοινότοπη.

– Στη Βάνα Πεφάνη, η οποία ενώ ανακατεύεται σαν κρουτονάκι στη μεγάλη χύτρα των τηλεοπτικών σίριαλ, επιμένει να βλέπει οράματα περί θεατρικής ποιότητος. Στο ερώτημα «Ιδανικά, ως ηθοποιός, τι ονειρεύεστε;» απαντά: «Να υπάρξω με ανθρώπους που να μπορούμε να συνεννοηθούμε σε μια ομάδα, έχοντας πορεία κοινή πολλών χρόνων. Να κάνουμε πράγματα όχι από το ένα θέατρο στο άλλο, αλλά πράγματα που μας αρέσουν και δεν αφορούν το ταμείο ή την εμπορικότητα». Αυτά δεν τα ονειρεύεσαι δημοσίως. Ή τα επιχειρείς ή… άσ’ τα καλύτερα.

– Στον Πέτρο Φυσσούν, δεδηλωμένο νοσταλγό του Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος πάντα βρίσκει λίγο χρόνο να ασχολείται και με το σήμερα. Σήμερα, λοιπόν, διαπιστώνει ότι «κάποια ξένα κέντρα, επειδή ο πολιτισμός μας είναι σπουδαίος, του επιτίθενται. Η παγκοσμιοποίηση μισεί την Ελλάδα, μισεί τον πολιτισμό της, θέλει να εξαλείψει την Ιστορία της και να υποβιβάσει τη διαφορετικότητά της». Τόση ακροδεξιά συνωμοσιολογία για την ξεχασμένη ευρωπαϊκή μας επαρχία;

– Στην Kατερίνα Παπουτσάκη, η οποία δείχνει να έχει γεννηθεί υπερθετική, αισιόδοξη, χωρίς τους νταλκάδες της επαφής με την πραγματικότητα. «Θα ξαναέπαιζα την Αλίκη με μεγάλη χαρά!» επιμένει. Κι ας είχαν διαφορετική γνώμη σύσσωμοι οι τηλεθεατές, οι τηλεκριτικοί, οι καναλάρχες που παρήγγειλαν το σίριαλ, πολλοί από τους συντελεστές, καθώς και όλα τα ανάλγητα μηχανάκια της AGB. Είναι να μην πατήσεις με τη μία την κορυφή (σου).

– Η ανεκδιήγητη εκπομπή του Σκάι «I Love GR». Να πολεμούν η Σύμη με τα Σύβοτα σαν να πρόκειται για ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Ποδοσφαιρική φανατίλα, μεταμφιεσμένη σε εκπομπή, τάχα μου, για τις ομορφιές και το κάλλος της Ελλάδας. Ο τηλελαϊκισμός με ένδυμα σοβαρότητας. Όσο για τους παρουσιαστές (Επιστήμη Μπινάζη, Κωστή Ζαφειράκη και Γιώργο Φραντζεσκάκη), βλέποντάς τους καταλαβαίνεις ένα πράγμα, πόσο ξεγυμνώνει το γυαλί ανθρώπους που δεν είναι κατάλληλοι για έκθεση σε αυτό.

– Η νέα σειρά της Μυρτώς Κοντοβά θέλει να γίνει «Παρά πέντε» αλλά δεν μπορεί – αυτό είναι φανερό από το σενάριο. Κολλημένα στο 20% τα νούμερα της τηλεθέασης. Φταίει που ο κόσμος ξεχωρίζει το αυθόρμητο από το επιτηδευμένο.

– «Και πάνω απ’ όλα, ευχαριστώ βαθιά τον εαυτό μου και τη μουσική» γράφει η Θεοδοσία Τσάτσου στο εισαγωγικό σημείωμα του νέου της cd. Τέτοια μετριοφροσύνη, ούτε οι Λουδοβίκοι στις Βερσαλλίες…

ΣΥΝ

+ Στον Γιώργο Κιμούλη, ο οποίος σαν Άντριου Γουάικ στο «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ καταφέρνει να μην προδίδει τον ηθοποιό που όλοι γνωρίζουμε επί σκηνής: οι γνωστές γκριμάτσες, το ίδιο ύφος, το ίδιο πλατάγισμα της γλώσσας, των χειλιών, η ίδια εκφορά του λόγου, μερικές φορές και οι ίδιες ατάκες (που ως δια μαγείας «κουμπώνουν» σε ό,τι έργο παίξει). Αλλάζει ο τίτλος του έργου και η… κορνίζα. Όλο το υπόλοιπο, όπως το ξέραμε και το αγαπήσαμε. Τελικά, μήπως ο Γιώργος Κιμούλης είναι ρόλος και δη πασπαρτού;

+ Στον Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, οι οποίοι στο «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ προσπαθούν να ζωντανέψουν επί σκηνής ένα απολαυστικό δίδυμο, καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες. Υπογράφοντας τη διασκευή και τη σκηνοθεσία της παράστασης έφεραν το έργο όσο πιο κοντά μπορούσαν στους ίδιους, θέτοντας τους εαυτούς τους πρωταγωνιστές (ιδιαίτερα ο Κιμούλης) κι όχι τους ήρωες του Σάφερ. Pa mal!

+ Στους Γιώργο Κιμούλη και Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για την επιλογή να ακουστεί το τραγούδι με τη φωνή του Δημήτρη Χορν (για λίγο) στην έναρξη του δεύτερου μέρους στο «Σλουθ». Δευτερόλεπτα. Αλλά υπέροχα!

+ Στον Γιώργο Κιμούλη που κατάφερε να κάνει ρόλο στοιχεία του χαρακτήρα του. Και όχι μόνο. Αφίσες από παλαιότερες παραστάσεις του κυριαρχούν στο σκηνικό, ενώ είδαμε και βίντεο από παλαιότερους ρόλους του (Λιρ και Μάκβεθ) σαν μια… ρετροσπεκτίβα Κιμούλη. Όχι, το έργο εξακολουθεί να τιτλοφορείται «Σλουθ».

+ Στην Ελένη Μανωλοπούλου για το σκηνικό της στα «Κορίτσια ημερολογίου». Ένα τεράστιο ημερολόγιο, που πάνω του συμβαίνει η δράση του έργου, με χρώματα, με τις σελίδες να γυρίζουν και ο χρόνος να κυλά. Ωραία ιδέα, λειτουργική, πρωτότυπη και καλαίσθητη.

+ Fog Films ονομάζουν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» την εβδομάδα των προβολών που οργανώνουν από σήμερα στην Έλλη της οδού Ακαδημίας. Τονίζουν ότι δεν είναι αντι-φεστιβάλ, αλλά απλώς μια ευκαιρία να προβληθούν οι ταινίες που δεν θα πάνε στη Θεσσαλονίκη, μια που οι δημιουργοί τους ζητούν επιμόνως και με μοναδικό μοχλό άσκησης πίεσης τις ταινίες τους ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για το ελληνικό σινεμά. Στην Έλλη, την οποία οφείλετε να επισκεφθείτε αυτή την εβδομάδα, θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε πως αν η ομίχλη που σκεπάζει τον εγχώριο κινηματογραφικό χώρο καθαρίσει ποτέ, τότε αυτό θα γίνει με θαρραλέες κινήσεις σαν αυτή και με ταινίες όπως αρκετές απ’ όσες θα προβληθούν στο εξαιρετικό αυτό «μη φεστιβάλ».

+ Στον παραδοσιακό τυπογράφο Νίκο Βοζίκη και σε όσους επιγόνους του Γουτεμβέργιου δίνουν μάχες οπισθο- φυλακής, υπερασπιζόμενοι τα λάβαρα της παραδοσιακής τυπογραφίας. Το νέο ποίημα του Γιώργου Βέλτσου «Σχέδιο για Ηλέκτρα» θα κυκλοφορήσει σε μία έκδοση τέχνης, η οποία θα συνοδεύεται από εφτά εικόνες κι ένα σχέδιο του εικαστικού Χρόνη Μπότσογλου. Ο Νίκος Βοζίκης στοιχειοθέτησε στο χέρι, ψηφίδα την ψηφίδα, και τύπωσε γύρω στα 525 αντίτυπα του βιβλίου, στις εκδόσεις Διάττων, στα Εξάρχεια.

+ Στη Δήμητρα Γαλάνη, η οποία έκανε την πιο… αντιεξουσιαστική δήλωση των ημερών. «Θέλω να ξεχάσω ή και να σβήσω τελείως από τη μνήμη μου ό,τι έχω υποστεί ως πολίτης αυτής της χώρας, από την κακογουστιά, την αθλιότητα, το ψέμα, τη διγλωσσία, τον λαϊκισμό και την απονιά που χαρακτηρίζουν, ως επί το πλείστον, την εκάστοτε εξουσία», είπε. Οργή, σε εποχές που την οργή επιχειρούν να τη μονοπωλήσουν τα καλάσνικοφ μέσα στο σκοτάδι.

+ Ονομάζεται Lumiere Brother, αν και για τους περισσότερους θα γίνει αδίκως γνωστός ως «ο αδελφός της Monika». Αδίκως, γιατί ο Βασίλης Χριστοδούλου, όπως είναι το αληθινό του όνομα, έπαιζε μουσική πολύ πριν η μικρή του αδελφή πιάσει κιθάρα στα χέρια της και κυρίως διότι το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ «Fiction» δεν χρειάζεται καμιά τέτοια σύσταση για να σε κερδίσει. Η όμορφη καλοδουλεμένη και κομψή ποπ του δείχνει ότι το ταλέντο κυλά άφθονο στην οικογένεια Χριστοδούλου και ότι είναι ικανό να κάνει τον Lumiere Brother κάτι παραπάνω από Monika’s Brother.

+ Η Αρλέτα και το πολιτισμικό της σύμπαν, το οποίο μεταφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα του νέου της cd «Και πάλι χαίρετε!». Γράφει λοιπόν: «Αν δεν είναι του γούστου σας (αυτό το cd), πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ χαρά μεγάλη η νεκραναστημένη».