Παρασκευή πρωί (8 Οκτωβρίου) σε κεντρικό δρόμο της Φρανκφούρτης, ένας μικρός διαβολάκος ελίσσεται ανάμεσα στους περαστικούς με τα πατίνια του έχοντας μια τουρκική σημαία να ανεμίζει στην πλάτη του.

Παρασκευή πρωί (8 Οκτωβρίου) σε κεντρικό δρόμο της Φρανκφούρτης, ένας μικρός διαβολάκος ελίσσεται ανάμεσα στους περαστικούς με τα πατίνια του έχοντας μια τουρκική σημαία να ανεμίζει στην πλάτη του. Ο πανθορών Μάρκος παρατηρεί αμέσως ότι κανείς Γερμανός δεν δίνει σημασία στον μικρό που κραυγάζει «ποδοσφαιρικά» το όνομα της πατρίδας του, την οποία πιθανότατα δεν έχει αντικρίσει ούτε στον χάρτη! Ο ίδιος, προφανώς, είναι γεννημένος στη Γερμανία, πάει σε γερμανικό σχολείο, αλλά θα είναι από τη συντριπτική πλειονότητα των Τούρκων που δεν μαθαίνουν καλά τη γλώσσα, συχνά δέσμιοι σοβινιστικών προκαταλήψεων, με αποτέλεσμα οι μέτριες επιδόσεις τους στο σχολείο να μην τους επιτρέπουν αργότερα, όταν μεγαλώσουν, να αναζητήσουν ένα αξιοπρεπές επάγγελμα.

Η άμεση παρατήρηση του Μάρκου έφερε και το πρώτο μας σχόλιο: «Αν γινόταν αυτό στην Ελλάδα από έναν Αλβανό μετανάστη, οι αντιδράσεις θα ήταν άμεσες και ποικίλες από το γύρω πλήθος». Ήδη είχαμε ένα σωρό πρόχειρα παραδείγματα για το πώς αντιμετωπίστηκαν ανάλογες περιπτώσεις, όχι μόνο σε ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις, αλλά ιδίως σε περιστατικά κατά τα οποία αλλοδαποί μαθητές οι οποίοι αρίστευαν στη γλώσσα και στα υπόλοιπα μαθήματα, με δυο λόγια τιμούσαν τον πολιτισμό μας με τον καλύτερο τρόπο, «τόλμησαν» να σηκώσουν τη σημαία της πατρίδας, πολλές φορές από αγάπη, αλλά κυρίως γιατί αυτό απαιτεί το τυπικό του σχολείου, το οποίο οι υπερπατριώτες (αυτοί δηλαδή που καπηλεύονται την πατρίδα και τη θεωρούν κτήμα τους) απαιτούν να τηρείται όχι από το σύνολο των μαθητών, αλλά μόνο από τους Έλληνες εξ αίματος, δηλαδή τους… Αρίους (τους καθαρόαιμους)! Αντίθετα, κανένας από τους γύρω Γερμανούς δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το γεγονός. Οι μόνοι που τους απασχόλησε το περιστατικό, ήμασταν εμείς.

Αργότερα, το ίδιο βράδυ, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, ο μεγάλος εμπορικός πεζόδρομος της πόλης ήταν γεμάτος μόνο με τουρκικές σημαίες και φωνασκούντες οι οποίοι ζητωκραύγαζαν επίσης υπέρ της μακρινής τους πατρίδας, την οποία έδειχναν να έχουν στην καρδιά τους. Επίσης κανένας από τους παρευρισκόμενους Γερμανούς δεν έδειχνε να ενοχλείται ή να δίνει σημασία στο γεγονός. Άφησα την Άννα με τον Μάρκο σε μια μπυραρία κι έπιασα στασίδι σε μια καφετέρια που είχε την τηλεόραση έξω (έκανε ζέστη), για να παρακολουθήσω τον αγώνα. Θα συναντιόμασταν αργότερα.

Στη διάρκεια του αγώνα οι Τούρκοι ήταν εκδηλωτικοί, σχεδόν με επιθετική συμπεριφορά, αντίθετα με τους Γερμανούς, που ήταν ένα επίπεδο πιο συγκρατημένοι. Ωστόσο, καμιά τους ενέργεια δεν έδειχνε «εθνική» ενόχληση. Είναι αλήθεια ότι παραξενεύτηκα, μια και λειτούργησαν τα ελληνικά αντανακλαστικά μου και οι σχετικές με τους Γερμανούς προκαταλήψεις που διατηρούμε στην Ελλάδα. Μου ήρθε στον νου το πρωινό σχόλιο – προβληματισμός του Μάρκου: «αν αυτό γινόταν στην Ελλάδα από τους Αλβανούς, τι θα είχε συμβεί;».

Πάει σχεδόν μια δεκαετία που στη Γερμανία το σύστημα απονομής υπηκοότητας έγινε ελαστικότερο: το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε να υπερασπίζονται τα χρώματα της Εθνικής Γερμανίας Τούρκοι, Πολωνοί, Γκανέζοι, Νιγηριανοί κ.ά. Γι’ αυτό ο περίφημος Μπεκενμπάουερ έγινε έξαλλος στο πρόσφατο Μουντιάλ, επειδή κάποιοι από τους παίκτες δεν έψαλαν τον εθνικό ύμνο της χώρας. Πιθανόν να μην τον γνώριζαν, όπως σίγουρα δεν τον γνώριζαν και οι χιλιάδες γκασταρμπάιτερ που έδωσαν το αίμα τους για την ανοικοδόμηση της μεγάλης Γερμανίας.

Στην τηλεόραση έβλεπα το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου να έχει κατακλυστεί από Τούρκους φιλάθλους και κόκκινες σημαίες. Οι Γερμανοί, για να μην μπερδεύουν οι παίκτες το δικό τους κόκκινο στη σημαία, παραχώρησαν στους φιλάθλους τους λευκά μπλουζάκια να τα φορέσουν «από πάνω», ώστε να ξεχωρίζουν οι άσπροι από τους κόκκινους. Μπροστά τα μπλουζάκια είχαν τυπωμένη την ημερομηνία και τον αγώνα. Πίσω στην πλάτη έγραφαν με περισσή δόση χιούμορ «εντός έδρας παιχνίδι» προσθέτοντας και ένα θαυμαστικό. Ας μην αναρωτιόμαστε (με τις όποιες σεβαστές αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κανείς) πώς συντελέστηκε και συντελείται το γερμανικό θαύμα!

Ο αγώνας τελείωσε, οι Γερμανοί έμειναν ικανοποιημένοι από το 3-0 υπέρ τους και οι Τούρκοι διαλύθηκαν ζητωκραυγάζοντας για την πατρίδα τους. Όλα επανήλθαν στους συνήθεις γερμανικούς ρυθμούς. Καιρός για μπόλικη, καλή και φτηνή μπύρα!

 

[email protected]