Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά στη χώρα, πάντα μου κάνουν εντύπωση μερικές στερεότυπες φράσεις που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε, όπως «γίναμε Βιετνάμ», «γίναμε Ζιμπάμπουε» ή το άλλο: «αυτά δεν γίνονται ούτε στην Ουγκάντα!».

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά στη χώρα, πάντα μου κάνουν εντύπωση μερικές στερεότυπες φράσεις που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε, όπως «γίναμε Βιετνάμ», «γίναμε Ζιμπάμπουε» ή το άλλο: «αυτά δεν γίνονται ούτε στην Ουγκάντα!». Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω όλες αυτές τις «αφ’ υψηλού» αναφορές σε χώρες, απρεπείς και νιώθω άβολα όταν τις ακούω.

Αντίθετα, όταν συμβαίνει να γίνονται (συνήθως δίκαια) απαξιωτικά για τη χώρα μας σχόλια εις την ξένη, τα ευαίσθητα εθνικά μας αντανακλαστικά αντιδρούν με τη σφοδρότητα του θιγμένου επαρχιώτη. Αν, ας πούμε, στη Βενεζουέλα, μια χώρα που προσωπικά δεν με συγκινεί μέχρι δακρύων, έλεγαν: «αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα», πώς θα μας φαινόταν; Το λέω διόλου τυχαία, γιατί συνέβη (τον Ιούλιο του 2010) και μάλιστα διά στόματος Ούγκο Τσάβες:

Με ρωτάτε γιατί στείλαμε φυλακή όσα στελέχη μας κλέψανε; Γιατί κλέψανε! Και δεν τους τιμωρήσαμε εμείς, αλλά οι θεσμοί. Μου λένε «γιατί άφησες να μπει φυλακή ο υπουργός Άμυνας και δεν τον κάλυψες αφού ήταν προσωπικός σου φίλος;». Μα… γιατί έκλεψε! Πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας, την πίστη του λαού στην κυβέρνηση. Πρόδωσαν τον Λαό, τη Δημοκρατία, τον Στρατό, την Πατρίδα, το Έθνος; Τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη! Αν τους αφήσεις, θα διαφθείρουν κι άλλους. Γι’ αυτό φυλακίστηκαν. Τιμωρώντας τη διαφθορά κρατάμε γεμάτα τα ταμεία, και την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη μαφία των τραπεζών μακριά απ’ τα πόδια μας. Δεν καταντάμε Ελλάδα!