Πριν από δύο χρόνια η είδηση της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου στα Εξάρχεια από έναν αστυνομικό συγκλόνισε τη χώρα. Τα εκτεταμένα επεισόδια μακράς διάρκειας που ακολούθησαν ήταν η απόδειξη τού πόσο πολύ είχε θιγεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Εντύπωση προκάλεσε η απαράδεκτη και άδικη προσπάθεια των Αστυνομικών Αρχών να κουκουλώσουν το θέμα.

Πριν από δύο χρόνια η είδηση της δολοφονίας ενός δεκαπεντάχρονου στα Εξάρχεια από έναν αστυνομικό συγκλόνισε τη χώρα. Τα εκτεταμένα επεισόδια μακράς διάρκειας που ακολούθησαν ήταν η απόδειξη τού πόσο πολύ είχε θιγεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Εντύπωση προκάλεσε η απαράδεκτη και άδικη προσπάθεια των Αστυνομικών Αρχών να κουκουλώσουν το θέμα. Οι δικαιολογίες οι οποίες ψέλλισαν οι δυο εμπλεκόμενοι αστυνομικοί, εκτός από άνανδρες, ασεβείς απέναντι στο νεκρό αγόρι αλλά και στον ελληνικό λαό που παρακολουθούσε, ήταν και προκλητικά ανόητες. Εμπεριείχαν αυτή τη βαρβαρότητα των ανεξέλεγκτων παρενεργειών που προκαλεί η αυθάδης βλακεία, όταν αυτή διατυπώνεται και υπερασπίζεται από θεσμούς και φορείς. Το δικαιολογημένα ανικανοποίητο περί δικαίου αίσθημα των Ελλήνων δεν είχε και πολλές ελπίδες ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Και αυτός ήταν ο λόγος – κατά τη γνώμη μου – της ασυνήθιστα μεγάλης διάρκειας των επεισοδίων. Υπήρξε μια κοινωνική βίαιη πίεση προς τη μεριά της δικαιοσύνης.

Τα εκρηκτικά επεισόδια απλά υπογράμμιζαν ότι το σύστημα είχε υπερβεί τα όρια. Ακολούθησε η διαδικασία που προβλέπει μια σειρά ενεργειών έως ότου έφτασε η ώρα της δίκης, εκεί που θα αποδεικνύονταν στην πράξη αν οι αρμόδιοι θεσμοί της πολιτείας είχαν πάρει το μήνυμα. Στο μεταξύ είχε αλλάξει και η πολιτική ηγεσία της χώρας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα δημοκρατικά μας ήθη. Μάλλον σωστά η πολιτεία αποφάσισε να μην γίνει η δίκη στην πολύπαθη πρωτεύουσα, αλλά σε μια κοντινή επαρχιακή πόλη. Στην Άμφισσα διαδραματίσθηκε αυτή η σημαντική δίκη, της οποίας το αποτέλεσμα θα έκρινε πολλά για τη διάθεση της πολιτείας και των φορέων της να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης κοινωνίας. Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας η αμφιβολία ήταν παρούσα εντός και εκτός της αιθούσης. Το λαϊκό αίσθημα που έχει κακοποιηθεί βάναυσα όποτε κλήθηκε να επιδείξει εμπιστοσύνη, βρισκόταν σε εγρήγορση, σε μια πρωτοφανή για το ελληνικό μας ταμπεραμέντο σιωπηλή εγρήγορση, πράγμα που εγώ ερμηνεύω ως μια επικίνδυνη για το σύστημα αναμονή.

Η απόφαση υπήρξε ιστορική: από τις σπάνιες ίσως κι η μοναδική φορά που το δικαστήριο μετατρέπει επί το αυστηρότερο τις κατηγορίες. Το δικαστήριο άλλαξε την κατηγορία εις βάρος του Επαμεινώνδα Κορκονέα από ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο κατά πλειοψηφία 4 – 3. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, γεγονός που σήμαινε ότι η επιβολή της ποινής ήταν μονόδρομος για το δικαστήριο. Η απόφαση ελήφθη με ομοφωνία.

Προφανώς, όπως δήλωσε και η τραγική μητέρα του Αλέξη, «η ποινή δεν εξαγοράζει την ανθρώπινη ζωή», ωστόσο πέρα από τη δικαίωση της μνήμης του νεκρού δικαιώνεται και η οργή μιας κοινωνίας η οποία απαίτησε δικαιοσύνη. Το γεγονός αυτό πρέπει να θεωρηθεί ως σημαντικό, γιατί ενδεχομένως μπορεί να σημαίνει την αρχή μιας δικαιότερης κοινωνίας, όπου η δικαιοσύνη εργάζεται όχι για να καλύπτει, αλλά για να αποκαλύπτει την ανομία, όπως λέγεται χαρακτηριστικά, «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Τελευταία λοιπόν έχουμε γίνει μάρτυρες πρωτόγνωρων πρωτοβουλιών από πλευράς της πολιτείας, όπως σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής, κατασχέσεις βιλών και κότερων, περιπτώσεις χρηματισμών. Βέβαια δεν προτρέχω να πανηγυρίσω, καθότι αυτά είναι μικρά δείγματα απέναντι σε μια διαχρονική νοοτροπία καταπάτησης κάθε έννοιας δικαίου από τους επιτήδειους αυτού του τόπου. Από την άλλη καλό είναι να επισημαίνουμε κάθε θετική εξέλιξη κυρίως στις μέρες μας, που ασφυκτιούμε μέσα σ’ ένα δυσοίωνο περιβάλλον, επενδύοντας στην ελπίδα.

Κλείνοντας αυτή την οδυνηρή ιστορία, η οποία άφησε πίσω της έναν νεκρό δεκαπεντάχρονο και την αγιάτρευτη πληγή στην οικογένειά του, θέλουμε να επισημάνουμε ότι και από το πλέον αποτρόπαιο συμβάν, όταν η κοινωνία δικαιοπραγεί, μπορεί να ξημερώνει ένα καλύτερο αύριο για όλους μας. Κι αυτό είναι ένα κέρδος μεγάλο, του οποίου τη σημασία δεν πρέπει να υποτιμήσουμε μέσα στον στρόβιλο των διαμαρτυριών και των ζωτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Οι σημαντικές κατακτήσεις μιας κοινωνίας – και η δίκαιη κοινωνία – είναι σημαντική υπόθεση περισσότερο από ό,τι ίσως προβλέπει η θορυβώδης ρητορεία των ημερών, πρέπει να αφομοιώνονται και να προβάλλονται. Σίγουρα μετά την παραδειγματική τιμωρία των αδίστακτων και αμετανόητων εγκληματιών – δεν ζήτησαν ούτε μια συγγνώμη από τη μάνα τού παιδιού που δολοφόνησαν τόσο άνανδρα – δύσκολα θα σκεφτεί κανείς να κάνει τον τσάμπα μάγκα!..