Κάποια στιγμή πρέπει να απενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά της ευφυΐας μας, που τακτοποιούν με χαρακτηριστική άνεση τον κόσμο από καταβολής του, και να αναρωτηθούμε, ως έχοντες κοινό νου και με αρμόζουσα σοβαρότητα, τι είναι αυτό που μας κάνει να μισούμε ως κοινωνία τόσο πολύ το δημόσιο συμφέρον (αυτό δηλαδή που σε πρώτη ευκαιρία επικαλούμαστε).

 

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Κάποια στιγμή πρέπει να απενεργοποιήσουμε τα αντανακλαστικά της ευφυΐας μας, που τακτοποιούν με χαρακτηριστική άνεση τον κόσμο από καταβολής του, και να αναρωτηθούμε, ως έχοντες κοινό νου και με αρμόζουσα σοβαρότητα, τι είναι αυτό που μας κάνει να μισούμε ως κοινωνία τόσο πολύ το δημόσιο συμφέρον (αυτό δηλαδή που σε πρώτη ευκαιρία επικαλούμαστε).

Η Αριστερά, για παράδειγμα, η οποία συμμετέχει στη διαμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος (παρά την έντεχνη προσπάθειά της να το αρνείται) από τη θέση της αντιπολίτευσης, δεν έχει (ναι, μικρότερες αναλογικά…) τις δικές της ευθύνες για τον εμφανή εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος; Απόδειξη είναι ότι κατεβαίνει σε απεργίες ξεχωριστά και όχι ενιαία, διεκδικώντας το δικό της στενά κομματικό όφελος – και όχι το κοινωνικό. Πότε θα λογοδοτήσει γι’ αυτήν την απαράδεκτη στάση της; Γιατί τα δυο κόμματα εξουσίας λογοδοτούν καθημερινά δεχόμενα (δικαίως) σκληρή κριτική. Τι παριστάνει δηλαδή το πολιτικό σύστημα; Τον καλό και τον κακό μπάτσο; Δηλαδή, τα κόμματα εξουσίας υποδύονται τον ρόλο του κακού και έρχεται η ιπποτική Αριστερά να παραστήσει την καλή προστάτιδα των αδυνάτων – κι έτσι να τρέφεται και να πορεύεται δημοκρατικά το Πολιτικό μας Σύστημα σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος;

Συνιστά δίκαιο το τρακτέρ που κόβει τη χώρα στα δυο και όχι το περιεχόμενο και η ουσία των διεκδικήσεων; Με τους αγρότες, αυτήν τη μεγάλη κοινωνική ομάδα της χώρας, «παίζει» ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όπως και οι αγρότες «παίζουν» με αυτό. Όταν κλείνουν τους νεοδημοκρατικούς δρόμους, το ΠΑΣΟΚ σαλτάρει στα τρακτέρ, όταν κλείνουν τους πράσινους, έρχεται η σειρά των Νεοδημοκρατών να ασκηθούν στην επαναστατική γυμναστική· όσο για την Αριστερά, αυτή δεν κουράζεται να ανεβοκατεβαίνει – μένει σταθερά επί των επάλξεων. Αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα κι αυτό υπηρετούν απαξάπαντες οι κομματικοί μηχανισμοί, με σταθερό άξονα πάντα το κομματικό συμφέρον από τη μια, και το συντεχνιακό από την άλλη.

Μόνιμα αδικημένο παραμένει το Δημόσιο Ταμείο. Αυτό εννοούσε ο Πάγκαλος όταν έλεγε «μαζί τα φάγαμε»: Αυτή την απίθανη και πανεθνική εμπλοκή συντεχνιών οι οποίες εκπροσωπούν πολυπληθείς μάζες (δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο)… (Το ότι ο Πάγκαλος συμμετέχει σταθερά στην καρδιά της εξουσίας από τη μεταπολίτευση και δώθε θα έπρεπε να τον είχε ευαισθητοποιήσει πολύ νωρίτερα αυτή η απαράδεκτη κατάσταση – και να είχε αντιδράσει έντονα… μέχρι παραιτήσεως).

Έτσι, κάθε ισχυρή συνδικαλιστική συντεχνία συναλλασσόταν με κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έως ότου αυτό το ταλαίπωρο δημόσιο ταμείο άδειασε. Κι από αυτό το τρύπιο ταμείο έρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση να ζητήσει 1,3 δισ. πίσω για παράνομες αγροτικές ενισχύσεις που έδωσε η κυβέρνηση της Ν.Δ. την περίοδο 2004 – 2007. Αυτά, δηλαδή, που εισέπραξαν παράνομα οι αγρότες μέσω εκβιασμών, παρανομιών κι άλλων απίθανων μεθόδων (όλοι ζούμε σε αυτή τη χώρα…) θα τα πληρώσει το Δημόσιο! Όπως και τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, όπως…, όπως…, όπως…

Και μετά θα βγουν ανακοινώσεις ότι αυτό ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και ότι τα κόμματα εξουσίας είναι όλα τα ίδια και ασκούν την ίδια πολιτική… Και κανείς βέβαια δεν θα ρωτήσει πού βρισκόταν η Αριστερά για να καταγγείλει, να προειδοποιήσει, να διεκδικήσει έναν υγιή υπερκομματικό συνδικαλισμό (;;;).