Κι εγένετο νομοσχέδιο / Άλλο γκράφιτι κι άλλο κανιβαλισμός / Άνοιξε το τριώδιο; / Ακριβά εισιτήρια σε λάθος εποχή / Όχι άλλη στωικότητα

Κι εγένετο νομοσχέδιο

Κι όμως υπάρχει! Το νέο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο παρουσιάστηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο την περασμένη Δευτέρα και χθες στη Βουλή, ενώ αυτές τις μέρες τίθεται σε δημόσια διαβούλευση. Διαβάζοντας τα βασικά του σημεία (μια που το πλήρες κείμενο δεν ήταν διαθέσιμο όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές), φιλοδοξεί να καλύψει πολλά από τα κενά του προηγούμενου νόμου, λαμβάνοντας υπόψη του την κινηματογραφική πραγματικότητα του σήμερα, αλλά και βρίσκοντας εφαρμόσιμους τρόπους να ξεπεραστούν σκόπελοι όπως η σταθερή άρνηση των τηλεοπτικών καναλιών να αποδώσουν τον φόρο του 1,5% επί των εσόδων τους υπέρ του ελληνικού σινεμά. Την ίδια στιγμή εξορθολογίζει τον τρόπο που ο ειδικός φόρος στα εισιτήρια του σινεμά φτάνει στους αποδέκτες του (και μάλιστα με στόχο να ενισχυθεί η καλλιτεχνική ελληνική ταινία) και μεταμορφώνει τα κρατικά όργανα, όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ή το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σε διαφανείς, ευέλικτους και προστατευμένους από προσωπικά συμφέροντα και συναλλαγές οργανισμούς. Δημιουργεί κίνητρα για την αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων στην παραγωγή και την προσέλκυση ξένων παραγωγών, ενώ ενδιαφέρεται να στηρίξει και να ενισχύσει την «εξαγωγιμότητα» της ελληνικής παραγωγής. Φυσικά θα προκαλέσει αντιδράσεις. Ευτυχώς μόνο απ’ όσους βλέπουν να χάνουν κομμάτι της πίτας που νέμονταν, απ’ όσους έβλεπαν τον χώρο του σινεμά ως προσωπικό τους φέουδο, απ’ όσους ακούνε την αυθαίρετη καρέκλα τους να τρίζει. Καιρός ήταν…

Γιώργος Ν. Κορωναίος

Άλλο γκράφιτι κι άλλο κανιβαλισμός

Δεν είχε ολοκληρωθεί το βάψιμο της πρόσοψης του νεοκλασικού σπιτιού τους (που με τόσο κόπο είχαν αναπαλαιώσει) και ο Φωτάκος έχασε τη Μαρία. Αυτό, τουλάχιστον, έμαθαν οι φίλοι μου και ιδιοκτήτες ενός υπέροχου νεοκλασικού στην Κυψέλη, όταν, επιστρέφοντας τις προάλλες από το σούπερ μάρκετ, διάβασαν στον τοίχο κάτω από το αριστερό παράθυρό τους: «Μαρία γύρνα πίσω αλλιώς θα σκοτωθώ. Φωτάκος». Να είστε σίγουροι ότι αν είχαν τη διεύθυνση του Φωτάκου θα τον είχαν βοηθήσει να πραγματοποιήσει την απειλή του. Και θα μετρούσαμε έναν Φωτάκο – από εκείνους που ανενδοίαστα γράφουν ό,τι βλακεία τούς έρθει στο κεφάλι στους τοίχους των φρεσκοβαμμένων σπιτιών – λιγότερο. Γιατί αν το γκράφιτι είναι τέχνη και ομορφαίνει ενίοτε την πόλη, ο κανιβαλισμός (ο οποίος ευδοκιμεί στην Αθήνα) δεν μπορεί να βαφτίζεται γκράφιτι και να προσθέτει ασχήμια στους ήδη άσχημους δρόμους.

Άνοιξε το τριώδιο;

Κωμικοτραγικό θέαμα: οι πορτιέρηδες της Λυρικής, κατά την πρεμιέρα της «Κάρμεν», ντυμένοι με φράκα από παλαιότερη παράσταση της «Τραβιάτας». Και ένας από αυτούς, ντυμένος ταυρομάχος, να στέκεται ακίνητος και αμήχανος μπροστά σε μία πόρτα, με τους θεατές να τον κοιτάνε και να γελάνε! Η διεύθυνση της ΕΛΣ έσπευσε να… ανοίξει το τριώδιο. Θεωρώντας ότι μεταμφιέζοντας τους υπαλλήλους της θα προσελκύσει κοινό; Καταφέρνοντας, τελικά, να μετατρέψει ένα δράμα όπως η «Κάρμεν» σε κωμωδία, προτού καν ανοίξει η αυλαία. (Να υποθέσουμε ότι σε επερχόμενη παραγωγή της φυματικής «Τραβιάτα» οι ταξιθέτριες θα φοράνε κρινολίνα και θα υποκρίνονται αιμόπτυση την ώρα που θα οδηγούν τους θεατές στις θέσεις τους;).

Ακριβά εισιτήρια σε λάθος εποχή

Συγγνώμη, αλλά δεν μπορεί το φθηνότερο εισιτήριο για τη Μαρίζα στο «Παλλάς» να κοστίζει 45 ευρώ! Δεν γίνεται αυτό, πόσω μάλλον στην περίοδο της κρίσης που περνάμε τώρα. Μία νορμάλ τιμή για τη Μαρίζα θα ήταν το πολύ 20 ευρώ. Μία τραγουδίστρια των φάδος είναι, όχι οι U2. Μία ερμηνεύτρια, δηλαδή, που εκ των πραγμάτων απευθύνεται σε ένα περιορισμένο κοινό. Πόσοι, τέλος πάντων, ακούνε φάδος στην Αθήνα ώστε να τρέξουν στο «Παλλάς» να τη θαυμάσουν; Οι διοργανωτές συναυλιών πρέπει να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Και για το δικό τους το καλό βεβαίως. Ο ορθολογισμός στις τιμές για τα live μοιάζει πλέον απαραίτητος. Αναλόγως τον καλλιτέχνη που θα βλέπουμε, να πληρώνουμε και το πρέπον αντίτιμο. Όπως γίνεται και στο εξωτερικό, εκεί που παρακολουθούν συναυλίες ακόμα και με 15 ευρώ. Προφανώς και γνωρίζω ότι οι μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών στην Ελλάδα αποτελούν μία υπόθεση πολύ ακριβότερη σε σχέση με το εξωτερικό – η απόσταση, η μικρή εγχώρια δισκογραφική αγορά κ.ά. Σύμφωνοι. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει με όλους τους καλλιτέχνες. Δεν ξέρω πόσα μπορεί να ζητάει η (κάθε) Μαρίζα, όπως και να έχει, όμως, τα 45 ευρώ ως ελάχιστη τιμή εισιτηρίου αποτελούν μία εξωφρενική τιμή. Και προσοχή, δεν αναφέρομαι στα ακριβά εισιτήρια. Αυτά δεν με ενδιαφέρουν. Ας κόβει κάθε promoter μερικά vip εισιτήρια και ας βάζει την τιμή τους όσο θέλει. Όσοι έχουν να πληρώσουν, ας το κάνουν. Το θέμα είναι τι γίνεται με όλους εκείνους που δεν αντέχουν να δίνουν 45 ευρώ για ένα live. Ενενήντα ευρώ στην ουσία μια και μόνος δεν πηγαίνεις σε συναυλία. Συν 20-30 ευρώ τα «παρελκόμενα», ένα ποτό δηλαδή, το ταξί κ.ο.κ., φτάνεις στα 100-120 ευρώ το ζευγάρι. Με τόσα χρήματα αγόραζες όχι μόνο τα cd της Μαρίζας, αλλά και των U2 που μετρούν τριάντα χρόνια καριέρας.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Όχι άλλη στωικότητα

Πρώτος ο Θεόδωρος Πάγκαλος, με τη γνωστή του μπρουταλιτέ, κραύγασε το αμίμητο «μαζί τα φάγαμε». Ακολούθησαν κι άλλοι που, εις άγραν συνενόχων, βάφτισαν συνυπεύθυνους για το μεγάλο φαγοπότι τούς δέκα εκατομμύρια αθώους. Ανήγαγαν έτσι την υποτιθέμενη συλλογική ευθύνη σε ένα υπέρτατο άλλοθι για τον παράνομο και ανήθικο πλουτισμό κάποιων. Σ’ αυτό το πολύχρωμο γαϊτανάκι κυβερνητικής στήριξης πήραν θέση και διανοούμενοι που, αλληθωρίζοντας μπρος στο φεγγάρι, δείχνουν το δάκτυλο… Στην «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα, στο Mega, σε μια εκπομπή αφιερωμένη στην οικονομική κρίση, ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης ύστερα από έναν ανιστόρητο και άστοχο παραλληλισμό της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια με την εκδίωξη των Βαυαρών τοποτηρητών και τις αντιδράσεις κατά του ΔΝΤ (λες και όσοι αντιδρούν στο μνημόνιο είναι ισάξιοι με τους δολοφόνους του Καποδίστρια!), δήλωσε ότι «… ξαφνικά οι Έλληνες ξανάγιναν στωικοί. Το λέω πολύ θετικά αυτό, είναι πάρα πολύ ωραίο. Ο λαός απέκτησε μία στωικότητα. Αντιμετωπίζει την κρίση με στωικότητα. Και αυτό ακριβώς δείχνει πως, ανεξαρτήτως από αυτό που λένε “φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι κλέφτες”, ο ίδιος (ο Έλληνας) καταλαβαίνει ότι έχει ένα μέρος της ευθύνης και αντιμετωπίζει τη μοίρα που του ήρθε στωικά». Ώστε είναι θετικό που οι αμυνόμενοι Έλληνες, μέσα στη δίνη του κυκλώνα, άνεργοι, άφραγκοι και στο έλεος του κεφαλαίου – και σίγουρα κατά συντριπτική πλειονότητα όχι ένοχοι –, αδυνατούν και διστάζουν, προς το παρόν, να αντιδράσουν; Ο Πέτρος Μάρκαρης, που μας εξέπληξε αρνητικά πριν από δυο χρόνια με το κείμενο που συνυπέγραψε στα Δεκεμβριανά, μας καλεί να είμαστε στωικοί, δηλαδή κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη «απαθείς, καρτερικοί και ατάραχοι». Ως μετρ της αστυνομικής λογοτεχνίας σίγουρα γνωρίζει ότι ο φυσικός αυτουργός ενός κακουργήματος είναι κατά κανόνα ένας ή ολίγοι. Τύψεις και ενοχές είναι η μοίρα τους. Αυτοί ας είναι στωικοί. Οι υπόλοιποι που δεν έφταιξαν μόνο στωικοί δεν πρέπει να είναι…

Γιάννης Κουκουλάς