Η Έλλη Παπά απεβίωσε τα ξημερώματα της Τρίτης 27 Οκτωβρίου 2009. Η κηδεία της έγινε το Σάββατο 31 Οκτωβρίου στις 10.30 από το Γ’ Νεκροταφείο (της Κοκκινιάς).

 

«Γεννήθηκα στη Σμύρνη τις παραμονές της Καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. H μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει, δήλωσε πως “δεν ήμουνα παιδί, ήμουνα άλλο πράμα” και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της, που προμηθεύτηκε για χάρη μου μια κατσικούλα. Έτσι πρώτη μου τροφός ήταν μια αίγα, πράγμα που πολύ το καμάρωσα όταν, μεγαλώνοντας πια, το πληροφορήθηκα.

H Καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Οι μνήμες μου αρχίζουν από τη δεύτερη τροφό μου, τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα, τα σταφύλια το καλοκαίρι. Την υγεία μου την ανέλαβε η θά λασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο άγγελος της ζωής μου, η Διδώ, που ζούσε με την πλούσια και αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας.

Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά και η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνι στές. Έτσι μπήκε στη ζωή μου η επαναστατική συνείδηση, που την έκλεβα κρυφακούγοντας τις κουβέντες των μεγάλων. Μεγαλώνο ντας η ζωή μου ταυτίστηκε με την επανάσταση.

Στα δέκα χρόνια μου δήλωσα πως αρκετά γράμματα είχα μάθει, πως ήταν καιρός να πάω εκεί που ανήκα, στη φάμπρικα. Χαμός στην οικογένεια ώσπου να ενδώσω στο μοναδικό επιχείρημα, πως αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί, χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν. Έτσι άρχισα από τους “μορφωμέ νους” τον αγώνα, από το Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά.

Γενική απεργία των φοιτητών και των μαθητών. Βγάζω στην αυλή του σχολείου πύρινο λόγο, με αποβάλλουν και “να πάω με τη μαμά μου”. Τελευταία τάξη του Γυμνασίου και 4η Αυγούστου, στην Κοκκι νιά. Οργανώνουμε με τα αγόρια της τάξης ομάδα αντιδικτατορική, μοιράζουμε τρυκ και προκηρύξεις τις νύχτες στην Κοκκινιά και στη Δραπετσώνα, ο αγώνας κορυφώνεται με την ανάρτηση κόκκινης σημαίας στην κεντρική εκκλησία της Κοκκινιάς.

Πόλεμος, Kατοχή, πρώτα βήματα της Αντίστασης, η ομάδα μας απλώνει τη δραστηριότητά της, δραπετεύουν οι εξόριστοι από τα ξερονήσια, προσχωρούμε από τους πρώτους στο EAM, συνδέομαι με το KKE, αντιστασιακή δράση στις εργατικές γειτονιές του Γκύζη και της Nέας Iωνίας, δραστηριότητα στον αντιστασιακό Τύπο, πρώτα βήματά μου στη διδασκαλία μαθημάτων μαρξισμού. Το μεθύσι της Απελευθέρωσης, τα “Δεκεμβριανά”, η ήττα, ο Εμφύλιος, οι άγριοι διωγμοί, οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα.

H σύλληψή μας, τα Χριστούγεννα του 1950. Οι ατέλειωτοι μήνες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας, μας συντροφεύει το αγέννητο παιδί μας. H γέννα μου στις Φυλακές Αβέρωφ, οι δίκες, οι καταδί κες μας σε θάνατο, ο χωρισμός όταν η κυβέρνηση του Πλαστήρα δεν τόλμησε να εκτελέσει μάνα βρέφους. Τα 13 χρόνια μου στη φυλακή. Με την απόλυσή μου από τη φυλακή δουλειά στον τύπο της Αριστε ράς με υπεύθυνη θέση στη σύνταξη της Δημοκρατικής Αλλαγής. Με τη χούντα, εξορία στα Γιούρα.

Αρρώστια, απόλυσή μου με τη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης, που με καλεί να φιλοξενηθώ εκεί μαζί με το γιο μου. Έχει προηγηθεί η εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία και αρνούμαι την πρόσκληση. Δουλεύω σε λεξικό, για μια Ιστορία της Αρχαίας Ελληνι κής Φιλοσοφίας – μέρος της δουλειάς για ένα λεξικό της Ελληνικής Σκέψης που είχαμε ξεκινήσει με τον Νίκο στα μπουντρούμια της Ασφάλειας. Προσπαθώ να εργαστώ για τη συνένωση της Αριστεράς και γι’ αυτό το σκοπό επανασυνδέομαι με το KKE.

H επανένωση ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το KKE, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε. Από τότε εργάστηκα σε εφημερίδες και περιοδικά και στη συγγραφή μελετών και βιβλίων με ένα και μόνο στόχο: τη συμβολή μου σε μια κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις που την έσυραν σε μια ανανέωση του πλατωνισμού, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στη σημερινή κυριαρχία τής μιας υπερδύναμης, με τα ολέθρια αποτελέσματά της. Επίσης, για να συνεχίσω, όσο μπορώ ακόμη, την κοινή με τον Μπελογιάννη προσπάθεια για μια Ιστορία της Ελληνικής Σκέψηςπεριλαμβάνοντας στη συγγραφική δουλειά μου μελέτες για την αρχαιοελληνική σκέψη που κρατάει όσο ποτέ τη ζωντάνια της.

EΛΛH ΠAΠΠA».