Δεν γίνεται να μην περάσεις τελικά από τη μυθοπλασία ή την ιδεοληψία, η ουσία είναι να την ξεπεράσεις, να μη γίνει «μόνιμη στέγη» και σε διαλύσει. Αργείς, αλλά ο χρόνος, η ανάλυση της ήττας, τις κάνει σκόνη! Εμείς είχαμε τον μύθο της «πρωτεύ ουσας» της αντίστασης στην εξουσία, η κοινωνία κράτησε άθελά της εκείνον που εισέπραξε από το κράτος και τα ΜΜΕ, που κατασκεύασαν τα Εξάρ χεια σαν ένα «άβατο» και «κέντρο ανομίας και τρο μοκρατίας».

Δεν γίνεται να μην περάσεις τελικά από τη μυθοπλασία ή την ιδεοληψία, η ουσία είναι να την ξεπεράσεις, να μη γίνει «μόνιμη στέγη» και σε διαλύσει. Αργείς, αλλά ο χρόνος, η ανάλυση της ήττας, τις κάνει σκόνη! Εμείς είχαμε τον μύθο της «πρωτεύ ουσας» της αντίστασης στην εξουσία, η κοινωνία κράτησε άθελά της εκείνον που εισέπραξε από το κράτος και τα ΜΜΕ, που κατασκεύασαν τα Εξάρ χεια σαν ένα «άβατο» και «κέντρο ανομίας και τρο μοκρατίας».

Θα έλεγα όμως πως αντανάκλαση των λαθών μας και της ανυπαρξίας οργάνωσης του αναρχικού χώρου είναι και η σημερινή εικόνα της περιοχής των Εξαρχείων. Διαφορές του τότε με το τώρα – χωρίς και η δική μας «γενιά» να αποφύγει να γράψει ολέθριες πολιτικές «κληρονομιές» – είναι ποιοτικές και αντέχουν στην όποια κακοπροαίρετη σύγκριση και πολεμική του τύπου «και εσείς τότε κάνατε τα ίδια»!

Δεν είναι απόλυτα έτσι ή, αν θέλετε, είναι και έτσι, αλλά…

Το μεγαλύτερο λάθος και αδυναμία είναι πως, αντί να πολιτικοποιήσουμε το φαινόμενο της «άγριας νεολαίας» (που τσακίζει το «ράμφος» της στον τοίχο των «στόχων της κυριαρχίας» και από εκεί στις φυλακές), φανήκαμε ανε παρκείς και ποινικοποιηθήκαμε από ομάδες με φασίζουσα και τρα μπούκικη δράση, που με τη δράση τους στην περιοχή αλλά και στο κίνημα με τα χρόνια, όπου οι αναρχικοί μειοψή φησαν σαν ρεύμα κι αυτό φάνηκε στον περσινό Δεκέμβρη, απαξιώσανε κάθε πι θανότητα απεύθυνσης και προσέγγισης στον ήδη ταλαιπωρημένο και παραπληροφορημένο από το κράτος κοινωνικό ιστό.

Αυτές οι πρακτικές (τελευταίο «κατόρθωμα», η χιτλερική επιδρομή και ο εμπρησμός του εντύπου «Ρεσάλτο» στην οδό Σολω μού), που δεν έχουν καμιά σχέση με τον αναρχισμό, είναι εξ ίσου μεγάλη ζημιά και για τα Εξάρχεια προκαλώ ντας προβλήματα στη λειτουργία των επιχειρήσεων αλλά και στην κοινωνική διαβίωση των κατοίκων που δεν επιθυ μούν διαφόρων χρωμάτων «μπράβους» και «μπά τσους» στο κεφάλι τους!

Ο πολιτικός χουλιγκανισμός είναι εξ ίσου μεγάλη ζημιά, εμπόδιο και καρκίνωμα για το σύνολο του κινήματος και λειτούργησε και σε αυτήν την πε ρίσταση σαν χρήσιμο αναλώσιμο εργαλείο για τη νομιμοποίηση του δόγματος «μηδενικής ανοχής» από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και τους «αντιε ξουσιαστές φίλους» του.

Η μεγαλύτερη «πληγή», όμως, που συνεχίζου με να την ανοίγουμε, είναι πως αποφεύγουμε να μάθουμε από αδιέξοδες μεθοδεύσεις του αγώνα μας.

Μία από αυτές ήταν το ότι αφεθήκαμε ανυπο ψίαστοι και ανοργάνωτοι μπροστά στην Εξαρχει οποίηση και γκετοποίηση του αναρχισμού γύρω από μια πλατεία, που διευκόλυνε το κράτος και την προβοκάτσια του, τη λάσπη του για τους αναρχι κούς, τη διασπορά της ηρωίνης για να μολύνει και να ταυτίσει με την πρέζα κάθε ελεύθερο άνθρωπο που αρνείται να «τρυπιέται» με το ναρκωτικό της εξουσίας!

Το μεγάλο αυτό πρόβλημα στον αναρχικό χώ ρο αλλά και στα Εξάρχεια θα εξακολουθήσει να αναπαράγει έναν φαύλο κύκλο από προκλητικές επιθέσεις και σκληρότερες στο μέλλον από τις με ραρχίες της εξουσίας όσο συντηρείται ένα κλίμα σιωπής και ανοχής (εκτός από την Αναρχική Αρ χειοθήκη και αυτό την τιμά), όσο οι κάθε μορφής συλλογικότητες του κινήματος δεν παίρνουν θέση απέναντι σε μια μηδενιστική και ισοπεδωτική τάση που τα προτάγματά της περιστρέφονται γύρω από την τυφλότητα που κινεί τον αυτοσκοπό της βίας.

Ύστερα από χρόνια, αποστασιοποιημένα, μακριά από τα μεγάλα ή μικρά λάθη και πάθη ενός μακρο χρόνιου περάσματος και δράσης από τα Εξάρχεια, θα μπορούσα να πω κάτι πολύ απλό, αυτό που νι ώθω και αφουγκράζομαι γύρω μου… Η κοινωνία έχει τόσο πολλά προβλήματα από τη βαρβαρότη τα της καθημερινότητας, που το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι τι γίνεται στα Εξάρχεια.

Και σε αυτό έχουμε και εμείς ευθύνη γιατί προσ διορίσαμε γεωγραφικά, ορίσαμε μια περιοχή, τον μικρόκοσμό μας σαν αυτοαναφορά ύπαρξης και δράσης και μάλιστα αρκετές φορές με τρόπο ελιτί στικο, αδιάλλακτο, απαξιωτικό και εχθρικό απένα ντι στην κοινωνία.

Τα προβλήματα που προκύπτουν σε συνοικίες όπως τα Εξάρχεια το ιδανικό και το αμεσοδημο κρατικό είναι να επιλύονται μεταξύ των κατοίκων της με τον διάλογο και την πρωτοβουλία υπε ράσπισης των σχέσεων και των ισορροπιών από όλους τους κατοίκους, τους πολιτικούς χώρους, τα καταστήματα και τις συλλογικότητες.

Κάθε άλλο «μέτρο», όπως αυτό της επίδειξης δύναμης με όλες τις μορφές αστυνομοκρατίας, είναι παλαιά, άχρηστη και άστοχη «συνταγή» από το αρχείο επιχειρήσεων «αρετής», που εξυπηρετεί όχι μόνο το θέαμα, αλλά μπορεί να έχει τραγική κατάληξη με σφαίρες και αίμα, όπως έχει δείξει και στο παρελθόν.

Οι κάτοικοι, οι ενεργοί πολίτες στα Εξάρχεια, σε συνεργασία με όλους τους συντρόφους αναρχι κούς και αντιεξουσιαστές, μπορούν πράγματι να εργασθούν για το συλλογικό καλό της περιοχής τους και να ξεδιπλώσουν τον μεταξύ τους πολι τισμό, αφού όμως βάλουν στο κέντρο όλα τα ζη τήματα που θίγουν την ασφάλεια και την αρμονία της περιοχής.

Των πάνοπλων μπάτσων με στολή αλλά και των άλλων, «χωρίς στολή», που «μοχθούν» να φέρουν τους πρώτους!

Ελπίζω σε 20 χρόνια από τώρα να έχουμε γίνει καλύτεροι σαν άνθρωποι, να έχουμε «τινάξει» τα μυαλά μας με τον «δυναμίτη» της αυτοκριτικής, να μη μιλάμε για Εξάρχεια, για διμοιρίες, κλούβες και τάγματα εφόδου και τραμπουκισμούς που καίνε βιβλιοπωλεία, σπάνε μαγαζιά ή ξυλοκοπούν συ ντρόφους από αριστερές οργανώσεις, αλλά για τα Εξάρχεια όπου θα ξανακαθίσουν να εκφρασθούν όλες οι απόψεις και οι ιδέες στην πλατεία χωρίς την ανασφάλεια και τον φόβο που σπέρνει ο πολιτικός μας αυτισμός, το «επαναστατικό μας αλάθητο», το μίσος και η έχθρα για τον διπλανό επειδή τολμά να καταθέτει το διαφορετικό από εμάς!

Για αυτόν τον Κόσμο, χωρίς κανενός είδους τρό μο, άλλωστε, δεν αγωνισθήκαμε, γίνει δεν γίνει αύριο η επανάσταση;…

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν) μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό / ελευθεριακό κίνημα