Τα «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ, ένα έργο που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για το Θέατρο του Νέου Κόσμου

Τα «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ, ένα έργο που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, σκηνοθετεί ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για το Θέατρο του Νέου Κόσμου

«Το θέατρο πρέπει να παίζει ρόλο ολικής παρέμβασης με την έννοια της κοινωνικής κριτικής, με το να συμμετέχει στη ζωή και στα προβλήματα που υπάρχουν, είτε αφορούν τις προσωπικές σχέσεις είτε την κοινωνική κατάσταση – όλα αυτά που οξυμένα παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή και που είναι παγκόσμια, όπως είναι η ξενοφοβία». Ξεκάθαρη η άποψη του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου για το θέατρο σήμερα, γι’ αυτό κι επιλέγει να παρουσιάζει έργα που καλύπτουν τα παραπάνω. Όπως τα «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ, ένα ψυχολογικό θρίλερ με πολιτικές διαστάσεις, που θριάμβευσε στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου 2009, παίρνοντας δύο βραβεία («Fringe First» και «Herald Angel») και που κάνει πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου, σε σκηνοθεσία δική του, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Έχοντας ιδιαίτερη προτίμηση στο σύγχρονο αγγλικό θέατρο, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μάς συστήνει έναν 40χρονο Άγγλο (πολλά υποσχόμενο) θεατρικό συγγραφέα. «Μου αρέσει το αγγλικό θέατρο, γιατί δεν πιάνει ένα θέμα μονοδιάστατα. Ακόμα και το ζήτημα των σχέσεων το εξετάζει πολύπλευρα: ποια σχέση έχουν με την κοινωνία και την πολιτική». Εν προκειμένοις, «μπαίνει και το θέμα του ρατσισμού, πώς ο φόβος για τον ξένο καλλιεργείται (αυτό είναι το κυρίαρχο θέμα) σε μια πόλη όπως το Λονδίνο ή η Αθήνα – κυριολεκτικά είναι σα να έχει γραφτεί για την Αθήνα, αφού κλίμα παρόμοιο αναπτύσσεται και στην Αγγλία. Το πόσο κινδυνεύει κανείς, πώς και πόσο καλλιεργούν αυτόν τον φόβο τα ΜΜΕ, κυρίως η τηλεόραση, και πώς αυτός ο φόβος οδηγεί τον άνθρωπο στον ρατσισμό και σε μια πιο ακραία εκδοχή του στον φασισμό». Το έργο, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, διαθέτει πολλές αρετές, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. «Είναι γραμμένο με τη μορφή ενός ψυχολογικού θρίλερ, αλλά αποκτά πολιτικές διαστάσεις. Και παρόλο που είναι έντονα δραματικό, έχει πολλές πλευρές όπως και ο ίδιος ο άνθρωπος: ακουμπάει το δραματικό και το τραγικό με το γελοίο, δηλαδή υπάρχουν σκηνές κωμωδίας πλάι σε σπαρακτικές σκηνές». Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο του είναι ότι «δεν υπάρχει καθόλου βία, αν και μιλάει για βία, αυτή που έρχεται απέξω». Η Έλεν και ο Ντάνυ ζουν προστατευμένοι στον ωραίο κόσμο που έχουν φτιάξει με τον κόπο τους. Όμως ο έξω κόσμος θα εισβάλει μια μέρα βίαια στη ζωή τους, όταν θα εμφανιστεί μπροστά τους ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ. Βουτηγμένος στα αίματα. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή. Ο Λίαμ τούς λέει πως προσπάθησε να βοηθήσει έναν τραυματισμένο, καθώς προχωρά όμως η αφήγησή του γίνεται φανερό πως είναι πολύ περισσότερο μπλεγμένος στην ιστορία. Τι στάση θα κρατήσει το ζευγάρι; Στην προσπάθεια να προστατέψουν τον «δικό τους άνθρωπο», την οικογένειά τους, η μια λάθος επιλογή ακολουθεί την άλλη, σαρώνοντας τον γάμο τους και όλες τις βεβαιότητες της ζωής τους. «Στην πορεία γίνονται διάφορες ανατροπές. Μέσα από την εξέλιξη αυτής της “οικογενειακής ιστορίας”, που βασίζεται κυρίως στις σχέσεις των ανθρώπων, αποκαλύπτεται το πώς, ενώ νομίζεις ότι έχεις ένα σπίτι, μια σχέση όπου όλα είναι καλά και προσπαθείς να διατηρήσεις αυτή τη “γαλήνη” με νύχια και με δόντια απομονωμένος από την κοινωνία μέσα στο “κάστρο” σου, έρχεται η κοινωνία και σε βρίσκει. Ο Λίαμ λειτουργεί σαν καταλύτης. Εισβάλλει μέσα στο σπίτι φέρνοντας αυτό που είναι η κοινωνία απέξω. Κι αυτό το “απέξω” βλέπουμε πώς επηρεάζει την οικογένεια. Στο τέλος η σχέση του ζευγαριού κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Γιατί η αδελφή, θέλοντας να προστατέψει τον αδελφό της, έρχεται σε σύγκρουση με τον άντρα της». Καθώς η υπόθεση εξελίσσεται σαν ένα θρίλερ της σύγχρονης πόλης, ξεπηδούν μια σειρά ερωτήματα που δεν έχουν εύκολη απάντηση: Τι σημαίνει να ζεις σε μια περιοχή όπου αισθάνεσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου κάνουν κακό; Πόσο μας σκάβει ο φόβος και πού μπορεί να μας οδηγήσει; Τι είναι ο ρατσισμός και πότε χτυπάει την πόρτα μας; Μήπως προσπαθώντας να προφυλάξουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ενάντια στους «άλλους» κινδυνεύουμε να διαπράξουμε τα χειρότερα; Πού πηγαίνουν οι αρχές μας όταν είμαστε υπό πίεση; Και ποιον μπορούμε να προστατέψουμε καταπατώντας τις αρχές μας; Ποιοι είναι τα ορφανά του έργου; Τα δύο αδέρφια, των οποίων οι γονείς κάηκαν όταν ήταν παιδιά, το ζευγάρι που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του ή λίγο πολύ όλοι μας, εγκαταλειμμένοι από εκείνους που έπρεπε να μας φροντίσουν; Απαντήσεις στα ερωτήματα δεν υπάρχουν, γιατί «αυτός είναι ο ρόλος του καλού θεάτρου. Να θέτει ερωτήματα προβληματίζοντας τον θεατή». Οι τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης (Μαρία Κίτσου, Μιχάλης Οικονόμου, Όμηρος Πουλάκης) είναι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς που έχουν επιλέξει τον «δύσκολο» δρόμο στον χώρο της υποκριτικής τέχνης. «Μακάρι να συνεχίσουν έτσι», υπογραμμίζει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, «γιατί οι σειρήνες είναι πολλές σε αυτό το επάγγελμα και η ανεργία μεγάλη». Πάντως, ο καθένας χωριστά, έχει δώσει ήδη το δείγμα του: ο Μιχάλης Οικονόμου έχει τιμηθεί με το βραβείο Χορν, ενώ ο Όμηρος Πουλάκης και η Μαρία Κίτσου υπήρξαν υποψήφιοι για τα Βραβεία Χορν και Μερκούρη, αντίστοιχα.

* «Ορφανά» του Ντένις Κέλλυ. Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Σκηνικά – κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου. Σχεδιασμός φωτισμών: Σακης Μπιρμπίλης. Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Τζάθας. Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Μιχάλης Οικονόμου, Όμηρος Πουλάκης. Θέατρο του Νέου Κόσμου. Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 10 Νοεμβρίου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.