Αν εξαιρέσεις ότι η Μίνα Ορφανού δεν ράβει κουμπιά, αλλά ραφές στα extensions, όλη η υπόλοιπη εικόνα, με κουβεντολόι, καφεδάκι και ράψιμο, ανταποκρίνεται πλήρως σ’ ένα γυναικείο στερεότυπο.

Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου
Απλή, εντελώς άβαφη, με μια ωραία φόρμα γυμναστικής, η μικρόσωμη κοπέλα στον απέναντι καναπέ μοιάζει με φοιτήτρια. Αν δηλαδή κάποιος δεν ξέρει ότι πριν από 28 χρόνια είχε γεννηθεί αγόρι στη Ρόδο, θ’ αργούσε να υποψιαστεί ότι η Μίνα Ορφανού είναι τρανσέξουαλ. Ή δεν θα το υποψιαζόταν καν, μέχρι τουλάχιστον να ακούσει από την ίδια να μιλάει για τη μεγάλη αλλαγή στη ζωή της. Και φυσικά δεν εννοεί πρωτίστως ούτε την ουρανοκατέβατη διασημότητα και τα βραβεία που της έφερε η επιτυχία της κινηματογραφικής «Στρέλλας» του Πάνου Κούτρα, ούτε το γεγονός ότι από εκεί άνοιξε μια ακόμα καλλιτεχνική πόρτα. Αυτή δηλαδή του θεάτρου «Ροές», όπου από τις 4 Ιανουαρίου θα υποδύεται τη «Μιτάρο» στο έργο «Φάντο και Λις» του ανατρεπτικού Φερνάντο Αραμπάλ, σε σκηνοθεσία Βασίλη Χριστοφιλάκη.

Με το έργο του Αραμπάλ δοκιμάζεστε για πρώτη φορά στο θέατρο. Έχετε αγωνία; Γιατί στο σινεμά…
Μ.Ο.: … επιτρέπονται τα λάθη γιατί διορθώνονται. Έχουμε μπροστά μας τρεις μήνες πρόβες. Στο τέλος θα πρέπει να παίζω το κείμενο στα δάχτυλα. Σημαντικότερο είναι βέβαια να μπω στο πετσί του ρόλου. Αλλά πιστεύω πως δεν θα εκθέσω κανέναν, απ’ τη στιγμή μάλιστα που αυτή η δουλειά μού δίνει ψωμί, αλλά και μια τέτοια ευκαιρία. Γιατί ξέρω πως η «Στρέλλα» θα μπορούσε να ’ναι η πρώτη και τελευταία μου δουλειά. Εντάξει, έπαιξα καλά, βραβεύτηκα, αλλά δεν είμαι μια αληθινή ηθοποιός της σχολής.

Είναι δύσκολο το θέατρο;
Μ.Ο.: Δεν είναι εύκολο. Δεν τρομάζω όμως τόσο, γιατί έτυχε η πρώτη μου θεατρική δουλειά να γίνεται με αξιόλογους ανθρώπους που με βοηθάνε, δεν κοιτάνε μόνο την πάρτη τους, με στηρίζουν στις πρόβες κι είναι εντάξει απέναντί μου. Οι απορίες μου είναι βέβαια σαν ενός παιδιού που πάει για πρώτη φορά στο δημοτικό.

Πώς αισθάνεστε που θα βγείτε σε έναν χώρο όπου δεκάδες μάτια θα είναι καρφωμένα επάνω σας;
Μ.Ο.: Όταν ξεκίνησα να γίνομαι γυναίκα όλα τα βλέμματα ήταν πάνω μου: έβλεπαν έναν «εξωγήινο». Άρα το ’χω συνηθίσει. Μου αρέσει να με βλέπει ο κόσμος, γιατί ξέρω ότι βλέπει κάτι που για να γίνει πρέπει να έχει κότσια. Τι μου είναι δηλαδή να ανέβω στο σανίδι; Δεν τρομάζω με το βλέμμα ενός ανθρώπου.

Σαν παιδί δεν κάνατε ρόλους στον καθρέφτη;
Μ.Ο.: Όχι, δεν θα πω όσα λένε εκείνοι που έχουν αλλάξει φύλο, του τύπου «ήμουν με μία κούκλα στην αγκαλιά και ήθελα να γίνω κοπέλα». Δεν κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Καμιά φορά έβαζα το κραγιόν της μάνας μου και τα μαργαριτάρια της. Κι έκανα και το άλλο: πήγαινα στη γειτονιά, μου έδινε η μια γειτόνισσα ένα τσεμπέρι, η άλλη μια φούστα και μ’ έβαζαν και τους έκανα νούμερα. Αλλά έπιαναν τη μαμά μου και της τα ’λεγαν και μετά έπεφτε ξύλο.

Οι γονείς σας;
Μ.Ο.: Έβλεπαν ότι ήμουν διαφορετικό παιδί. Τα αδέλφια μου κυνηγούσαν μηχανάκια, κοπελίτσες και αγοροπαρέες κι εγώ ήμουν όπου φουστάνι κι από κάτω.

Τώρα πάντως δεν έχετε τίποτα το κραυγαλέο. Δεν θυμίζετε τρανσέξουαλ που διεκδικούν απαιτητικά, με το ντύσιμο ή τη συμπεριφορά, όχι μόνο τη ματιά του άλλου, αλλά και να υπενθυμίσουν ότι δεν είναι γυναίκες…
Μ.Ο.: Η τύχη μου με βοήθησε να γεννηθώ μ’ ένα σώμα που δεν με δυσκόλεψε στην αλλαγή. Δεν ήμουν brutal. Όλα μου ήταν λεπτοκαμωμένα. Θα μπορούσα βέβαια να ’χα φωνή νταλικέρη. Ούτε κι αυτό το έχω. Από λάθος της φύσης υπήρχαν κάποιες ατέλειες που τις διόρθωσα.

Έχετε σκεφτεί πως, αφού υπήρξατε δημιουργός καταρχήν του εαυτού σας, η σχέση σας με τη δημιουργία ήταν μ’ έναν τρόπο μοιραία;
Μ.Ο.: Η αλήθεια είναι ότι όλοι εμείς που μας αποκαλούν με τη λέξη «ιδιαιτερότητα», είμαστε πολύ ταλαντούχοι. Μπορούν να ασχοληθούν πολλοί με όλα όσα ασχολούμαι εγώ; Το λέω κι ας με πουν εγωίστρια. Σ’ αυτό τον πλανήτη δεν έχω δεύτερη ζωή, για να το παίξω τώρα καλόγρια και ταπεινή. Αυτή η ζωή είναι δική μου, θα της φερθώ όπως θέλω εγώ, θα την πετάξω ή θα την ανεβάσω όποτε θέλω εγώ. Θεωρώ λοιπόν τον εαυτό μου ταλέντο και τυχερό που τα χέρια μου πιάνουν τόσο, ώστε αν δεν έχω δουλειά από τη μια πλευρά, να μπορώ να βρω απ’ την άλλη. Γιατί έχω μια δύναμη που ό,τι κάνω, το κάνω με χάρη, αγάπη και δημιουργία. Δεν κάνω τίποτα άρπα – κόλλα.

Ήσασταν από παιδί έτσι;
Μ.Ο.: Όχι. Τη δύναμή μου την πήρα μετά τα 15 μου.

Γιατί τότε;
Μ.Ο.: Δεν θα μπορούσα να φύγω νωρίτερα απ’ το σπίτι. Θα με μάζευαν.

Η εμπειρία ζωής που έχετε, σας έχει βοηθήσει να διακρίνετε ό,τι δεν κοιτάμε εμείς;
Μ.Ο.: Μικρό ήμουν ένα καλό παιδί. Έσκυβα το κεφάλι, ακόμα κι αν είχα δίκιο. Δεν είχα τη δύναμη να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Μετά όμως, όταν έφυγα απ’ το σπίτι μου κι άρχισαν τα χαστούκια να πέφτουν βροχή, ξύπνησα και είπα «τέρμα». Δεν θα ξαναεπιτρέψω σε κανέναν να με χτυπήσει ειρωνικά στην πλάτη και να πει «α, τη Μίνα…». Τώρα τους το κάνω εγώ, χωρίς να είμαι κακός άνθρωπος. Απλά παίρνω το δίκιο μου πίσω. Και στα άτομα που δεν αξίζουν, γίνομαι πολύ σκληρή και κακιά. Εξάλλου τι θα μου κάνουν; Θα μου κόψουν το φαγητό ή το νερό μου; Δεν φοβάμαι κανέναν. Έφυγε για πάντα εκείνο το 20χρονο κοριτσάκι που ό,τι του έλεγαν έκανε. Ήταν ντροπή μου.

Ντροπή γιατί;
Μ.Ο.: Γιατί δεν σεβάστηκα αυτή την αλλαγή, που έφυγα μέχρι κι από το σπίτι μου και με είχε απαρνηθεί όλος ο κόσμος. Γιατί τονίζω συνέχεια την αλλαγή; Γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου. Δεν είναι ούτε η «Στρέλλα» ούτε το θέατρο. Δεν ήταν αυτό στο μυαλό μου.

Τι ήταν στο μυαλό σας;
Μ.Ο.: Ότι ήθελα να δει ο κόσμος ποια είμαι.

Σας ρώτησα ωστόσο, γιατί όποιος έχει περάσει σκληρά, μαθαίνει να διακρίνει στοιχεία που για άλλους περνούν απαρατήρητα, είτε είναι ένα κρυφό δάκρυ ή μια διαστροφή.
Μ.Ο.: Παλαιότερα έβλεπα έναν άνθρωπο και τον βοήθαγα. Είχα δύο ευρώ, έδινα το ένα. Τώρα πια σταμάτησα να είμαι η μαμά και ο μπαμπάς του καθενός. Κοιτάζω μόνο την πάρτη μου, τι έχει το σπίτι μου και τι το πορτοφόλι μου. Δεν με ενδιαφέρει για κανέναν άλλο πια. Γιατί αύριο αν πεινάσω δεν θα ’ρθει κανένας να μου δώσει κάτι. Μόνο οι φίλοι μου που αν πάθουν κάτι θα τρέξω, γιατί έχω πάθει κι έχουν τρέξει. Για τον υπόλοιπο κόσμο, που μ’ έριξε στην κατακραυγή, δεν μου καίγεται καρφί.

Περάσατε σκληρές εμπειρίες για να μιλάτε έτσι.
Μ.Ο.: Έχω να κλάψω δυο χρόνια. Και πραγματικά θέλω να κλάψω για να ξεσκάσω, αλλά δεν υπάρχει λόγος, ούτε μπορώ να βρω λόγο. Δεν θέλω να κλάψω ηθοποιίστικα. Θέλω να μου τύχει κάτι και να κλάψω, γιατί είναι ανάγκη να κλαίει ο άνθρωπος, να ξεσκάει. Αλλά δεν μπορώ.

Μήπως επειδή κλάψατε πολύ προκαταβολικά;
Μ.Ο.: Η αλήθεια είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια έχω ρίξει πολύ κλάμα. Αλλά εγώ τα δάκρυά μου τα έριχνα στο σπίτι μου. Δεν ήθελα να γίνομαι θέαμα. Έξω έκανα τον χαζό, γελούσε η παρέα, κι όταν πήγαινα στο σπίτι, έκλαιγα. Τώρα πια δεν κλαίω και δεν λυπάμαι κανέναν.

Γιατί άνθρωποι που έχουν τις δικές σας εμπειρίες γίνονται όχι μόνον πιο σκληροί, αλλά τελικά και πιο συντηρητικοί;
Μ.Ο.: Είμαι πουριτανή γιατί ό,τι και να έκανα, το έκανα αξιοπρεπέστατα. Και ναι, στο βάθος θα ’θελα και να παντρευτώ και να κάνω ένα παιδί. Αλλά ξέρω ότι μάνα δεν πρόκειται να γίνω ποτέ. Σκέφτομαι καμιά φορά να παντρευτώ. Αλλά τι να παντρευτώ; Σήμερα παντρεύεσαι, αύριο χωρίζεις. Να χω ένα παιδί; ΟΚ ευτυχία, αλλά άντε να το μεγαλώσεις και να το σπουδάσεις για να γίνει ένα σωστό άτομο στην κοινωνία. Εγώ, αν είχα ένα παιδί, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το συντηρήσω. Δεν έχω μόνιμη δουλειά, είμαι σε ενοίκιο.

Θα θέλατε όμως να υιοθετήσετε ένα παιδί;
Μ.Ο.: Το κράτος δεν θα μου έδινε ποτέ ένα παιδί. Σκέφτομαι ότι για να με κάνει ο Θεός έτσι κάτι ήξερε. Έχουμε κι εμείς το τίμημά μας.

Στον Θεό πιστεύετε;
Μ.Ο.: Είμαι Ελληνίδα και πιστεύω στο Δωδεκάθεο. Δεν μου αρέσουν τα ξενόφερτα πράγματα και δεν θέλω να αλλάζω θρησκείες σαν τα καλτσάκια («Σήμερα θα είμαι Βουδίστρια κι αύριο Ινδουίστρια»), όπως κάνουν στο Χόλιγουντ οι σταρ που ’χουν πολλά λεφτά, δεν ξέρουν τι να τα κάνουν κι αλλάζουν και τις θρησκείες τους, όπως αλλάζουν και τα μυαλά τους. Μην ξεχνάμε και τι ήταν οι τρανσέξουαλ στην αρχαία Ελλάδα: Θεές και ιέρειες. Εδώ μας πατάνε, αλλά εκεί μας έκαναν αγάλματα.

Η Ελλάδα τι άλλο είναι για εσάς;
Μ.Ο.: Δεν είμαι εθνικίστρια. Δεν μπορώ να πω ότι θα πέθαινα για την Ελλάδα. Η Ελλάδα ήταν κάποτε. Σήμερα είναι ωραία, αλλά έχει έναν κόσμο περίεργο, ανταγωνιστικό και κακό. Ο καθένας δηλώνει σταρ. Μα σταρ σημαίνει αθάνατος. Αλλά κι εσύ αύριο – μεθαύριο θα μπεις δυο μέτρα κάτω από τον λάκκο.

Τα πρώτα χρόνια ζήσατε σε μία ελληνική επαρχία. Ήταν κλειστή;
Μ.Ο.: Στις επαρχίες γίνονται συνήθως μεγαλύτερα αίσχη απ’ ό,τι στην πρωτεύουσα. Εγώ πάντως μέχρι τα 17 μου έζησα στο νησί ήπια. Ήμουν ή στο σπίτι με τη γιαγιά μου ή στη θεία μου στο μοναστήρι. Δεν ήμουν το παιδί που έβγαινε για καφέ…

Δεν στενοχωρηθήκατε όταν αποφασίσατε να φύγετε;
Μ.Ο.: Όχι. Τους γονείς μου τους βλέπω. Φίλους δεν είχα ποτέ κάτω. Αν και τώρα που βγαίνει παντού η Μίνα Ορφανού, γυρίζουν όλοι και λένε «είναι φίλη μας». Και το λένε κι άνθρωποι που δεν έχουμε ανταλλάξει μια «καλημέρα»!

Ψάχνατε τότε τη δική σας Εδέμ;
Μ.Ο.: Την έψαχνα χωρίς να φαντάζομαι τίποτα. Έφυγα με μια βαλίτσα ρούχα, χωρίς να ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο.

Δεν κάνατε όνειρα;
Μ.Ο.: Το όνειρό μου ήταν να βάλω ένα ζευγάρι φακούς επαφής, να αφήσω τα μαλλιά μου να μακρύνουν και να βάλω μια φούστα ώστε να μη με γνωρίζει κανείς. Δεν ήξερα ότι για να γίνεις πραγματικά γυναίκα πρέπει να περάσεις πρώτα από το νυστέρι και από μεγάλη ορμονοθεραπεία. Δεν ήξερα τέτοια. Από επαρχία ήμουν.

Και μετά;
Μ.Ο.: Είμαι μια κοπέλα που έχω νυχτοπερπατήσει, κακά τα ψέματα. Παρόλο που είμαι 28 ετών, έχω ζήσει πέντε ζωές κι έχουν δει τα μάτια μου πολλά. Βλέπω έναν άνθρωπο και μέσα στα δέκα λεπτά καταλαβαίνω ότι αν μείνει δίπλα μου θα μου κάνει τη ζωή πατίνι. Έχω δει πολλά. Ανθρώπους που λένε στη γυναίκα τους ότι πάνε να δουν ποδόσφαιρο, αλλά πάνε στα πάρκα. Κι εγώ αν δεν είχα φύγει από το νησί, θα ’χα πάρει στον λαιμό μου και τη γυναίκα που θα αναγκαζόμουν να παντρευτώ και τα παιδιά μου. Δεν είναι καλύτερα που πήρα την απόφαση;

Ο Αραμπάλ έλεγε «ένοχο είναι το κατεστημένο κι αυτό πρέπει να αλλάξει».
Μ.Ο.: Είναι δύσκολο να αλλάξει, γιατί εμείς δεν θέλουμε να το αλλάξουμε.

Υπάρχει κάποιος πολιτικός που θα μπορούσε να το αλλάξει;
Μ.Ο.: Όχι. Δεν υπάρχει κανένας, γιατί όλοι κοιτούν να γεμίσουν την τσέπη τους. Δεν τους καίγεται καρφί αν ο άλλος έχει δουλειά να ζήσει, όπως και του άλλου δεν του καίγεται καρφί όταν ο διπλανός του δεν έχει να φάει. Όλοι την πάρτη τους κοιτάνε.

Όταν σκέφτεστε τον εαυτό σας σε πέντε χρόνια από τώρα, πώς τον βλέπετε;
Μ.Ο.: Δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να σπουδάσω, γιατί πάλευα γι’ άλλα πράγματα. Όταν προσπαθούσα να αλλάξω την εικόνα μου, τα άλλα παιδιά πήγαιναν φροντιστήριο. Όταν δούλευα, τα έβλεπα στον δρόμο να επιστρέφουν απ’ τα σχολεία. Αλλά επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή τη ζωή, απ’ το ξαφνικά έκανα μια «Στρέλλα» – και να ’ναι καλά ο Πάνος Κούτρας, γιατί χάρη σ’ αυτόν ξεκίνησα μια πολύ ωραία πορεία. Θέλω λοιπόν πραγματικά, αν έχω τη δυνατότητα, να γίνω μια πολύ καλή ηθοποιός και να αφήσω ένα όνομα πίσω μου. Θέλω επίσης να ξεχάσουνε πια ότι η Μίνα Ορφανού είναι τρανσέξουαλ. Έχω κόκαλα και δέρμα. Αν με κόψεις θα βγει αίμα. Έναν στρέιτ, δηλαδή, αν τον κόψεις τι θα βγει;

Έχετε σκεφτεί ότι ένα κομμάτι του κόσμου και των καλλιτεχνών ίσως σας θεωρεί εξωτικό είδος;
Μ.Ο.: Ξέρω ότι κάποιοι ηθοποιοί έχουν τσιτώσει που μπήκα στον χώρο. Ακούω πολλά, γιατί τα λόγια περπατάνε: «Κάνεις παρέα με τη Μίνα; Σοβαρά;» λένε στις παρέες με περιφρόνηση. Ήθελα να τους πω: «Βρε άξεστοι χωριαταράδες που επειδή βγήκατε σε πέντε σίριαλ το παίζετε κουλτούρες, δεν κοιτάζετε την καμπούρα σας και μετά να κοιτάξετε τη δική μου;». Ο κόσμος ακούει τη λέξη «καλλιτέχνης» και νομίζει ότι είναι Θεός. Λάθος. Βλέπουν τον ρόλο κι όχι τον άνθρωπο.

Στο εξωτερικό θα ήταν καλύτερα;
Μ.Ο.: Αν ήμουν στο εξωτερικό, θα με είχε ο Αλμοδόβαρ μούσα του. Γιατί τη Μίνα, το ξένο κράτος τη στήριξε. Και τον Κούτρα απ’ την Ελλάδα κανείς δεν τον στήριξε. Και να πω και το άλλο; Ειδικά οι γκέι δεν τη στήριξαν την ταινία του. Τη «Στρέλλα» τη στήριξαν στρέιτ ζευγάρια και οικογενειάρχες. Ψευτοκουλτουριάρηδες είμαστε στην Ελλάδα. Συνέχεια πάμε να το παίξουμε κάτι. Ανοίγει ένα καινούριο εστιατόριο; Τρέχουμε όλοι να φάμε εκεί. Ε, λοιπόν, όχι ρε. Εγώ δεν θα πάω.