search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 17:42
MENU CLOSE

Ρεπορτάζ: Τρικυμία σε φλιτζάνι

21.11.2010 23:11

Τι πιστεύει η ενεργή κινηματογραφική κοινότητα για το νέο σχέδιο νόμου που αφορά το σινεμά; Είναι στ’ αλήθεια τόσο κακό όσο μια περιορισμένη πλην εξωφρενικά ηχηρή μερίδα προσπαθεί να μας πείσει; Είμαστε σίγουροι πως όχι, αλλά ζητήσαμε τη… βοήθεια του κοινού που αφορά, δηλαδή σκηνοθετών που όχι μόνο κάνουν σήμερα σινεμά, αλλά ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από την άσκηση εξουσίας με κάθε τίμημα.

Τι πιστεύει η ενεργή κινηματογραφική κοινότητα για το νέο σχέδιο νόμου που αφορά το σινεμά; Είναι στ’ αλήθεια τόσο κακό όσο μια περιορισμένη πλην εξωφρενικά ηχηρή μερίδα προσπαθεί να μας πείσει; Είμαστε σίγουροι πως όχι, αλλά ζητήσαμε τη… βοήθεια του κοινού που αφορά, δηλαδή σκηνοθετών που όχι μόνο κάνουν σήμερα σινεμά, αλλά ενδιαφέρονται για κάτι περισσότερο από την άσκηση εξουσίας με κάθε τίμημα.

Μερικές εβδομάδες νωρίτερα, όταν το πολυπόθητο σχέδιο νόμου για τον κινηματογράφο δόθηκε επιτέλους στη δημοσιότητα, γράφαμε ότι «το ελληνικό σινεμά αλλάζει σελίδα». Το νομοσχέδιο υπήρξε ζητούμενο από τη μεγαλύτερη μερίδα του ενεργού κινηματογραφικού χώρου, ενώ η συνεχής αναβολή της ψήφισής του (χρειάστηκαν πέντε υπουργοί Πολιτισμού μέχρι να βρεθεί το κουράγιο να δοθεί στη δημοσιότητα) ήταν μόνιμη πηγή παραπόνων και αντιδράσεων. Όταν τελικά το σχέδιο νόμου δόθηκε στη δημοσιότητα, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που αφορά δήλωσε ικανοποιημένη. Ανάμεσα στα ιδιαίτερα θετικά σημεία του, βρίσκει βιώσιμες λύσεις για να ξεπεραστεί ο σκόπελος της μη καταβολής του 1,5% από τα έσοδα των ιδιωτικών καναλιών στην παραγωγή του σινεμά, δίνει κίνητρα σε ιδιώτες να επενδύσουν στον κινηματογράφο, ορίζει το πλαίσιο που θα κάνει τη χώρα μας ελκυστικό προορισμό για τα γυρίσματα ξένων παραγωγών, αναδιανείμει τα έσοδα από τον ειδικό φόρο στα εισιτήρια με τρόπο που να στηρίζει τις (ποιοτικές) ελληνικές ταινίες και τους Έλληνες παραγωγούς. Κι ακόμη, ξεκαθαρίζει το τοπίο σε Οργανισμούς, όπως το Κέντρο Κινηματογράφου ή το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αφαιρώντας τη δυνατότητα συμμετοχής μελών συνδικαλιστικών σωματείων στα διοικητικά τους συμβούλια (δηλαδή στη λήψη αποφάσεων για το καλλιτεχνικό προϊόν), μια πρακτική που για χρόνια υπήρξε το μεγαλύτερο εμπόδιο σε ένα διαφορετικό ελληνικό σινεμά, ένα ανάχωμα στη γενιά των σκηνοθετών που σήμερα κερδίζει βραβεία εντός κι εκτός Ελλάδας και βάζει τη χώρα μας στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη. Ένα σχέδιο νόμου τόσο τολμηρό, ήταν φυσικό να δημιουργήσει αντιδράσεις, όμως για μια μερίδα ανθρώπων που βλέπει την «εξουσία» – την οποία μέχρι τώρα διαχειριζόταν εις βάρος του ελληνικού σινεμά – να γλιστρά από τα χέρια της, η απόσυρσή του μετατράπηκε σε ζήτημα ζωής ή θανάτου. Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε (από πολύ λιγότερους απ’ όσους προσπαθούν να μας πείσουν) εναντίον του νομοσχεδίου μπορεί να ακούγεται ηχηρά, αλλά είναι κούφιος. Κι άκυρος. Όχι μόνο γιατί εκπορεύεται από συντεχνιακό και προσωπικό συμφέρον, αλλά και γιατί χρησιμοποιεί μεθόδους που δεν διστάζουν να φτάσουν ως την πλαστογράφηση υπογραφών ανθρώπων σαν τον Παντελή Βούλγαρη και τη χρήση του ονόματος του Κώστα Γαβρά εναντίον του νομοσχεδίου, κάτι που ο ίδιος ουδέποτε προσυπέγραψε. Για μια πιο κοντινή στην αλήθεια άποψη για το νομοσχέδιο, ιδού μερικές ψύχραιμες και αντικειμενικές απόψεις από σημαντικούς δημιουργούς του ελληνικού σινεμά:

Παντελής Βούλγαρης: «Με μεγάλη έκπληξη είδα την υπογραφή μου σε μια λίστα που κυκλοφορεί και ζητάει την απόσυρση του υπό ψήφιση νέου νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο. Η υπογραφή μου υπεκλάπη από ένα κείμενο που αφορούσε συγκεκριμένα το ζήτημα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, της οποίας είμαι μέλος. Τι κατάντια! Σε καμία περίπτωση δεν αφορούσε την άποψή μου για το σύνολο του νομοσχεδίου, το οποίο κρίνω θετικό. Θεωρώ ότι ο νόμος πρέπει να ψηφιστεί, και κυρίως να εφαρμοστεί, χωρίς να αλλοιωθεί ο αναπτυξιακός του χαρακτήρας. Η ομάδα των ενεργών Ελλήνων κινηματογραφιστών που εκπροσωπεί τη χώρα μας στο εξωτερικό, και που συγκινεί αλλά και αφυπνίζει το ελληνικό κοινό, ήρθε η ώρα επιτέλους να έχει τον νόμο που θα προστατεύει την πολυφωνία της κινηματογραφικής έκφρασης και θα δίνει περισσότερες ευκαιρίες στην ανεξάρτητη παραγωγή».

Κώστας Γαβράς: «Έμεινα κατάπληκτος όταν είδα το όνομά μου σε μια λίστα εναντίον του νομοσχεδίου του υπουργού κ. Γερουλάνου για τον κινηματογράφο. Θεωρώ φασισιστική τη μέθοδο που συνιστάται να χρησιμοποιηθεί το όνομά μου για σκοπούς που απορρίπτω απολύτως. Διάβασα το νομοσχέδιο και το βρίσκω απαραίτητο για να εκμοντερνιστεί ο ελληνικός κινηματογράφος και να έρθει στον εικοστό πρώτο αιώνα με τις τεράστιες αλλαγές που γίνονται και που θα συνεχίσουν να γίνονται».

Σωτήρης Γκορίτσας: «Τα πέντε τελευταία χρόνια η πολιτεία ξόδεψε συνολικά 85.056.988 ευρώ για τον κινηματογράφο. Από αυτά μόνο τα 15.000.000, δηλ. το 17,63%, επενδύθηκαν στην παραγωγή των ταινιών.

Το υπόλοιπο 82,37% πήγε σε όλες τις άλλες φοβερές και τρομερές παραγωγικές δραστηριότητες “περί τον κινηματογράφο”. Παγκόσμια πρωτοτυπία; Παράδειγμα προς αποφυγή; Πείτε το όπως θέλετε! Επιπλέον, ο ειδικός φόρος επί των εισιτηρίων, που ένα μικρό ποσοστό του ήταν νομοθετημένο να επιστρέφει στους παραγωγούς, δηλαδή όλους μας, μιας και οι σκηνοθέτες είμαστε αναγκαστικά και συμπαραγωγοί στις ταινίες μας, διότι κεφαλαιοποιούμε την όποια αμοιβή μας, δεν επεστράφη ποτέ. (Μην μας ρωτήσετε “μα πώς ζείτε τότε αφού δεν πληρωνόσαστε για τη δουλειά σας, διότι ξύνετε πληγές που πονάνε). Ακόμη, η μη mainstream ελληνική ταινία παιζόταν λίγες εβδομάδες τον Απρίλιο – Μάιο, την εποχή δηλαδή που έξω είναι χαρά Θεού και ουδείς σώφρων Έλληνας πάει να κλειστεί στο σινεμά. Έτσι βολευόταν και ο αιθουσάρχης με την επιδότηση και επιστροφή φόρου “για την υποστήριξη που παρείχε στην ελληνική ταινία”. Επίσης, τα ιδιωτικά κανάλια ποτέ δεν απέδωσαν ένα μέρος έστω από το 1,5% των εσόδων τους, που και αυτό ήταν νομοθετικά κατοχυρωμένο. Και τέλος, στη διοίκηση και γενική συνέλευση του ΕΚΚ ασκούσαν την εξουσία άνθρωποι επαγγελματίες συνδικαλιστές – με πολλές φορές ανύπαρκτο έργο – που η σχέση τους με τον σύγχρονο κινηματογράφο και τις δυσκολίες τού να κάνεις μια ταινία σήμερα στην Ελλάδα είναι όση και η σχέση που έχω εγώ με το χόκεϊ επί πάγου. Με αυτά και άλλα πολλά μικρότερα κύλησε για 20 χρόνια η ζωή όμορφα για ορισμένους και πολύ δύσκολα για κάποιους άλλους. Μόνο που αυτοί οι δεύτεροι ήταν εκείνοι που κόντρα σε όλη αυτή την κατάσταση με μόνο όπλο την τρέλα και την επιμονή τους έβγαζαν κάθε τόσο ασπροπρόσωπο τον ελληνικό κινηματογράφο και εντός και εκτός συνόρων. Εν ονόματι όμως αυτών συντηρείτο η ψευδαίσθηση ότι όλα πάνε μια χαρά και τίποτα δεν χρειαζόταν να αλλάξει. Μέχρι που έπειτα από έναν χρόνο πίεσης των “κινηματογραφιστών στην ομίχλη”, της συντριπτικής δηλαδή πλειονότητας όσων παράγουν τον ελληνικό κινηματογράφο, ήρθε επιτέλους ένας νόμος – πλαίσιο που προσπαθεί να εξορθολογίσει κάπως τον νεοελληνικό παραλογισμό που επικρατεί και στον χώρο του κινηματογράφου. Όπως βλέπουμε καθημερινά, η σουρεαλιστική κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε βολέψει μια χαρά πολύ κόσμο. Δεν χρειάζεται λοιπόν ντοκτορά Μαθηματικών για να καταλάβει κάποιος γιατί ορισμένοι αντιδρούν με λύσσα».

 

Πάνος Χ. Κούτρας: «Το καινούριο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο ήταν κάτι που περιμέναμε όλοι με μεγάλη ανυπομονησία. Ελπίζω να ψηφιστεί το συντομότερο δυνατό για να μπούμε επιτέλους σε μια νέα εποχή για τον κινηματογράφο, και να δοθεί ένα τέλος σε όλη αυτή την αναταραχή που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό γύρω του. Μια σύγκρουση που κατά τη γνώμη μου δεν αφορά μόνο το σινεμά, αλλά αντανακλά πολλά περισσότερα, την ίδια την κατάσταση της κοινωνίας μας. Πρόκειται για μια σύγκρουση πολιτισμών, είναι σαν να συγκρούονται δύο διαφορετικές Ελλάδες και ο νόμος για το σινεμά είναι μόνο ένα τμήμα του».

Σύλλας Τζουμέρκας: «Είμαι υπέρ του νέου νόμου, γιατί είναι νέος και έχει επαφή με την πραγματικότητα της παραγωγής. Γιατί εξορθολογίζει το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εργαζόμαστε και θα κάνουμε τις επόμενες ταινίες μας (και οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί). Γιατί ενισχύει τις ίδιες τις ταινίες και όχι τους πάσης φύσεως συλλόγους, μπάντες, γιορτές κρασιού κ.λπ. Γιατί δίνει κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις. Γιατί ενισχύει την ταινία μεσαίας διανομής. Γιατί δεν αναφέρει τίποτα για χρηματικά κρατικά βραβεία. Γιατί επαναφέρει τους συνδικαλιστές στον πραγματικό τους ρόλο (και εδώ είναι όλο το ‘‘σκάνδαλο’’), που είναι η προστασία των εργασιακών μας δικαιωμάτων και όχι η εκφορά θεσμοθετημένης γνώμης επί παντός επιστητού ή η διατήρηση ανορθολογικών επετηρίδων και παράξενης εξουσίας».

Φίλιππος Τσίτος: «Βρίσκω το σχέδιο νόμου ελπιδοφόρο. Η απομάκρυνση των συνδικαλιστικών φορέων από τα κέντρα λήψης αποφάσεων καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας πολλαπλών πηγών χρηματοδότησης είναι σημαντικές και θαρραλέες αποφάσεις. Μένει μόνο να τηρηθούν. Το σχέδιο δεν είναι φυσικά τέλειο, θέλει περαιτέρω ρυθμίσεις κ.τ.λ… Αλλά κυρίως απαιτεί θάρρος στην εφαρμογή του. Έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια ένα σωρό σχέδια και νόμους, οι οποίοι ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Θα είναι κρίμα αν συμβεί πάλι το ίδιο. Βρίσκω μάλλον αναμενόμενο και ίσως και λογικό το γεγονός ότι οι ευνοούμενοι του παλαιού νόμου (εκείνοι που δεν θα έχουν πλέον όλες τις εξουσίες και δεν θα μπορούν να μοιράζονται μεταξύ τους το δημόσιο χρήμα) προσπαθούν απελπισμένα να μπλοκάρουν την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;».

Γιώργος Κρασσακόπουλος

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 17:40