Πριν δοθούμε ολοκληρωτικά στο μεγάλο όραμα, να αλλάξουμε τον κόσμο, εμπνεόμενοι από αλτρουισμό και υψηλά ιδανικά, ίσως είναι ανάγκη να ασχοληθούμε με ζητήματα ήσσονος σημασίας, που ωστόσο έχουν τον τρόπο τους να ταλαιπωρούν την κοινωνία.

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Πριν δοθούμε ολοκληρωτικά στο μεγάλο όραμα, να αλλάξουμε τον κόσμο, εμπνεόμενοι από αλτρουισμό και υψηλά ιδανικά, ίσως είναι ανάγκη να ασχοληθούμε με ζητήματα ήσσονος σημασίας, που ωστόσο έχουν τον τρόπο τους να ταλαιπωρούν την κοινωνία.

Ο αποκλεισμός των νησιών πλέον της μιας εβδομάδας αποτελεί πράξη επικίνδυνη και άδικη για τους κατοίκους τους. Πέρα από τα απίστευτα στην ποικιλότητα και τη σοβαρότητά τους προβλήματα, είναι αδιανόητο η νησιωτική χώρα να κρατείται δέσμια του όποιου συνδικαλιστικού φορέα και για το οποιοδήποτε αίτημα. Πρόκειται για πράξη εγκληματική κατά του κοινωνικού συνόλου, αλλά και της αντίληψης που καλλιεργούμε για τον συνδικαλισμό, τον οποίο και απαξιώνουμε δραματικά. Οι απεργίες δεν στρέφονται κατά της κοινωνίας, ούτε την εκβιάζουν προκειμένου να ικανοποιήσουν στενά ιδιοτελή και αμφισβητήσιμης νομιμότητας, πολλές φορές, συντεχνιακά αιτήματα. Το δε δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος με το οποίο χρεώνουν τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κάθε λίγο και λιγάκι δεν αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των ιερών δικαιωμάτων των υπόλοιπων κοινωνικών ομάδων που καλούνται ετσιθελικά να επωμιστούν το οικονομικό βάρος αλλότριων συμφερόντων; Συνδικαλισμός, επιτέλους, σημαίνει καταστρέφω την οικονομία της χώρας, προκαλώ χάος, διαλύω τις άλλες λιγότερο δυναμικές ομάδες της κοινωνίας, για να λύσω δικά μου προβλήματα, δημιουργώντας ένα απίθανο κόστος το οποίο πληρώνουν οι άλλοι; Και αυτοί οι άλλοι – που δεν διαθέτουν τρακτέρ για παράδειγμα – δεν έχουν δικαιώματα σε αυτή τη χώρα; Τα δικαιώματα τα έχει ο ισχυρότερος ή ο έχων δίκαια αιτήματα; Η απαράδεκτη και επικίνδυνη αυτή τακτική που εγκαινίασε το… αγροτικό «κίνημα» βρήκε πρόθυμους μιμητές στην εκβιαστική άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώματος της απεργίας.

Υπό καθεστώς αποκλεισμού οι συμπολίτες μας της νησιωτικής χώρας από ομάδα συνδικαλιστών «αγωνιστών» της εργατικής τάξης· σε κλοιό χολέρας οι πολίτες της Αθήνας για 100, παρακαλώ, συμβασιούχους! Η κρίση είναι βαθιά και τον πρώτο λόγο τον έχει η στενά κομματική αντίληψη της πολιτικής!

Τέλος πάντων, δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει να θλίβομαι περισσότερο για την παρουσία του ΔΝΤ από αυτήν των 100 συμβασιούχων που μπορούν να κάνουν την πρωτεύουσα σκουπιδοτενεκέ ανά πάσα ώρα και στιγμή… Τι είδους δικαίωμα είναι αυτό που στερούνται οι κάτοικοι της πρωτεύουσας; Γιατί με πρωτοφανή αναλγησία απέναντι στην κοινωνία, το κάθε συνδικάτο μπορεί να παίζει τα δικά του παιχνιδάκια σε βάρος εκατομμυρίων πολιτών που τρώνε το σκουπίδι με το κουτάλι;