Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν πάντα καλός στην αφήγηση. Τώρα πια που είναι παππούς έχει μεγάλη εξοικείωση με το… άθλημα! Τις δικές του ιστορίες, εμπνευσμένες από τη «Θεογονία» του Ησίοδου, θα πει στο Μέγαρο Μουσικής σε παιδικό ακροατήριο.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν πάντα καλός στην αφήγηση. Τώρα πια που είναι παππούς έχει μεγάλη εξοικείωση με το… άθλημα! Τις δικές του ιστορίες, εμπνευσμένες από τη «Θεογονία» του Ησίοδου, θα πει στο Μέγαρο Μουσικής σε παιδικό ακροατήριο.

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά…» τραγουδούσε και τραγουδάει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Όμως τώρα όχι με την ίδια αθωότητα, αφού φαίνεται ότι ξέρει (τουλάχιστον) τι να τους διηγηθεί. Η «εξοικείωση» ήρθε αφότου έγινε παππούς. Τα δυο του εγγόνια, ο Διονύσης και ο Ανδρέας, με το που τον βλέπουν έχουν αίτημα ξεκάθαρο: «Παππού, παραμύθι». Μαζί τους εκπαιδεύτηκε. «Έμαθα πολλά λέγοντάς τους παραμύθια. Μου θύμισαν ότι τα παιδιά είναι αχόρταγα για παραμύθια, ώστε να παρατούν ακόμα και το Nintendo». Το αποτέλεσμα; Τα περιμένει στις 4 το απόγευμα και δύο ώρες πριν προσπαθεί να σκαρώσει καινούργια παραμύθια. Με τη νέα του ιδιότητα, αυτή του παραμυθά, ανεβαίνει στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, για να διηγηθεί σε μικρούς και μεγάλους τις δικές του ιστορίες εμπνευσμένες από τη «Θεογονία» του Ησίοδου, το ποίημα που περιγράφει την καταγωγή των θεών της ελληνικής μυθολογίας, σ’ ένα θέατρο τραγουδιών και ζωγραφιστών ονείρων. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, βεβαίως, ήταν ανέκαθεν ένας γοητευτικός «αφηγητής» μελοποιημένων ιστοριών με πολιτικό, ρομαντικό και σκωπτικό περιεχόμενο, ένας δημιουργός στίχων γεμάτων έμπνευση και συναίσθημα. Οι δεκαπέντε παραστάσεις τιτλοφορούνται «Για να γίνει ο χρόνος καινούριος», με τον υπότιτλο «Παρα-μυθία», και είναι αφιερωμένες, φυσικά, στα εγγόνια του. Δίνονται οι μισές πριν από τα Χριστούγεννα και οι υπόλοιπες μετά την Πρωτοχρονιά και μαζί του θα έχει τραγουδιστές, καραγκιοζοπαίκτες και ακροβάτες. Δέκα χρόνια μετά το «Σαββόραμα» επιστρέφει στο Μέγαρο «με αρκετή περιέργεια», όπως λέει, για να δει αν λειτουργεί εξίσου καλά όσο τότε. «Για την ώρα διαπιστώνω ότι λειτουργεί το ίδιο καλά, αν όχι καλύτερα. Τότε εμφανιζόμασταν στην ‘‘Αίθουσα Φίλων της Μουσικής’’ και σ’ αυτήν θα επιστρέψουμε, αλλά από τον Ιανουάριο. Τον Δεκέμβριο ξεκινάμε από την ‘‘Αίθουσα Τριάντη’’, που μπορεί να είναι αισθητικής… Μπαχρέιν, αλλά διαθέτει διάφορα κόλπα… Τα αχανή φουαγιέ θα τα ‘‘ζεστάνουμε’’ με τον Θίασο Σκιών του Αθου Δανέλλη, ενώ θα υπάρχουν και ξυλοπόδαροι που θα πηγαινοέρχονται για να μη βαριούνται οι πιτσιρικάδες». Στη σκηνή τώρα έχουμε μια καινούρια αφήγηση της «Θεογονίας» του Ησίοδου, μερικά καινούργια μικρά τραγούδια («έγραψα κάτι μικρούλικα τραγούδια, μεταμφιεσμένα σε παιδικά», εξηγεί) και όσα από τα δικά του ξέρουνε τα πιτσιρίκια, όπως π.χ. «Η Συννεφούλα», «Τι έπαιξα στο Λαύριο», «Σαν τον Καραγκιόζη» κ.ά. Το κείμενο του αρχαίου ποιητή περιγράφει την καταγωγή των θεών της ελληνικής μυθολογίας, ξεκινώντας από τη γενιά του Χάους, της Νύχτας και της Γαίας, συνεχίζοντας με τον Ουρανό και τους Τιτάνες και καταλήγοντας στους Ολύμπιους θεούς. «Ένα καταπληκτικό παραμύθι», σύμφωνα με τον Σαββόπουλο, «που μας μιλάει για την αρχή του Κόσμου και για το πώς γεννήθηκε ο Χρόνος, έτσι όπως το φαντάζονταν αλλά και το πίστευαν οι παλιοί εκείνοι Έλληνες της εποχής του Ησίοδου, αιώνες πριν έρθει στον κόσμο ο Χριστός». «Χάριν της αφήγησης και της μαγείας της» ο Διονύσης Σαββόπουλος διασκευάζει σήμερα τους μύθους του Ησίοδου «μοντάροντας» τις πιο ενδιαφέρουσες, κατά τη γνώμη του, παραλλαγές, μέσα σε μια νέα ιστορία, «όπως έκαναν οι αφηγητές που περιφέρονταν ανά την Ελλάδα στους αρχαίους εκείνους καιρούς». «Το κάνω αυτό όταν διηγούμαι – στα εγγόνια μου κυρίως – ιστορίες. Παίρνω από δω κι από κει και βάζω και κάτι δικό μου. Όλοι αυτό κάνουμε. ‘‘Τσιμπολογάμε’’. Δεν μπορείς να διηγηθείς κάτι, αν δεν το περάσεις από μέσα σου». Έτσι, παραδείγματος χάριν, αρχίζει τη Θεογονία όχι με τη διήγηση του Ησίοδου, αλλά με μια εκδοχή που μας έρχεται από τους Ορφικούς, για τη Νύχτα και το Αυγό. Ή ενσωματώνει μέσα στον μύθο του Προμηθέα την παραλλαγή που αγαπούσε ο Πλάτωνας: ότι μητέρα των ανθρώπων ήταν η γη της Αττικής.  Η παράσταση «Για να γίνει ο χρόνος καινούριος» είναι μια παιδική παράσταση; Είναι μια παράσταση που φτιάχτηκε, όπως δηλώνει, «για τη χαρά της αφήγησης. Για παιδιά και για μεγάλους. Για όλους μας. Μπροστά σε μια αφήγηση που ξετυλίγεται γεμάτη θαύματα, αφηνόμαστε. Αίρονται σιγά σιγά οι επιφυλάξεις και οι δυσπιστίες. Ξαναγινόμαστε όλοι παιδιά. Δηλαδή καινούργιοι. Γιατί κάθε φορά που επιστρέφουμε εμείς οι μεγάλοι σε μια παλιά συλλογική φαντασία για να τη διηγηθούμε, ξαναβρίσκουμε εκείνη τη διαύγεια κι εκείνο το σφρίγος που κάνει τον χρόνο καινούργιο και τον κόσμο έγχρωμο ξανά». Τον Διονύση Σαββόπουλο συνοδεύουν οι μουσικοί Σταύρος Λάντσιας και Γιώτης Κιουρτσόγλου. Οι ηθοποιοί Ρηνιώ Κυριαζή και Φένια Παπαδόδημα συμπληρώνουν την αφήγησή του με ελληνικά και ξένα παραμύθια, ενώ 12μελής χορός αναπαριστά τη δράση τους επί σκηνής. Στο φόντο προβάλλονται σε βίντεο οι ζωγραφικές δημιουργίες της Φωτεινής Στεφανίδη.

* «Για να γίνει ο χρόνος καινούργιος – Παρα-μυθία» του Διονύση Σαββόπουλου. Κείμενο, μουσική, τραγούδια, αφήγηση: Διονύσης Σαββόπουλος. Σκηνικά – κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ. Σκηνοθεσία – χορογραφία: Σοφία Σπυράτου.

Παραστάσεις: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών 3, 4, 5, 8, 9, 10, 11, 12 Δεκεμβρίου 2010 και 9, 10, 11, 12 Ιανουαρίου 2011.

Χαρά Αργυρίου