Οικονομία και εξωτερική πολιτική αποτελούν τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομούνται, τελικά, οι πολιτικές των κυβερνήσεων.

Οικονομία και εξωτερική πολιτική αποτελούν τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους οικοδομούνται, τελικά, οι πολιτικές των κυβερνήσεων. Υπ’ αυτήν την έννοια έχει ενδιαφέρον μια πιο προσεκτική ματιά στον τρόπο με τον οποίο συζήτησαν Καραμανλής και Παπανδρέου γι’ αυτά τα θέματα.

Ο πρωθυπουργός επικέντρωσε την προσπάθειά του στο να υποχρεώσει τον Γ. Παπανδρέου να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις για το πώς θα αντιμετωπίσει τη δυσχερή οικονομική κατάσταση της χώρας. Ταυτόχρονα έχει ξεκαθαρίσει ότι αποφάσισε να πάει σε πρόωρες εκλογές προκειμένου να πάρει τα απαραίτητα σκληρά μέτρα για να αντιμετωπίσει η χώρα το οξύ δημοσιονομικό της πρόβλημα.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμφωνεί με τη διαπίστωση της οικτρής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Υπογραμμίζει ωστόσο πως γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνεται η διακυβέρνηση της Ν.Δ. Επίσης ο Παπανδρέου υποστηρίζει ότι η έξοδος από την κρίση μπορεί να επιτευχθεί  όχι με την περιοριστική πολιτική που έχει κατά νου η Ν.Δ., αλλά με την τόνωση της αγοράς. Αποφεύγει, ωστόσο, να πει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ από πού θα εξασφαλίσει τα χρήματα για την τόνωση που υπόσχεται.

Παρά τα όσα υποστηρίζουν οι δύο πολιτικοί αρχηγοί δημοσίως στις αντιπαραθέσεις τους, υπάρχει ένα δεδομένο το οποίο αποφεύγουν και οι δυο (περισσότερο ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ) να θίξουν: οι δρόμοι πάνω στους οποίους είναι υποχρεωμένη να κινηθεί και η επόμενη κυβέρνηση είναι καθορισμένοι από τις Βρυξέλλες.

Οι… Αλμούνιες έχουν εκδώσει σαφή περιοριστική συνταγή με χρονοδιάγραμμα και δείκτες που πρέπει να επιτευχθούν. Το ερώτημα, λοιπόν, πού θα βρεθούν τα χρήματα για μια ήπια πολιτική που υποσχέθηκε το ΠΑΣΟΚ θα επανέλθει έντονο αμέσως μετά την εκλογική του νίκη.

Τα ίδια πάνω – κάτω ισχύουν και για τις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Αυτές καθορίζονται τόσο από τις συμβατικές της δεσμεύσεις, τις πατροπαράδοτες φιλίες (ΗΠΑ), αλλά και από το κοινό αίσθημα που η κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη. Άλλωστε ισχύει η αρχή πως με τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν κερδίζονται εκλογές, αλλά χάνονται.

Έτσι ο Καραμανλής υπενθύμισε επιλογές της κυβέρνησης της Ν.Δ. που έχουν εκφράσει το κοινό αίσθημα, όπως το ενεργειακό παιχνίδι με τη Μόσχα που ενόχλησε τις ΗΠΑ, την υπονόμευση του σχεδίου Ανάν, αλλά και το βέτο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός υπενθύμισε επιλογές του ΠΑΣΟΚ που δεν έβρισκαν σύμφωνη την κοινή γνώμη (Ίμια, Συμφωνία Μαδρίτης, υπέρ του σχεδίου Ανάν, παράδοση του Οτζαλάν). Όμως, αυτές είναι παλιές ιστορίες και το κόστος το ΠΑΣΟΚ το έχει ήδη καταβάλει…

Συμπέρασμα: Οι τηλεμαχίες δημιουργούν κλίμα, αλλά δεν διαμορφώνουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Όσο «καλός» κι αν ήταν ο Καραμανλής, δεν κατάφερε (δεν ήταν δυνατόν να καταφέρει) να βγάλει από πάνω του τις «αμαρτίες» των πεντέμισι χρόνων της διακυβέρνησής του. Πάνω απ’ όλα δεν ήταν δυνατόν να πείσει ότι αξίζει μια ακόμη ευκαιρία από την στιγμή που πέταξε τις δύο προηγούμενες.

Από τη δική του πλευρά ο Παπανδρέου, όσο κι αν εμφανίστηκε με τον αέρα του νικητή, εξακολουθεί να οφείλει την απάντηση που δεν έδωσε: Πού θα βρει τα χρήματα για να εφαρμόσει την ήπια πολιτική εξόδου από την κρίση που υποσχέθηκε;

Αυτό το ερώτημα πιθανότατα θα κληθεί να το απαντήσει στην πράξη, στην πρωθυπουργία του, και από τη δυνατότητά του να απαντήσει ίσως κριθεί, τελικά, και η διακυβέρνησή του…