Τι γίνεται με την ευρωπαϊκή Δεξιά και τα ντιμπέιτ; Εντάξει, το ξέρουμε ότι οι ηγέτες των παραδοσιακών συντηρητικών κομμάτων στη Γηραιά Ήπειρο δεν υπήρξαν ποτέ μεγάλοι φαν των τηλεοπτικών τηλεμαχιών. Η υποχρέωση να αναμετρηθούν ζωντανά με τους πολιτικούς τους αντιπάλους καθώς και η αδυναμία να ελέγξουν πλήρως τη συζήτηση δεν ήταν και από τα καλύτερά τους.

Ωστόσο, τα ντιμπέιτ παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες ως μέρος της προεκλογικής διαδικασίας, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ως «η κορύφωση» αυτής της διαδικασίας, κατά την οποία ένα τμήμα των περιβόητων «αναποφάσιστων» έγερνε από τη μία ή την άλλη πλευρά. Το γεγονός ότι η κρίση των τελευταίων χρόνων έχει οδηγήσει στη σύνθλιψη του κοινωνικού κράτους και – προκειμένου να γίνει εφικτή η τελευταία – στην καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους.

Οι εξελίξεις αυτές, με τη σειρά τους, έχουν οδηγήσει σε ένα «μαζικό» αίσθημα απογοήτευσης των πολιτών έναντι των παραδοσιακών πολιτικών ελίτ. Πώς αντιμετωπίζουν οι τελευταίες αυτό το φαινόμενο; Ξεδιάντροπα!
«Τι να τα κάνουμε τώρα τα ντιμπέιτ», σου λένε, «κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Προφανώς και δεν με συμφέρει να έρθω αντιμέτωπος σε ζωντανή μετάδοση με την όποια ‘‘αντίθετη’’ άποψη, προφανώς και η επιχειρηματολογία μου δεν μπορεί να σταθεί εάν τη θέσω συγκριτικά με αυτήν των υπολοίπων». Αυτό ακριβώς λένε. Και δεν έχουν και κανένα πρόβλημα να το θέσουν έτσι όπως είναι, διότι έχουν ξεφύγει. «Μικρότερη θα είναι η ‘‘ζημιά’’», σκέφτονται, «στα μάτια του πολίτη εάν απλώς ‘‘θεωρεί’’ ότι αποφεύγω ένα ντιμπέιτ επειδή δεν μπορώ να σταθώ στο ύψος μου, παρά εάν το δει με τα μάτια του». Και κάπως έτσι κυλάει ο χρόνος προς τις κάλπες, με ένα δύο τεχνάσματα, έτσι για την τιμή των όπλων, όπως η ανεκδιήγητη δικαιολογία του Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος – μεταξύ των πολλών και κάθε φορά διαφορετικών δικαιολογιών – υποστήριξε κάποια στιγμή ότι «δεν τον βολεύει η μέρα» που προτάθηκε από τα κανάλια να γίνει η μεγάλη, τετ α τετ, μάχη με τον Εντ Μίλιμπαντ των Εργατικών.

Ο Κάμερον είναι μόνο το τελευταίο κρούσμα στην επιδημία αποφυγής των ντιμπέιτ στην Ευρώπη.

Πρώτος – και καλύτερος, πάντα – υπήρξε ο δικός μας Α. Σαμαράς. Κατά πόδας τον ακολουθεί – ποιος άλλος; – το μεσογειακό alter ego του, ο Μαριάνο Ραχόι που, παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις του υπ’ αριθμόν 1 αντιπάλου του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, επιλέγει την απόλυτη σιωπή (και, φυσικά, όταν έρθει η ώρα της κάλπης θα μας εξηγήσει ότι το Podemos δεν έχει μπει ακόμη στη Βουλή, οπότε δεν δικαιούται να ομιλεί και να προκαλεί σε μονομαχίες).

Τέλος, έφτασε η σειρά του Βρετανού πρωθυπουργού να μετατρέψει σε πραγματικό σίριαλ τη διεξαγωγή των τριών παραδοσιακών τηλεμαχιών (η πρώτη με τη συμμετοχή και των εφτά κομμάτων, η δεύτερη ανάμεσα στα τέσσερα πρώτα και η τελική τετ α τετ με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης). Έπειτα από επιστολές επί επιστολών μεταξύ της Ντάουνινγκ Στριτ, των άλλων κομμάτων και των καναλιών, στις οποίες έδιναν και έπαιρναν προσφορές και αντιπροσφορές, προτάσεις και αντιπροτάσεις, ο Ντέιβιντ έστειλε ένα «τελεσίγραφο» (αμέ) με το οποίο αποδέχτηκε, τελικά, να συμμετάσχει σε ένα και μόνο ντιμπέιτ με τους υπόλοιπους επτά, καταλήγοντας ότι «αυτή είναι η τελευταία του προσφορά».

Τα κανάλια απάντησαν ότι προχωράνε με τον αρχικό τους σχεδιασμό και, αφού το θέλει ο ίδιος, η θέση του πρωθυπουργού θα παραμείνει κενή.