Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ρήγος και οι πρωταγωνιστές της «Έντα Γκάμπλερ» μιλάνε στο «Ποντίκι Art»

«Για μένα η Έντα Γκάμπλερ είναι ένα περίστροφο οπλισμένο, ακουμπισμένο πάνω στο τραπεζάκι ενός σαλονιού. Είναι μια φιγούρα που υπερβαίνει τη χρονική της στιγμή, όπως η σφαίρα σε τροχιά θα κάνει σε δέκατα του δευτερολέπτου το παρόν παρελθόν για να ξεκινήσει ένα “άλλο” μέλλον. Ικανή για τις μικρότερες και τις μεγαλύτερες πράξεις, απαρνιέται τη ζωή αποθεώνοντάς την. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλοι γύρω της είναι εξίσου ωμοί, και σχεδόν εξίσου σαρκοβόροι» μας λέει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Ένα έργο – που μοιάζει με αίνιγμα – του Ερρίκου Ίψεν, την «Έντα Γκάμπλερ», ανεβάζει εδώ και λίγες μέρες στο θέατρο «Σημείο» ο Κωνσταντίνος Ρήγος.
Η υπόθεση. Η Έντα Γκάμπλερ είναι ανέτοιμη να «υποστεί» τη ζωή που η ίδια επέβαλε στον εαυτό της λέγοντας «ναι» στον γάμο με τον ακαδημαϊκό Γιέργκεν Τέσμαν. Λίγες, μόνο, ώρες μετά την επιστροφή τους από το γαμήλιο ταξίδι, η Έντα έχει την ευκαιρία να διασκεδάσει την πλήξη της παίζοντας με τις τύχες των ανθρώπων γύρω της. Τα περιθώρια στενεύουν, ωστόσο, και για την ίδια, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες φοβίες της. Η τραγική κατάληξη φαντάζει ως μόνη επιλογή…

Τα ερωτήματα που θέσαμε σε όλους τους βασικούς συντελεστές της παραγωγής, ήταν «γιατί “Έντα Γκάμπλερ” το 2015» και πώς προσέγγισαν τον ρόλο τους στην παράσταση.

Κωνσταντίνος Ρήγος: «Δεν χρειάζεται “επίσημη δικαιολογία” για να ανεβάσει κανείς την “Έντα Γκάμπλερ” οποιαδήποτε χρονική στιγμή. Μιλάμε για ένα έργο του Ίψεν, όχι του Ευτύχιου Πιάτ! Ο κεντρικός χαρακτήρας διαχρονικά έχει αντιμετωπιστεί ως ένα αίνιγμα, ως ένα μυστήριο που δεν μπορείς να το λύσεις, δεν σου προσφέρει καν την ικανοποίηση ότι μπορείς να το κατανοήσεις, σου ξεφεύγει, και όλο αυτό εξιτάρει, είναι άκρως διεγερτικό για οποιονδήποτε έρχεται σε επαφή μαζί της· είτε ο “οποιοσδήποτε” είναι προϊόν μυθοπλασίας είτε “πραγματικό” πρόσωπο. Όχι μόνο η ίδια, αλλά και όλοι οι χαρακτήρες που συγκροτούν το περιβάλλον της περιέχουν την πυρηνική ουσία του ανθρώπου, εκείνη που καλούμαστε να διαχειριστούμε όταν τα πράγματα φτάνουν στο σημείο να είναι “ανοιχτά”. Συνεπώς, ο όποιος χρονισμός έχει να κάνει με τη φάση που βρίσκομαι ο ίδιος καλλιτεχνικά και προσωπικά».

Ακύλλας Καραζήσης: «Η “Έντα Γκάμπλερ” είναι ένα από τα κλασικά έργα του διεθνούς ρεπερτορίου, όπως είναι ο “Ριχάρδος Γ’”, ο “Άμλετ”, το “Κουκλόσπιτο” κ.λπ. Γιατί διαβάζει κανείς το “Έγκλημα και Τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι; Γιατί ακούει κανείς την 5η του Μπετόβεν; Γιατί διαβάζει κανείς Πλάτωνα; Για τον ίδιο ακριβώς λόγο ανεβάζει κανείς την “Έντα Γκάμπλερ”. Γιατί οτιδήποτε έχει γραφτεί οποτεδήποτε, είτε μουσική είτε φιλοσοφία είτε λογοτεχνία, είναι η πνευματική κληρονομιά του ανθρώπου».

Κατερίνα Διδασκάλου: «Ο Ίψεν έλεγε ότι η ζωή είναι μια φάρσα, της οποίας το τέλος δεν αξίζει να δεις. Εγγενώς απαισιόδοξος ως άνθρωπος, γράφει την “Έντα” κλείνοντας το μάτι στο κοινό, αντιπαραβάλλοντας ήρωες αυτοκαταστροφικούς και ήρωες αποφασισμένους να ζήσουν. Η Γιουλιάνε, η ηρωίδα που υποδύομαι, της οποίας το όνομα σημαίνει νεότητα στα νορβηγικά, γιορτάζει τη ζωή σε κάθε της έκφανση, διεκδικεί με τον τρόπο της όλους τους άνδρες της παρέας, και είναι χαρακτηριστικό ότι είναι o αντίποδας της Έντα, είναι το φως απέναντι στο σκοτάδι της Έντα, είναι η ζωή και η γιορτή απέναντι στον θάνατο και την καταχνιά, είναι το μισογεμάτο ποτήρι απέναντι στο μισοάδειο. Από την άποψη της επικαιρότητας, θα έλεγα ότι είναι η παρακμή που ζουν οι ήρωες και το ότι με κάποιον τρόπο – τουλάχιστον οι δύο ήρωες Έντα και Άιλερτ – αχρηστεύουν τη ζωή που τους δίνεται τόσο απλόχερα μέσα στο έργο. Η αχαριστία απέναντι σε αυτά που μας δίνονται, ο μηδενισμός με τον οποίο μια ζωή πάλευε ο Ίψεν, η απουσία των αξιών, ο φόβος της συνέχειας. Πιστεύω ότι αυτή η αντιπαλότητα ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, τη ζωή και τον θάνατο, το ότι το να είσαι έκλυτος είναι μια φυγή από το παρόν και όχι επειδή παίρνεις κάποια ευχαρίστηση, είναι αυτό που θέλει να δώσει ο Ίψεν και που μένει ζωντανό σαν άποψη, κατά τη γνώμη μου, μέχρι τις μέρες μας».

Μαριέττα Σγουρδαίου: «Η Μπέρτε, πρόσωπο που ακολουθεί και παρακολουθεί τον Τέσμαν και τη ζωή του με την Έντα Γκάμπλερ, προσημαίνει την κατάληξη της αδιανόητης, κατ’ αυτήν, σχέσης του ζεύγους… Αισθάνεται την απειλή να πλησιάζει, ανησυχεί και εκφράζει άμεσα την επιφύλαξή της για τα πρόσωπα της συγκεκριμένης ιψενικής δημιουργίας που εμπλέκονται στον στρόβιλο της αυτοκαταστροφής».
Τέλος, πιο λακωνική, η Δήμητρα Ματσούκα: «Ένα σπουδαίο έργο γραμμένο από έναν μοναδικό παρατηρητή της ανθρώπινης φύσης. Τόσο απλά».

INFO  Σκηνοθεσία – Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ρήγος. Μετάφραση: Έρι Κύργια. Συνεργάτης σκηνογράφος: Μαίρη Τσαγκάρη. Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης. Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας. Ειδικά Εφέ: Μιχάλης Σαμιώτης. Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Κατερίνα Διδασκάλου (Γιουλάνε Τέσμαν), Ακύλλας Καραζήσης (Δικαστής Μπρακ), Δήμητρα Ματσούκα (Έντα Τέσμαν), Μαριέττα Σγουρδαίου (Μπέρτε), Γιάννης Στάνκογλου (Άιλερτ Λέβμποργκ), Βασιλική Τρουφάκου (Τέα Έλβστεντ), Γιάννης Τσεμπερλίδης (Γιέργκεν Τέσμαν). Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή: 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18:00 & 21:00. Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα (πίσω από το Πάντειο), τηλ.: 211 80 000 80