Από το Μαρικάκι

Μεγάλη διαπραγματευτική ικανότητα αποδείχτηκε ότι διαθέτουν η Λούκα Κατσέλη και ο Γιάννης Παναγόπουλος.

 

Από το Μαρικάκι

Μεγάλη διαπραγματευτική ικανότητα αποδείχτηκε ότι διαθέτουν η Λούκα Κατσέλη και ο Γιάννης Παναγόπουλος.

1.Η Λούκα η Τσαμπουκαλού(κα) δεν φαίνεται τελικά να υπερασπίστηκε στην πράξη όσα μας είπε προφορικώς και γραπτώς για τη διαφωνία της με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών έναντι των κλαδικών συμβάσεων.  Το να συζητάς για το ποσοστό της απόκλισης προς τα κάτω και το ενδεχόμενο συνύπαρξης των δύο εργασιακών καθεστώτων ε, δεν είναι ακριβώς αντάρτικο. Μπάτε σκύλοι αλέστε είναι… Στο κάτω κάτω, τον τελικό λόγο τον έχει η τρόικα η οποία δεν θέλει να ακούει για τις κλαδικές συμβάσεις αλλά έχει υποδείξει πλήρη απορρύθμιση της εργασίας, όπως περιγράφεται και στο μνημόνιο, μετά και άνευ επικαιροποίησης.

2. Ο Παναγόπουλος έναντι των κοινωνικών «εταίρων» και της Λούκας επέδειξε το ανάστημα που αρμόζει σε έναν εργατοπατέρα που πιστεύει ότι το μνημόνιο είναι «αναγκαίο κακό» και ότι η φετινή Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας είναι αξιοπρεπής, γιατί, λέει, η προβλεπόμενη αύξηση είναι στο ύψος του ευρωπαϊκού πληθωρισμού! Αποτέλεσμα; Οι εταίροι του πήρανε τα σώβρακα (ποια παντελόνια;) αφού και δεν τον κάλυψαν όσον αφορά την εν κρυπτώ παρουσία του στη συνάντηση της περασμένης εβδομάδας την ώρα που ο ίδιος δημοσίως το αρντούνταν και το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης στο οποίο φέρεται ότι συμφώνησε είναι σε βάρος των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Και βέβαια και μόνο το γεγονός ότι μπήκε σε διαδικασία διαπραγμάτευσης είναι αποκαλυπτικό του πόσο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Εν ολίγοις:

Στην συμφωνία κυρίων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων παρουσία της υπουργού Εργασίας οι κλαδικές προφανώς δεν διασώζονται – αλλά τίθενται υπό αίρεση για την περίπτωση που μια επιχείρηση κινδυνεύει. Τι γίνεται όμως αν η απειλή λουκέτου γενικευτεί, αληθώς ή τεχνηέντως, οδηγώντας στην ντεφάκτο υπερίσχυση των επιχειρησιακών ακόμα και αν ο νόμος προβλέπει την κατά περίσταση εφαρμογή τους;  Πολλώ δε μάλλον που δεν ορίζεται καν η «περίπτωση», το πότε δηλαδή θα θεωρείται (βάσιμα) ότι μια επιχείρηση κινδυνεύει με λουκέτο οπότε ως έσχατο μέσο θα προβάλλει η περικοπή μισθών κάτω από την κλαδική σύμβαση… Μέχρις εδώ δεν βλέπουμε καμιά διάσωση.

Αντιθέτως, με βάση τα όσα έγιναν γνωστά συζητήθηκε το πόσο βαθιά θα πάει το μαχαίρι του «κουρέματος» των μισθών του ιδιωτικού τομέα, θυσία στο βωμό της ανταγωνιστικότητας που στα άρρωστα μυαλά τροικανών, εργοδοτών και κρατούντων ισοδυναμεί με γενναία μείωση του εργασιακού κόστους και μόνο.

Μεγάλη επιτυχία της Λούκας και του Γιάννη – δεν φοράω παντελόνια μόνο για το κρύο – Παναγόπουλου αποτελεί το γεγονός της διατήρησης της δυνατότητας επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων και στα μη μέλη οργανώσεων εργαζομένων ή εργοδοτών. Η οποία επέκταση βεβαίως δεν θα ισχύει σε όποιες επιχειρήσεις θα έχουν ήδη συμφωνηθεί επιχειρησιακές ή ομαδικές ειδικού καθεστώτος συμφωνίες.  Με άλλα λόγια οι κλαδικές είναι κάτω από τη λαιμητόμο, αλλά το δικαίωμα επέκτασης στους μη εκπροσωπούμενους διατηρείται. «Πανηγυρίζουμε» γιατί το δικαίωμα να μπούμε κάτω από την ομπρέλα παραμένει, παρόλο που σε λίγο θα μας έχουν πάρει την ομπρέλα. Το’ χουμε;

Αλλά τι να σου κάνουν και τα παντελόνια; Από μόνα τους θαύματα δεν κάνουν…

Υ.Γ.: Επειδή οι ευκαιρίες των, έστω και για τα μάτια, γενικών απεργιών θα λιγοστεύουν, καλό είναι να δώσουμε το παρών στις 15 Δεκέμβρη. Στο χέρι μας είναι από «προσχηματική» να την μετατρέψουμε σε ουσιαστική απεργία και ηχηρή απάντηση στην επίδειξη ισχύος των μεγάλων αφεντικών, λίγο μετά την παρουσία τους εδώ… Για να μην έχουμε μια επανάληψη της δεύτερης Κυριακής των εκλογών, που ήταν, λέει, νίκη της αριστεράς!…