Μέσ’ στην αναμπουμπούλα, το Reuters μετέδιδε τις προάλλες μια είδηση που κάθε άλλο παρά «ασήμαντη» ή «αθώα» μπορεί να χαρακτηριστεί, υπό την έννοια ότι αντανακλά πλήρως τις προσπάθειες της Γερμανίας να εφαρμόσει μια στρατηγική ισχυροποίησης της ευρωπαϊκής ηγεμονίας της επιδιώκοντας να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Μέσ’ στην αναμπουμπούλα, το Reuters μετέδιδε τις προάλλες μια είδηση που κάθε άλλο παρά «ασήμαντη» ή «αθώα» μπορεί να χαρακτηριστεί, υπό την έννοια ότι αντανακλά πλήρως τις προσπάθειες της Γερμανίας να εφαρμόσει μια στρατηγική ισχυροποίησης της ευρωπαϊκής ηγεμονίας της επιδιώκοντας να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Όπως ανακοινώθηκε από το γερμανικό και το πολωνικό υπ. Άμυνας, το επόμενο διάστημα Βερολίνο και Βαρσοβία θα κάνουν «τράμπα» τις διοικήσεις δύο ταγμάτων τους στο ΝΑΤΟ. Το γερμανικό τάγμα, δηλαδή, θα υπακούει σε Πολωνούς αξιωματικούς και αντίστροφα.

Η εικόνα «διαλλακτικότητας» που θέλει να προβάλει έναντι της Μόσχας σε σχέση με τη «σκληρή γραμμή» της Ουάσιγκτον (για τους προφανείς ιδιοτελείς σκοπούς που αφορούν τη σημαντική οικονομική αλληλεξάρτηση της Γερμανίας με τη Ρωσία), αλλά και η ανάγκη ενίσχυσης του ηγετικού της προφίλ στην Ε.Ε. πέραν του οικονομικού πεδίου είναι οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν τη Μέρκελ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στο Μινσκ (κι ας τη συνόδευε, ως κομπάρσος, ο Φρανσουά Ολάντ).

Ωστόσο, ο ρόλος που έχει αναλάβει στην επίλυση της κρίσης στην Ουκρανία και τα αίτια που βρίσκονται πίσω από τη γερμανική διπλωματική κινητικότητα θα μπορούσαν να της δημιουργήσουν κάποια προβληματάκια στη συνοχή της εσωτερικής της «αυλής», έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται κατά την πολυετή κρίση στην ευρωζώνη… και επιβεβαιώνεται με τη νέα ένταση γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Κατά την προηγούμενη περίοδο, όποτε υπήρξε αμφισβήτηση της γερμανικής γραμμής σε ό,τι αφορά τη συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης, και πέραν των συγκυριακών πολιτικών συμμαχιών (όπως αυτή της Ισπανίας με τη Γερμανία) που αναδείχτηκαν, αποκρυσταλλώθηκε η ύπαρξη ενός μπλοκ κρατών – μελών της Ε.Ε. το οποίο λειτουργεί ως περιφερειακή ζώνη επιρροής του Βερολίνου και απαρτίζεται κυρίως από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής.

Νέο μέτωπο

Το πρόβλημα σε ό,τι αφορά το νέο μέτωπο που έχει ανοίξει με τη Ρωσία είναι ότι οι χώρες αυτές μόνο «διαλλακτικότητα» δεν θέλουν να βλέπουν από πλευράς Βερολίνου έναντι αυτού που οι ίδιες αντιλαμβάνονται ως τη μεγαλύτερη απειλή στην ασφάλειά τους, το Κρεμλίνο.

Ανάμεσα στα κράτη που η Γερμανία καλείται να «καθησυχάσει» έναντι της «εγκράτειας» που δείχνει στη στρατηγική αντιμετώπισης της «ρωσικής απειλής» (έτσι όπως την αισθάνονται) ξεχωρίζει η ιδιαίτερη περίπτωση της Πολωνίας. Η Βαρσοβία έχει αναδειχτεί σε σημαντικό χειροκροτητή των γερμανικών αποφάσεων εντός ευρωζώνης, ωστόσο, σε ό,τι αφορά το ανατολικό μέτωπο, η Πολωνία υποχρεώνεται να επιλέξει το «μη χείρον βέλτιστον». Ανάμεσα δηλαδή στους δύο παραδοσιακούς εχθρούς της, το Βερολίνο και τη Μόσχα.

Η επιλογή, σε αυτήν τη φάση, είναι σαφής, όμως οι φοβίες της Βαρσοβίας έναντι της Γερμανίας παραμένουν ζωντανές. Γι’ αυτό και το Βερολίνο προχωράει σε μια σειρά συμβολικών κινήσεων, η τελευταία εκ των οποίων είναι η «ανταλλαγή» στρατιωτικών διοικήσεων των ταγμάτων στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας, αλλά και ουσιαστικών, όπως είναι η ανάπτυξη 5.200 Γερμανών στρατιωτών για ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις σε χώρες – μέλη της Συμμαχίας στην Ανατολική Ευρώπη (αριθμός – ρεκόρ).