Οι σκηνοθέτες Αλίσια Καλδερόν Τόρες, Όσε Σβένχαϊμ Ντρίβενες και Μιγκέλ Σιλβέιρα μίλησαν για τα έργα τους στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. 

Οι σκηνοθέτες Αλίσια Καλδερόν Τόρες («Πορτρέτα μιας αναζήτησης»), Όσε Σβένχαϊμ Ντρίβενες («Με λένε Κούμπα») και Μιγκέλ Σιλβέιρα («Είμαι επισκέπτρια στον κόσμο σας») μίλησαν για τα έργα τους στο 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πραγματοποιείται από τις 13 έως τις 22 Μαρτίου.

Στη Συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν σήμερα Δευτέρα, ο Μιγκέλ Σιλβέιρα, δημιουργός του «Είμαι επισκέπτρια στον κόσμο σας» αφηγείται την ιστορία της Ρεμπέκα Μπάμπκοκ, που σε ηλικία 25 ετών διαγνώστηκε με κληρονομικό καρκίνο του παχέος εντέρου. «Με τη Ρεμπέκα ήμασταν καλοί φίλοι από τη σχολή κινηματογράφου όπου φοιτούσαμε. Το πιο ενδιαφέρον στην ιστορία της ήταν ότι προσπάθησε να επινοήσει ένα νέο εαυτό, για να αρχίσει να ξαναζεί μια πιο φυσιολογική ζωή κι αυτό αντικατοπτριζόταν και στη μεταξύ μας σχέση», ανέφερε σχετικά ο σκηνοθέτης».

Σε διαφορετικό κλίμα, το ντοκιμαντέρ «Με λένε Κούμπα» της Όσε Σβένχαϊμ Ντρίβενες παρουσιάζει τη ζωή ενός 12χρονου παιδιού από την Πολωνία, οι γονείς του οποίου μετανάστευσαν για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό και το ίδιο αναλαμβάνει πρόσθετες ευθύνες απέναντι στο μικρότερο αδελφό του. «Η ιστορία του Κούμπα είναι η ιστορία χιλιάδων παιδιών της Ανατολικής Ευρώπης σήμερα. Πρόκειται για παιδιά που δεν ζουν με τους γονείς τους, αλλά τα φροντίζουν γείτονες, συγγενείς και διάφοροι άλλοι άνθρωποι του περιβάλλοντός τους», εξήγησε η σκηνοθέτιδα.

Μ΄ ένα διαφορετικό κοινωνικό ζήτημα, με ιδιαίτερα σκληρές επιπτώσεις, εστιάζει το ντοκιμαντέρ «Πορτρέτα μιας αναζήτησης» της Αλίσια Καλδερόν Τόρες, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία τριών γυναικών που αναζητούν τα αγνοούμενα παιδιά τους στο σύγχρονο Μεξικό, εν μέσω ενός ακήρυχτου πολέμου, αυτόν των ναρκωτικών, που αναγκάζει χιλιάδες μητέρες να βρίσκονται σε αυτή τη θέση. «Υπάρχουν 26.000 αγνοούμενοι στη χώρα. Είναι μια σοκαριστική πραγματικότητα», σημείωσε η Καλδερόν Τόρες. Αναφερόμενη στις τρεις πρωταγωνίστριες της ταινίας, η ίδια υπογράμμισε: «Οι τρεις μητέρες που επέλεξα για το ντοκιμαντέρ αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικούς τύπους ανθρώπων: η μία ζει σε ένα χωριό, η άλλη σε μια μεγάλη πόλη, ενώ η τρίτη διέθετε τα υλικά μέσα για να αναζητήσει το παιδί της».

Μιλώντας για το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αγγίζουν το συγκεκριμένο θέμα η δημοσιογραφία και το ντοκιμαντέρ, η Αλίσια Καλδερόν Τόρες ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι δημοσιογράφοι εργάζονται υπό δύσκολες συνθήκες και ότι υπάρχει πολύς φόβος επειδή πρόκειται για ένα δύσκολο θέμα, πράγμα που επηρεάζει την ελευθερία στον τρόπο προσέγγισης. Η ίδια εξήγησε: «Είχα κουραστεί με τον τρόπο με τον οποίο η δημοσιογραφία καταπιάνεται με αυτά τα ζητήματα. Στο ντοκιμαντέρ όμως, είχα την ελευθερία να τα προσεγγίσω με πιο υποκειμενικό τρόπο, δηλαδή μέσα από αυτές τις μητέρες. Τελικά συνειδητοποίησα ότι αυτό ήθελα να κάνω και εγκατέλειψα τη δημοσιογραφική προσέγγιση».