«Η Λίλα λέει», κείμενο σύγχρονο, ανθρώπινο, ποιητικό,  ανέβηκε  στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε  σκηνοθεσία (Μαυρογεωργίου-Κάλμπαρη). 

Σε μια παράσταση λιτή, χωρίς εφέ, η Λένα Δροσάκη  έδωσε ένα μικρό ρεσιτάλ ηθοποιίας κλειδώνοντας το ρόλο, έτσι που δύσκολα θα μπορέσει να προσεγγίσει συνάδελφός της. Νουβέλα γραμμένη από ανώνυμο Γάλλο συγγραφέα,  σε θαυμάσια θεατρική απόδοση-διασκευή από την  Μαριάννα Κάλμπαρη (ήθελε λίγο κόψιμο), μας θυμίζει  ότι ο έρωτας, η επικοινωνία, το όνειρο δεν κατοικούν πουθενά, ούτε στα γκέτο των μεταναστών, όπως αρέσκονται ορισμένοι να υποστηρίζουν ή να ελπίζουν. Η Λίλα, ζει με την φαντασίωση του απόλυτου, θέλει τη ζωή ολόκληρη και δεν διστάζει να την προκαλεί. Ο νεαρός Σιμώ, άνεργος, χωρίς προοπτική και ορατή διέξοδο μοιάζει να βρίσκει νόημα στον ξανθό άγγελο που κατοικεί στην  γειτονιά του.  Εντυπωσιάζεται. Οι φίλοι του φθονούν την συνάντηση, καθώς  η  Λίλα τους περιφρονεί, τους θεωρεί κατώτερους, εξ άλλου  έχει διαλέξει τον Σιμώ. Το έργο αποκαλύπτει ότι τα Μπανλιέ του Παρισιού, διέπονται από τους ίδιους νόμους του κέντρου. Οι κάτοικοι του γκέτο διατηρούν και αναπτύσσουν τα ίδια αισθήματα. Το μίσος και η κακία παραμένουν υπερταξικά και διαχρονικά ανθρώπινα προϊόντα.  

Η Λίλα, προκλητική και αθώα, τολμηρή και τρυφερή, με πορνογραφική αθωότητα και αίσθημα ελευθερίας, κερδίζει τον έρωτα του Σιμώ. Όταν όμως φθάνει η ώρα να ολοκληρωθεί το όνειρο, εισβάλλουν οι ‘Άλλοι, οι «φίλοι» και ισοπεδώνουν το σύμπαν.  Σε μια διεφθαρμένη εποχή, δεν γλυτώνει κανείς. Ούτε οι επί της γης άγγελοι. Η χίμαιρα ματαιώνεται, ο έρωτας και η αγάπη- περιορίζονται στο ανέφικτο. Το αίσθημα αδικίας κυριαρχεί.

«Η Λίλα λέει», κείμενο σύγχρονο, ανθρώπινο, ποιητικό,  ανέβηκε  στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε  σκηνοθεσία (Μαυρογεωργίου-Κάλμπαρη). Αν και στόχευαν στην καρδιά του θέματος διατήρησαν μερικές αφέλειες, όπως την σηματοδότηση της αθλιότητας του περιβάλλοντος με σκουπιδοσακούλες. Η ερμηνεία του Μαυρογεωργίου δυναμική και σύγχρονη.

Ως τις 7 Απριλίου στο Θέατρο Τέχνης–Πεσματζόγλου. (εισιτήριο 10 ευρώ)