Ο Πικάσο ζωγράφισε το πορτραίτο του με το γαρύφαλλο, χωριά στην ανατολική Ευρώπη έχουν ακόμα το όνομά του, έγινε τραγούδι και ταινία, ενώ 250.000 τηλεγραφήματα στάλθηκαν στην τότε ελληνική κυβέρνηση για να μην πραγματοποιηθεί η εκτέλεσή του. Κι όμως το μεταμφυλιακό ελληνικό κράτος, τον εκτέλεσε μια Κυριακή, ημέρα που δεν πραγματοποιούσαν εκτελέσεις ούτε οι ναζί. Ήταν 30 Μάρτη του 1952.  

Ο Πικάσο ζωγράφισε το πορτραίτο του με το γαρύφαλλο, χωριά στην ανατολική Ευρώπη έχουν ακόμα το όνομά του, έγινε τραγούδι και ταινία, ενώ 250.000 τηλεγραφήματα στάλθηκαν στην τότε ελληνική κυβέρνηση για να μην πραγματοποιηθεί η εκτέλεσή του. Κι όμως το μεταμφυλιακό ελληνικό κράτος, τον εκτέλεσε μια Κυριακή, ημέρα που δεν πραγματοποιούσαν εκτελέσεις ούτε οι ναζί. Ήταν 30 Μάρτη του 1952.  

Το όνομά του: Νίκος Μπελογιάννης.  Μέλος του ΚΚΕ από τα εφηβικά του χρόνια, φυλακίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά και παραδόθηκε από τις ελληνικές αρχές στα χέρια των Γερμανών κατακτητών το 1943. Την ίδια χρονιά δραπετεύει συμμετέχει στην αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και έπειτα στον εμφύλιο μέσα από το Δημοκρατικό Στρατό. Φεύγει από τους τελευταίους μετά την ήττα προς τις ανατολικές χώρες και επιστρέφει από τους πρώτους για να αναδιοργανώσει τις κομματικές οργανώσεις. Πιάνεται από την ασφάλεια και δικάζεται το 1951.

Το δικαστήριο -μέλος της σύνθεσης του οποίου είναι και ο μετέπειτα δικτάτορας Γιώργος Παπαδόπουλος- τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε θάνατο, στις 16 Νοέμβρη του 1951. Την επομένη ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δηλώνει ότι δεν πρόκειται να εκτελεστούν.

Στις 15 Φεβρουαρίου του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης θα παραπεμφθεί εκ νέου σε δίκη, μαζί με ακόμα 28 συντρόφους του για κατασκοπία, με βάση τον νόμο 375 του 1936. Οκτώ από τους κατηγορούμενους καταδικάζονται σε θάνατο. Μεταξύ αυτών και ο Νίκος Μπελογιάννης. Οι υπόλοιποι σε βαριές ποινές φυλάκισης. Στις 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης, οδηγείται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ήταν ημέρα Κυριακή, μέρα που ούτε οι ναζί δεν εκτελούσαν. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, έγινε τέτοια ώρα και μέρα για να αποφευχθούν οι διαδηλώσεις υπέρ της σωτηρίας του. 

Η διεθνής αναγνώριση

Ο μεγάλος κομμουνιστής ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο, συγκλονισμένος από την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, σκιτσάρισε το πρόσωπό του από την περίφημη φωτογραφία του στο δικαστήριο με το γαρύφαλλο στο χέρι.

Η εκτέλεση ενέπνευσε επίσης τον γάλλο ζωγράφο Peter de Francia, που ζωγράφισε το 1953 τον πίνακα «Η εκτέλεση του Μπελογιάννη». Κάποιοι τον είπαν η “ελληνική Γκουέρνικα”

Διακόσιες πενήντα χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας, μερικά από μεγάλες προσωπικότητες, της πολιτικής, τεχνών και των γραμμάτων, έφτασαν στην κυβέρνηση Πλαστήρα, για να σωθεί από την εκτέλεση ο Νίκος Μπελογιάννης. Μεταξύ αυτών, 159 υπογραφές από τους βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας, ο Σαρλ Ντε Γκολ, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσο και ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, όμως βρήκε συμπαραστάτες ακόμα και εκεί που κανείς δεν περίμενε. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων, δηλώνει: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Το όνομα του Νίκου Μπελογιάννη, πήρε το χωριό των Ελλήνων προσφύγων στην Ουγγαρία, το οποίο και διατηρεί ακόμα.

Στη Βουδαπέστη, λειτούργησε εργοστάσιο με το όνομά του.

Στο Βερολίνο υπάρχει ανδριάντας του Έλληνα αγωνιστή.

Προτομή του υπάρχει και στην Ηλεία

Στην ταινία του “Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο”, o Νίκος Τζήμας αποδίδει την απολογία του Μπελογιάννη κάπως έτσι: 

 

Το τραγούδι σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη και μουσική Λάκη Χατζή «Ο Μπελογιάννης ζει» που τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη, δεν είναι το μοναδικό που έχει γραφτεί για τον Νίκο Μπελογιάννη, είναι όμως το γνωστότερο.

Το ΚΚΕ μάλιστα, αμέσως μετά την εκτέλεσή του, το 1952, είχε αποφασίσει να δώσει το όνομα του Μπελογιάννη στην κεντρική κομματική σχολή του και επίσης “η λαϊκή εξουσία στο μέλλον” να δώσει το όνομά του στην πλατεία Ομόνοιας, την γενέτειρά του Αμαλιάδα και στην κορυφή του βουνού Γκόλιο του Γράμμου, όπου είχε τραυματιστεί το 1948.