Κατάκοπος ο Άλκης Κούρκουλος προσπαθεί, μάλλον μάταια, να χαλαρώσει στη φιλόξενη πολυθρόνα έξω από τα καμαρίνια του «Κάππα», λίγο πριν από τη γενική δοκιμή.

Συνέντευξη στη Ναταλί Χατζηαντωνίου

Κατάκοπος ο Άλκης Κούρκουλος προσπαθεί, μάλλον μάταια, να χαλαρώσει στη φιλόξενη πολυθρόνα έξω από τα καμαρίνια του «Κάππα», λίγο πριν από τη γενική δοκιμή.

Τεχνικοί ρυθμίζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του σκηνικού. Συνεργάτες μπαινοβγαίνουν με απορίες ή αιτήματα. Κάμερες ξεστήνονται, δημοσιογράφοι εναλλάσσονται κι ένας ηθοποιός κοιμάται στον καναπέ. Αυτή η αταξία είναι απέραντα γοητευτική για τον επισκέπτη. Μάλλον μόνο γι’ αυτόν. Οι υπόλοιποι έχουν την ηλεκτρισμένη κινητικότητα που χαρακτηρίζει τους θιάσους, δύο μέρες πριν από την πρεμιέρα. Φέτος βέβαια το θέατρο «Κάππα» έχει πολλές πρεμιέρες να υποδεχτεί. Καθώς είναι δυο χρόνια που χάρη στον Αλκη Κούρκουλο συμπληρώθηκε πάλι η δυναμική θεατρική σχέση μεταξύ των τριών… κάπα (Κυψέλη, Κούρκουλος και θέατρο «Κάππα») της οδού Κυψέλης, το θέατρο που ταυτίστηκε κάποτε με τον Νίκο Κούρκουλο αγωνιά να δώσει ένα νέο στίγμα. Εξ ου και κάποιες ωραίες μουσικές προτάσεις, που, αν και ήταν μια απρόβλεπτη επιλογή για τον χώρο, «λειτούργησαν άψογα», διαβεβαιώνει ο – και επιχειρηματίας πλέον – Αλκης Κούρκουλος. Μαζί με τον Θέμη Μουμουλίδη ετοίμασαν το ρεπερτόριο, που εναλλάσσεται φέτος, με προτάσεις από τη «Λοκαντιέρα», σε σκηνοθεσία του τελευταίου, και το «Λεωφορείον ο Πόθος», από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, μέχρι το «Fool for Love» του Σαμ Σέπαρντ.

Τι έρωτας είναι αυτός που καταλύει στο μοτέλ του «Fool for Love»;

Α.Κ.: Ένας οριακός, ακραίος έρωτας που κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι δεμένοι καρμικά. Είναι τσαλακωμένοι, κατακερματισμένοι, με ρωγμές. Και νομίζω ότι αυτό φωτίζεται. Οι ρωγμές τους. Αλλά πέρα κι απ’ αυτούς και τα φαντάσματά τους, πρόκειται και για μια πολύ δυνατή ερωτική ιστορία, με την οποία θα μπορούσε να ταυτιστεί ο καθένας.

Στο θέατρο επικρατεί, όμως, μια τάση που δεν θέλει πολύ συναίσθημα…

Α.Κ.: Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτή η τάση. Εδώ μιλάμε για το αντίθετο. Για καταιγισμό συναισθημάτων. Κατά τα άλλα, δεν μου αρέσει η μοντερνιά που είναι επί τούτου. Αν έχεις να πεις κάτι με άποψη και μπορείς να το υποστηρίξεις, τότε ναι, να το κάνεις. Αλλά όχι να γίνει κάτι τέτοιο, απλά για να γίνει. Κάθε πράγμα το αντιμετωπίζεις έτσι όπως είναι και βάσει αυτού που έχεις να πεις. Αποφασίσαμε να ανεβάσουμε αυτό το έργο, που ’χει ξανανεβεί, γιατί θεωρούμε πως κάτι έχουμε να προτείνουμε. Και μας αρέσει να δοκιμαστούμε, να δούμε πώς μπορούμε να πούμε την ίδια ιστορία διαφορετικά.

Παίζετε όμως από πέρυσι κι έναν άλλο… ρόλο, αυτόν του επιχειρηματία. Πώς είναι;

Α.Κ.: Εντελώς χάλια. Αλλά θα αντέξω.

Πώς πήρατε την απόφαση;

Α.Κ.: Είναι τρία χρόνια που το Εθνικό άφησε το Κάππα. Την πρώτη χρονιά δεν έκανα τίποτα. Το αποφάσισα πέρυσι. Και συνέχισα φέτος βέβαια.

Περάσατε από φάση αμφιθυμίας;

Α.Κ.: Ναι. Όταν αποφάσισα να λειτουργήσω εγώ το θέατρο, δεν ήξερα τι ακριβώς θέλω να κάνω. Έκανα μερικές σκέψεις και κάποια όνειρα. Στην εποχή μας, βέβαια, ακόμα και τα όνειρα μεταφράζονται σε οικονομικό αντίκρισμα. Αλλά δεν επιλέγει κανείς να κάνει θέατρο για να βγάλει λεφτά. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να ’σαι ή χαζός ή να ’χεις μια πετριά. Την πετριά την είχα έτσι κι αλλιώς. Γι’ αυτό αποφάσισα να το κάνω. Λόγω πετριάς.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει στα δύσκολα να ανοίγετε και τη δική σας τσέπη, όπως λέγεται ότι έκανε κι ο Νίκος Κούρκουλος;

Α.Κ.: Μα εγώ μόνο την τσέπη ανοίγω. Εδώ γίνεται εξ ορισμού. Δεν περιμένουμε καμία επιχορήγηση. Άρα, με το που βάζεις το κλειδί σ’ αυτό το θέατρο ή σε οποιοδήποτε ανάλογο, ανοίγεις και την τσέπη. Στην πορεία πρέπει, δυστυχώς, να κοιτάς και το ταμείο ορισμένες φορές. Είναι το αναγκαίο κακό. Αλλά ο στόχος μου δεν είναι το ταμείο.

Ποιος είναι ο στόχος;

Α.Κ.: Να λειτουργεί το θέατρο και ν’ αποκτήσει μια ταυτότητα. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Γιατί παλιά είχε μια ταυτότητα, μετά πήρε αυτήν του Εθνικού και ύστερα πέρασε διάφορα σκαμπανεβάσματα.

Τι ταυτότητα ονειρεύεστε εσείς για το «Κάππα»;

Α.Κ.: Ακόμα την ψάχνω. Θα ήθελα να γίνει ένα σημείο αναφοράς. Να λένε: «Τι θα παίξει φέτος το θέατρο Κάππα;». Να γίνονται καλές δουλειές. Όχι δήθεν πράγματα. Να μπορώ να κοιτώ τον κόσμο στα μάτια, βρε αδελφέ. Κι εκείνοι να περιμένουν τι θα γίνει, για να ’ρθουν.

Πάντως γνωστός εσείς γίνατε πρώτα από το σινεμά. Ποια είναι η τωρινή σας σχέση;

Α.Κ.: Από μακριά κι αγαπημένοι. Δεν ξέρω τι να πω…

Το νέο ελληνικό σινεμά πώς το βρίσκετε;

Α.Κ.: Ψάχνεται κι αυτό πολύ. Βλέπεις ο κόσμος είναι έτοιμος για το καλό και το ζητάει. Κι όχι μόνο στο σινεμά, αλλά και στο θέατρο και στην τηλεόραση.

Αφού έχετε πια διττή ιδιότητα, ως επιχειρηματίας, την περιβόητη κρίση την έχετε αισθανθεί;

Α.Κ.: Φυσικά. Την αισθάνεται κανείς πρώτα απ’ όλα βλέποντας τους άλλους απέναντί του. Έχεις την εντύπωση πως ο ένας είναι έτοιμος να σκοτώσει τον άλλο. Άρα, πώς να μην τη βιώσω κι εγώ την κρίση, άσχετα κι απ’ το οικονομικό, αφού όλο αυτό έχει να κάνει με τα νεύρα, το άγχος και την ανασφάλεια όλων μας; Έχουμε γίνει όλοι τρελοί και φοβισμένοι.

Υπάρχει ανεπίδοτη οργή;

Α.Κ.: Υπάρχει μεγάλη οργή. Φταίμε όμως κι εμείς ως λαός πάρα πολύ. Φταίει η νοοτροπία μας…

Σε μια άλλη συνέντευξη είπατε ότι είχε κι ένα δίκιο ο Πάγκαλος όταν έλεγε ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και γι’ αυτό σας έσουραν στα blogs διάφορα…

Α.Κ.: Βέβαια είχε δίκιο ο Πάγκαλος. Όλοι δεν τα φάγαμε; Επειδή ο άλλος έφαγε λιγότερα; Δεν κατάλαβα! Από κει και πέρα τα blogs είναι ελεύθερα να γράφουν ό,τι θέλουν. Είμαι υπέρ της ελεύθερης έκφρασης και του να γράφει καθένας ό,τι νομίζει, φτάνει να δέχεται να κρίνεται και ο ίδιος. Αλλά, όπως εγώ είμαι έτοιμος να κριθώ καθημερινά, έχω το δικαίωμα και να κρίνω. Οι Έλληνες, λοιπόν, σαφέστατα έφαγαν. Και σαφέστατα φταίνε οι πολιτικοί. Αλλά κι οι πολιτικοί από εμάς βγήκαν. Δεν γεννήθηκε κανείς πολιτικός. Πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί στη Βουλή; Εννοώ ότι η κατάσταση δεν είναι ή άσπρο ή μαύρο.

Ναι, αλλά δεν φάγαμε όλοι εκατομμύρια…

Α.Κ.: Βέβαια. Μα συμφωνώ και μ’ αυτό. Γιατί ο Πάγκαλος τι είπε; Ότι τα εκατομμύρια τα έφαγα εγώ; Για χαλαρώστε κι απ’ τα blogs κι από παντού. Μην πει και κάποιος κάτι σωστό! Επειδή, δηλαδή, είναι πολιτικός να τον φάμε; Ο Πάγκαλος έχει πει πολλές αηδίες, έχει πει, όμως, και πέντε σωστά πράγματα. Κι εγώ αυτό πιστεύω, ότι τα φάγαμε όλοι. Απλώς ο άλλος έφαγε εκατομμύρια κι εγώ 20 ευρώ. Αλλά έφαγα κι εγώ 20 ευρώ κι εσύ 20 ευρώ. Είχαμε ένα διαλυμένο κράτος. Και τώρα δηλαδή τι θέλουν να μου πουν; Ότι ήμασταν όλοι άγιοι κι έτρωγαν μόνον οι πολιτικοί; Αυτό θέλουν να μου πουν στα blogs; Δεν έχουν και οι μπλόγκερ κι όλοι μας τη νοοτροπία του Έλληνα και την… αρπακολλιά; Δεν κάθονται να πιουν καφέ στον ήλιο αντί να δουλεύουν; Γιατί μόλις βγει ο ήλιος σ’ αυτή την κωλοχώρα, όλοι είμαστε έξω για φραπέ. Μην τρελαινόμαστε λοιπόν.

Είχε και το θέατρο αυτή την ψεύτικη ευδαιμονία και τη χαλάρωση;

Α.Κ.: Το θέατρο είναι κατεξοχήν αυτό που απαιτεί από τον ηθοποιό να ψάχνει δυο φορές τον χρόνο για δουλειά. Δεν υπάρχει καμία ευδαιμονία στον χώρο. Είναι η φύση της δουλειάς τέτοια: το θέατρο δεν έχει βόλεμα, ούτε έχει βολευτεί ποτέ κανένας ηθοποιός. Όσο επιτυχημένος κι αν είναι ένας ηθοποιός, είχε και έχει πάντα αγωνίες.

Γι’ αυτό όταν μιλάει κανείς με ηθοποιούς για τις τωρινές περικοπές γελάνε πικρά;

Α.Κ.: Ε, βέβαια γελάνε πικρά. Εγώ αν είμαι από τους ευτυχείς που βρίσκουν δουλειά, είναι γιατί ψάχνω κι αγωνίζομαι. Δεν βολεύτηκα ποτέ μου. Θα μου πείτε ότι έχω ένα δικό μου θέατρο. Ναι, αλλά τι κατάφερα; Να χάσω λεφτά. Δηλαδή, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι τα φαντάζεται κάποιος που είναι απέξω.

Στο θέατρο η αναγνωρισιμότητα δεν σημαίνει απαραιτήτως και υψηλό κασέ, αντίθετα με τον μουσικό χώρο…

Α.Κ.: Μα, λογικό δεν είναι; Είναι και θέμα προσφοράς και ζήτησης. Όταν ο άλλος κάνει μόνο σε λουλούδια τόσες εισπράξεις κάθε βράδυ, θα πάρει και τα ανάλογα λεφτά. Εμείς στο θέατρο δεν έχουμε λουλουδούδες. Κι έτσι η τελευταία τραγουδίστρια που θα βγει να ανοίξει το πρόγραμμα, παίρνει περισσότερα από έναν καταξιωμένο ηθοποιό. Δεν εννοώ έναν υψηλά αμειβόμενο ηθοποιό, αλλά έναν από όσους δουλεύουν πολλά χρόνια και καταθέτουν ιδρώτα, δουλειά και ταλέντο.

Εσείς ήσασταν αναγνωρίσιμος προτού καν να το συνειδητοποιήσετε. Είναι έτσι;

Α.Κ.: Ε, ναι. Γεννήθηκα ο γιος κάποιου. Τι θέλατε να κάνω;

Αλλά παρότι γεννηθήκατε celebrity, αποφύγατε αυτό τον ρόλο…

Α.Κ.: Μάλλον έχετε δίκιο. Δεν με αφορά να είμαι γενικώς γνωστός. Θέλω να είμαι γνωστός μέσα από τη δουλειά μου. Να είμαι γνωστός γι’ αυτό που κάνω ή επειδή έκανα μια πολύ καλή παράσταση ή μια χάλια παράσταση. Δεν θέλω να είμαι γνωστός για το πού πήγα και το πού έφαγα. Ποιοι είναι αυτοί που πάνε και τρώνε και δηλώνουν διάφορα; Μερικές φορές είναι άνθρωποι που δεν ξέρεις τι επαγγέλλονται. Ποιοι είναι αυτοί και γιατί ασχολούμαστε μαζί τους;

Μα το «celebrity» είναι πια σχεδόν επάγγελμα…

Α.Κ.: Διεθνώς. Η Πάρις Χίλτον δεν είναι μια τέτοια περίπτωση; Τέλος πάντων, εγώ αυτά δεν τα καταλαβαίνω.

Στη δική σας περίπτωση, όμως, για να μην είστε στόχος, έπρεπε, όχι απλά να μην επιδιώξετε τη διασημότητα, αλλά και να την αποφύγετε.

Α.Κ.: Την απέφυγα, όσο χρειαζόταν. Απ’ την άλλη, δεν κρύβομαι καθόλου. Έχω καταφέρει να μην ασχολούνται μαζί μου. Και να σας πω κάτι; Είναι πάρα πολύ απλό να το καταφέρεις. Άμα δεν δίνεις τροφή, σταματούν.

Απ’ την άλλη, από την εμφάνισή σας μέχρι την ερμηνεία σας, δεν μπορούσατε να αποφύγετε, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, τη σύγκριση με τον πατέρα σας.

Α.Κ.: Δεν είχα κανένα πρόβλημα. Εδώ στον πατέρα μου ήθελαν να μοιάζουν άλλοι που δεν ήταν γιοι του. Εγώ που είμαι γιος του, τι να κάνω δηλαδή; Μου άρεσε που ο πατέρας μου ήταν αυτός που ήταν. Και μου άρεσε που είχα αυτόν τον πατέρα. Όχι επειδή ήταν διασημότητα. Αλλά επειδή ήταν αυτός που ήταν.

Το καινούριο Εθνικό τής μετά Κούρκουλο εποχής πώς σας φαίνεται;

Α.Κ.: Δεν ξέρω. Δεν το ’χω παρακολουθήσει.

Μένετε εδώ κοντά. Πώς βλέπετε την αλλαγή της Κυψέλης; Ισχύει ότι σιγά – σιγά τείνει να γκετοποιηθεί;

Α.Κ.: Το βλέπω κι εγώ αυτό κι όχι μόνο στην Κυψέλη, αλλά και σ’ άλλες περιοχές. Στον Άγιο Παντελεήμονα, π.χ., έχουν άδικο όσοι ζουν εκεί; Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι; Κι απ’ την άλλη, τι φταίνε κι οι μετανάστες; Αδιέξοδο.

Από το σπίτι σας μέχρι το θέατρο τι βλέπετε; Φοβηθήκατε ποτέ;

Α.Κ.: Πρέπει να σας πω ότι μετά τα 40 μου άρχισα να σκέφτομαι όπως τότε, παλαιότερα, που έλεγαν ότι δεν πρέπει να αφήνουμε ποτέ τις κοπέλες μόνες τους κι ασυνόδευτες. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι κάποιες στιγμές, όταν κουβαλάω κάποια πράγματα μαζί μου, φοβάμαι μήπως με κλέψουν. Είναι ξεφτίλα να αισθάνεσαι έτσι στην πόλη όπου ζεις.

Βλέπετε να υπάρχει λύση;

Α.Κ.: Δεν ζω στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά ψυχανεμίζομαι τα προβλήματα που υπάρχουν. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν βλέπω να βρίσκεται λύση, αλλά φοβάμαι ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα. Φοβάμαι ότι θα αρχίσουν μερικοί να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Πρέπει να χυθεί αίμα για να ασχοληθούν αυτοί που οφείλουν με το θέμα; Δεν καταλαβαίνω… Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ειλικρινά δεν βλέπουν πού οδηγείται η κατάσταση;

Ποιος φταίει γι’ αυτήν;

Α.Κ.: Ήταν καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης και εδώ που έφτασαν τα πράγματα μπορούμε να μιλήσουμε και για πολιτική ανικανότητα. Μη γελιόμαστε. Αρκετοί πολιτικοί μας είναι και βαθιά ανίκανοι. Αναμφίβολα η ελληνική κοινωνία δεν ήταν προετοιμασμένη για ένα τέτοιο μεταναστευτικό κύμα. Αλλά έλεος. Είναι πολλά χρόνια πια που συμβαίνει αυτό.

Γιατί φταίνε οι πολιτικοί; Αγνόησαν το πρόβλημα;

Α.Κ.: Δεν ξέρω. Ίσως επειδή δεν είχαν σταματήσει ακόμα να τρώνε. Είχαν πέσει με τα μούτρα. Μα ακόμα κι εδώ που ’χουμε φτάσει, που είμαστε στο ΔΝΤ και μιλάμε για πτώχευση, βλέπεις ότι είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από τον μικροκομματισμό. Ακόμα τα περισσότερα γίνονται για το κομματικό όφελος. Τσακώνονται διάφοροι στα κανάλια για το ποιος έφταιγε και μερικοί επιμένουν «εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα. Έχουμε λύση». Άμα έχεις λύση, πες την, βρε μαλάκα. Και μιλώ για όλους τους.

Και για την Αριστερά;

Α.Κ.: Η Αριστερά έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Βρήκε την… καταλληλότερη περίοδο να διαλυθεί! Αυτές οι εποχές, βέβαια, αφήνουν σχεδόν πάντα έδαφος για τον συντηρητισμό. Φοβάται ο κόσμος και γίνεται ακραία συντηρητικός. Δεν είναι τυχαίο ότι η «Χρυσή Αυγή» εμφανίστηκε στον Άγιο Παντελεήμονα.

Θα περίμενε κανείς ότι η Αριστερά θα ήταν έτοιμη να λειτουργήσει καλύτερα σ’ αυτή την εποχή..

Α.Κ.: Ανέτοιμη ήταν. Δεν το περίμενε καν. Ύστερα, ειδικά ο κομμουνισμός, ζει σε μια άλλη, δική του εποχή. Είναι ο κόσμος και είναι και οι κομμουνιστές, στην κοσμάρα τους, να λένε τα ίδια που έλεγαν και πριν από 30 χρόνια. Το μόνο που ξέρουν είναι να ’ρχονται στο θέατρο και να ζητούν τσάμπα εισιτήρια για τα φεστιβάλ τους. Όχι, ρε φίλε, τσάμπα εισιτήρια, και μάλιστα πολλά, θα δώσω αλλού.