Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους δανειστές δεν αφορά απλώς την παροχή, με το σταγονόμετρο, λίγων δισεκατομμυρίων ευρώ. 

 

Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους δανειστές δεν αφορά απλώς την παροχή, με το σταγονόμετρο, λίγων δισεκατομμυρίων ευρώ. Αφορά τη θέση της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, αλλά και τη δυνατότητά της να παραμείνει σταθερή σε ένα όλο και πιο ασταθές βαλκανικό και μεσογειακό περιβάλλον.

Η Ελλάδα, με απλά λόγια, διαπραγματεύεται – ή, έστω, πρέπει να διαπραγματεύεται – το αν θα είναι στο μέλλον ένας ευτελισμένος ζήτουλας με απλωμένο το χέρι ή μια χώρα με αξιόλογες παραγωγικές δυνατότητες, με σύγχρονες υποδομές, με αξιόπιστους θεσμούς, ένας εταίρος των Ευρωπαίων και άλλων γειτόνων της, ικανή να διαχειρίζεται τα του οίκου της και να προσφέρει το δικό της μερίδιο στην παγκόσμια ασφάλεια, προστατεύοντας παράλληλα τα συμφέροντά της από τους ασύμμετρους κινδύνους που πληθαίνουν διαρκώς στην ευρύτερη περιοχή μας.

Το είδος της συμφωνίας μεταξύ κυβέρνησης και Ευρωπαίων δανειστών θα κρίνει το ένα μέρος της προοπτικής της Ελλάδας, αυτό που αφορά την παραγωγική ανασυγκρότηση, τη θεσμική αναμόρφωση, την κοινωνική συνοχή, το μοντέλο ανάπτυξης και την οικονομική βιωσιμότητα της χώρας. Στοιχεία δηλαδή τα οποία αγνοήθηκαν πλήρως όχι μόνο τα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια, αλλά σε όλο το βάθος της μεταπολίτευσης, με αποτέλεσμα την οδυνηρή χρεοκοπία.

Όμως παράλληλα βλέπουμε μια… υπερδιέγερση και στον διπλωματικό τομέα, με οικονομικά και ενεργειακά ανοίγματα προς πολλές κατευθύνσεις, καθώς η κυβέρνηση επιχειρεί να γίνει συνομιλητής ταυτοχρόνως των σημαντικότερων οικονομικών δυνάμεων του πλανήτη.

Με τη Γερμανία διαπραγματεύεται την επόμενη οικονομική συμφωνία, αλλά και το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων, που θα κρίνει το αν θα απομείνει ελληνική περιουσία στα χέρια του κράτους.

Με τις ΗΠΑ η προσέγγιση επιχειρείται να αποκτήσει και στρατηγικό και ενεργειακό βάθος, παράλληλα με την αξιοποίηση των αμερικανικών θέσεων ώστε να ασκηθεί πίεση στη Γερμανία.

Με την Κίνα γίνεται συζήτηση για επέκταση παραχωρήσεων ή συνεργασίας σε βασικές εγχώριες υποδομές, τις οποίες όμως ορέγονται και Ευρωπαίοι, μεταξύ των οποίων οι Γερμανοί. Σημειωτέον ότι ο επόμενος οικονομικός πόλεμος θα αφορά τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Με τη Ρωσία γίνεται συζήτηση για στρατηγική ενεργειακή συνεργασία σε θέματα αγωγών, την οποία δεν βλέπουν με καλό μάτι ούτε οι Ευρωπαίοι – κυρίως οι Γερμανοί – ούτε οι Αμερικανοί.

Όμως η πολυσχιδής αυτή δραστηριότητα απαιτεί εξαιρετικά υπολογισμένες κινήσεις. Ελπίζουμε η κυβέρνηση να έχει σχεδιασμό σε όλα αυτά τα αλληλεξαρτώμενα μέτωπα. Αν δεν έχει, θα επιβεβαιωθεί η κλασική αρχή: Όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια…