Οι Κινέζοι, λοιπόν, έχουν ξαμοληθεί για «ψώνια» στην Ευρώπη. Αποκτούν την ιδιοκτησία όλο και περισσότερων ευρωπαϊκών εταιρειών. Τόσο που στις 23.3.15 ο Ρομάνο Πρόντι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, δήλωσε ότι «η βιομηχανική πολιτική της χώρας καθορίζεται πια στο Πεκίνο». Την προηγούμενη ημέρα είχε γνωστοποιηθεί ότι η China National Chemical Corporation (CNCC), κρατική εταιρεία – κολοσσός της Κίνας, θα εξαγοράσει την ιταλική Pirelli. Το ντιλ; Γιγαντιαίο, αφού θα ξεπεράσει τα 7 δισ. ευρώ. 

 

 

Η μεγαλύτερη κινεζική επένδυση στην Ιταλία έως τώρα, όμως, είναι απλώς μια από τις πολλές, αν δούμε τη γενική εικόνα και τη διαρκώς αυξανόμενη όρεξη της Κίνας για την ευρωπαϊκή αγορά. 

Η CNCC παίρνει σε πρώτη φάση τον έλεγχο της Camfin, εταιρείας που ελέγχει το 26% της Pirelli, πριν προχωρήσει στην εξαγορά ολόκληρου του ομίλου. Το ντιλ έχει τραβήξει μεγάλη προσοχή, όχι μόνο λόγω του μεγέθους του, αλλά και επειδή θα περιλαμβάνει και τη Rosneft! Ο ρωσικός «συμπαίκτης», που υπόκειται σε κυρώσεις από τις ΗΠΑ, θα αποκτήσει το 13% της Pirelli.

 

Γενικότερα οι επενδύσεις της Κίνας στην Ιταλία, από σχεδόν ανύπαρκτες το 2008, έφτασαν τα 6 δισ. ευρώ το 2014 και αναμένεται να εκτοξευθούν τη διετία 2015-2016. Αυτό καθιστά την Κίνα τον σημαντικότερο ξένο επενδυτή στην Ιταλία για τη χρονιά που μας πέρασε και την Ιταλία τη χώρα με τις περισσότερες κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη μετά τη Βρετανία.

 

Οι αριθμοί της «επεκτατικής» οικονομικής πολιτικής της Κίνας στην Ευρώπη δείχνουν τι ακριβώς συμβαίνει. Οι επενδύσεις κινεζικών εταιρειών στην Ευρώπη, από 2 δισ. δολ. το 2010, εκτινάχθηκαν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, στα 18 δισ. δολ. το 2014. Ουσιαστικά ακολουθούν πιστά το πενταετές πλάνο εξαγοράς ξένων μεγάλων εταιρειών που χάραξε το Πεκίνο το 2011.

 

Η συγκυρία, άλλωστε, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκή. Η Κίνα είναι φορτωμένη ρευστό και η Ευρώπη ο πιο ελκυστικός προορισμός, αφού διαθέτει πολλές εταιρείες που αυτή τη στιγμή αποτελούν φθηνές ευκαιρίες λόγω του συνδυασμού της στέρησης ρευστού και ταμιακών διαθεσίμων των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, των αυξανόμενων ιδιωτικοποιήσεων στη Γηραιά Ήπειρο και του πλέον αποδυναμωμένου ευρώ. 

 

Αντίθετα, οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο «επιλεκτικές» στο ποιος αποκτά στρατηγικά της περιουσιακά στοιχεία. Στην Ευρώπη, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ακόμα και χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, που μέχρι πρότινος έδειχναν ιδιαίτερη επιμονή στην κρατική ιδιοκτησία, υποχρεώθηκαν σε αλλαγή στάσης λόγω της επείγουσας ανάγκης για ξένες επενδύσεις.

♦  Στη Βρετανία κινεζικές εταιρείες συμμετέχουν στο ιδιοκτησιακό σχήμα του αεροδρομίου Χίθροου και στην Thames Water, τη μεγαλύτερη εταιρεία ύδρευσης της χώρας.

♦  Στη Γαλλία οι Κινέζοι μπήκαν στο αεροδρόμιο της Τουλούζης, στην Peugeot Citroen και στην ναυαρχίδα του τουρισμού Club Med.

♦  Στη Σουηδία η αυτοκινητοβιομηχανία Volvo είναι πια κινεζικής ιδιοκτησίας. Το ίδιο και η In Front, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως, που διαχειρίζεται τα δικαιώματα αθλητικών μεταδόσεων.

♦ Στην Ιταλία, εκτός της Pirelli, κινεζικές εταιρείες δραστηριοποιούνται σε σχεδόν όλους τους τομείς, έχοντας αγοράσει, μεταξύ άλλων, τη Ferretti, παγκοσμίου φήμης κατασκευάστρια υπερπολυτελών θαλαμηγών και σκαφών αναψυχής, τη Salov Group, εταιρεία παραγωγής ελαιολάδου με εξαγωγές σε όλο τον κόσμο, την ενεργειακή εταιρεία Ansaldo Energia, έως και τον διεθνή οίκο μόδας Ferragamo.

 

 

Η ακόρεστη λαιμαργία των Κινέζων για ευρωπαϊκά περιουσιακά στοιχεία, κυρίως στους τομείς της τεχνολογίας, των τροφίμων και των ακινήτων, αναμένεται να συνεχίσει να αυξάνεται. Αυτό που δεν είναι ξεκάθαρο είναι το πόσο καλά οι κινεζικές εταιρείες θα καταφέρουν να διαχειριστούν όσα αποκτούν. 

 

Ευρωπαίοι διαχειριστές funds παρατηρούν ότι οι Κινέζοι ίσως αποδειχθούν λιγότερο επιδέξιοι στις μπίζνες στη Δύση απ’ ό,τι στο «ταλέντο» που έχουν να «κοπιάρουν» ξένα προϊόντα. Κι αυτό διότι οι κρατικές κινεζικές εταιρείες τείνουν να ακολουθούν ένα συγκεντρωτικό μοντέλο, στο οποίο η λήψη αποφάσεων παραμένει στην Κίνα, με τους μάνατζερ στην Ευρώπη να έχουν περιορισμένο λόγο και ρόλο.

 

Ήδη, πάντως, υπάρχουν επιτυχημένα ντιλ. Οι πωλήσεις της Volvo πέρυσι έφτασαν τα 465.900 αυτοκίνητα, ρεκόρ για την εταιρεία. Η Peugeot επέστρεψε σε κερδοφορία το 2014 και, μάλιστα, πουλάει τώρα περισσότερα οχήματα στην Κίνα απ’ ό,τι στη Γαλλία.

 

Οι Κινέζοι αρχίζουν εντατικά να μαθαίνουν την τέχνη των επιχειρήσεων στη Δύση. Αν συνεχίσουν έτσι και αποδειχθούν καλοί μαθητές, τότε όλα δείχνουν ότι θα εξελιχθούν σε κυρίαρχους και οι Δυτικοί θα έχουν βρει όχι μόνο τον επενδυτή τους, αλλά και τον… δάσκαλό τους!