Πριν από χρόνια άρχισε να λειτουργεί στην πλατεία Κάνιγγος της Αθήνας το εστιατόριο – στέκι «Sofra», που σύντομα εξελίχθηκε σε τόπο συνάντησης Κούρδων και Τούρκων προσφύγων στην Ελλάδα. Το «στέκι» έφερναν βόλτα οι αδελφοί Γιαϊλάν, ο Μεχμέτ και ο Μπουλούκ, πρόσφυγες και οι ίδιοι και τελικά μέλη της ένοπλης οργάνωσης DHKP-C. Σύμφωνα με άριστη πηγή, το «στέκι» λειτουργούσε για λογαριασμό της οργάνωσης. Οι αδελφοί Γιαϊλάν απλώς εμφανίζονταν ως τα αφεντικά της επιχείρησης.

Σχεδόν αμέσως το «στέκι» τέθηκε υπό παρακολούθηση. Στην επιχείρηση αυτήν συμμετείχαν η ελληνική ΕΥΠ, η τουρκική ΜΙΤ καθώς και η αμερικανική CIA, η οποία εκ του αποτελέσματος φαίνεται να είχε το πρόσταγμα. Η οργάνωση DHKP-C είχε στο παρελθόν προβεί σε τουλάχιστον τρεις επιθέσεις εναντίον αμερικανικών στόχων στην Τουρκία. Η αμερικανική κυβέρνηση με τη σειρά της επικήρυξε τα ηγετικά μέλη της οργάνωσης με το ποσό των 3 εκατομμυρίων δολαρίων.

 

Η «Eπιχείρηση Sofra» κρατάει καιρό. Οι τρεις μυστικές υπηρεσίες που προαναφέρθηκαν, νοικιάζουν διαμέρισμα στον 8ο όροφο μιας πολυκατοικίας απέναντι από το «στέκι» και καταγράφουν συστηματικά το πήγαινε – έλα. Βρισκόμαστε εν έτει 2013. Η άνοιξη είναι στο φόρτε της. Μερικά εικοσιτετράωρα πριν τελειώσει ο Μάιος, 10 άνδρες της τουρκικής ΜΙΤ, δύο της CIA και άγνωστος αριθμός πρακτόρων της ΕΥΠ συλλαμβάνουν εν μέση οδώ, μπροστά στα βλέμματα των περαστικών, τον Μπουλούκ Γιαϊλάν και στην κυριολεξία τον τσουβαλιάζουν.

 

Μετά την πρώτη ανάκρισή του, ένα κλιμάκιο των απαγωγέων του τον μεταφέρει στον Έβρο, όπου παραδίδεται στις τουρκικές αρχές. Η Τουρκία επίσημα δεν δημοσιοποίησε ποτέ τη συνεργασία της ΜΙΤ με τη CIA και την ΕΥΠ και προφανώς υπήρχαν σοβαροί λόγοι για κάτι τέτοιο. Με μία λιτή ανακοίνωση προς τα ΜΜΕ η Άγκυρα ισχυρίστηκε πως ο Μπουλούκ συνελήφθη την 31η Μαΐου 2013 στην Αδριανούπολη.

Την ίδια περίοδο και κατά τη διάρκεια μιας συνδυασμένης επιχείρησης της ελληνικής πλευράς ανοικτά της Χίου εντοπίζεται ένα φουσκωτό σκάφος με όπλα και άλλο πολεμικό υλικό που μεταφερόταν στην Τουρκία. 

Συλλαμβάνονται μεταξύ των άλλων δύο σημαντικά πρόσωπα. 

 

◆ Ο ένας είναι ο Μεχμέτ Γιαϊλάν, αδελφός του Μπουλούκ που είχαν συλλάβει στην πλατεία Κάνιγγος. 

◆ Ο δεύτερος, άγνωστος στους περισσότερους, αλλά, ως φαίνεται, όχι στις αρμόδιες υπηρεσίες της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Ουάσιγκτον, ακούει στο όνομα Τεκίν. 

 

Τελικά, στην υπόθεση της Χίου συλλαμβάνονται 16 άτομα, μεταξύ των οποίων και Έλληνες «επαγγελματίες» του είδους που ασκούν τη δουλειά του «μεταφορέα», δηλαδή του λαθρέμπορου. Η Τουρκία αμέσως επιδιώκει την έκδοση του Μεχμέτ Γιαϊλάν στην Τουρκία, αλλά παραδόξως, με απόφαση του δικαστηρίου του Πειραιά, το τουρκικό αίτημα απορρίπτεται. Και είναι παράδοξο, από τη στιγμή που εκείνη την περίοδο οι ελληνικές μυστικές υπηρεσίες συνεργάζονται στην υπόθεση απαγωγής του Μπουλούκ. Οι τουρκικής καταγωγής συλληφθέντες στη Χίο είναι μέλη της ένοπλης οργάνωσης DHKP-C. Μεταφέρονται στην Αθήνα και ανακρίνονται.

 

Ο Τεκίν ζούσε από καιρό στην Αθήνα, και μάλιστα και για ένα φεγγάρι κατοικούσε σε ένα διαμέρισμα της πλατείας Αμερικής. Πολύ γνωστό πρόσωπο στους μυημένους, ο Τεκίν αντιμετωπιζόταν, αν όχι ως αρχηγός, τουλάχιστον ως ανώτερο ηγετικό στέλεχος της τουρκικής οργάνωσης DHKP-C. 

Είναι και η ηλικία του, βλέπετε, πενηνταπεντάρης, που ενίσχυε τον σεβασμό στο πρόσωπό του. Η δίκη των συλληφθέντων ανοικτά της Χίου άρχισε δύο ημέρες πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου του 2015 και διήρκεσε 18 ημέρες. 

 

Όλοι οι κατηγορούμενοι «αθώωσαν» τον Τεκίν προσφέροντάς του πλήρη κάλυψη και επωμίστηκαν οι υπόλοιποι 15 την ευθύνη μεταφοράς του οπλισμού από την Ελλάδα στην Τουρκία. Ο δεύτερος αδελφός Γιαϊλάν καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλακή. Το δικαστήριο της Μυτιλήνης, όπου διεξήχθη η δίκη, άφησε ελεύθερο τον Τεκίν. Αμέσως, για ανεξήγητο λόγο, ο Τεκίν μεταφέρθηκε στη Ζάκυνθο, όπου, κατά τεκμήριο πάντα, θα πρέπει να βρίσκεται και σήμερα.

 

Την 31η Μαρτίου 2015 δύο ένοπλοι, μέλη της οργάνωσης DHKP-C, εισβάλλουν στην Εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης και θέτουν υπό ομηρεία τον εισαγγελέα που έχει αναλάβει την υπόθεση του νεκρού δεκαπεντάχρονου που απεβίωσε ύστερα από θανατηφόρα χτυπήματα αστυνομικών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο Γκεζί της Πόλης προ διετίας. Η υπόθεση ομηρείας είχε τραγική κατάληξη, αν και οι συνομιλίες μεταξύ των δραστών και των αρχών, με διαμεσολάβηση του Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης, εξελίσσονταν ομαλά.

Τελικά οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας επενέβησαν και εκτέλεσαν τους δράστες, αλλά και τον εισαγγελέα, υπό άγνωστες μέχρι τώρα συνθήκες. Ο ένας εκ των νεκρών δραστών ήταν ο Σαφάκ Γιαϊλάν, αδελφός των Μπουλούκ και Μεχμέτ Γιαϊλάν, που συνελήφθησαν στην πλατεία Κάνιγγος ο ένας και ανοικτά της Χίου ο άλλος. Κατά τη διάρκεια της ομηρείας ο Σαφάκ συνομιλούσε σε ανοικτή γραμμή με δύο άτομα και ενημέρωνε για τις εξελίξεις λαμβάνοντας εντολές. Το ένα άτομο βρισκόταν στην Ελλάδα. Το άλλο στη Βουλγαρία. Στην καταγγελία προέβη αυτοπροσώπως ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου χωρίς περαιτέρω σχόλια.

 

Το 1970 ιδρύεται στην Τουρκία η DEVSOL (Επαναστατική Αριστερά), μαοϊκού στίγματος και προδιαγραφών, με προσανατολισμό τις ένοπλες επιθέσεις κατά κρατικών στόχων. Πολλές διασπάσεις μετά τα πραξικοπήματα των Στρατηγών του 1971 και 1980 οδήγησαν στη δημιουργία παρακλαδιών της οργάνωσης αυτής. Με την επωνυμία DHKP-C εμφανίζεται από το 1994. 

 

Ο κορμός της οργάνωσης, ωστόσο, συνεργάζεται με το κουρδικό ΡΚΚ από το 1990. Ο αρχηγός λοιπόν της νέας οργάνωσης είναι ο Ντουρσούν Καρατάς. Την έκδοσή του στην Τουρκία ζητάει επίσημα η Άγκυρα με διάβημα προς την Ελλάδα τον Ιούλιο του 2002 ισχυριζόμενη ότι ο Καρατάς εντοπίστηκε στην Αθήνα. Προφανώς από τους Αμερικανούς. Το αίτημα δεν υλοποιείται. 

Λίγα χρόνια πριν, ο Καρατάς είχε συλληφθεί στη Γαλλία. Παρά το βαρύ κατηγορητήριο, ο εισαγγελέας αφήνει ελεύθερο υπό περιοριστικούς όρους τον Καρατάς, ο οποίος με ασφάλεια εγκαταλείπει τη Γαλλία. Ορισμένοι κύκλοι στο Παρίσι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο Τούρκος πολιτικός φυγάς ενδεχομένως διαθέτει «υψηλή προστασία» εντός των γαλλικών υπηρεσιών ασφαλείας. 

 

Οι ίδιοι κύκλοι τότε κάνουν λόγο ακόμη και για «διασφάλιση των γαλλικών οικονομικών συμφερόντων» στη Γαλλία από τον Καρατάς και την οργάνωση της οποίας ηγείται. Είναι η εποχή της δολοφονίας του μέλους της πανίσχυρης οικογενείας της Τουρκίας Σαπαντζί. Τίποτε βεβαίως δεν αποδεικνύεται και όλα παραμένουν στη σφαίρα των εικασιών. Ο Καρατάς τελικά πεθαίνει από καρκίνο σε νοσοκομείο της Ολλανδίας το 2008. 

 

Είναι άγνωστο το πότε ακριβώς εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα ο Τεκίν. Αυτό που είναι απολύτως σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή, εντός του 2013, τον πλησίασε η ΕΥΠ.

Σύμφωνα τώρα με πηγή που διαθέτει μεγάλη εμπειρία από το πλούσιο παρελθόν των σχέσεων ελληνικών υπηρεσιών με το ΡΚΚ με κατάληξη την υπόθεση Οτζαλάν, η ΕΥΠ πρότεινε στον Τεκίν τη μεταφορά οπλισμού στην Τουρκία για λογαριασμό της οργάνωσης DHKP-C, προφανώς με το αζημίωτο. Ο Τεκίν ήταν προειδοποιημένος από άτομα που στο παρελθόν είχαν νιώσει «τη θερμή ανάσα της ΕΥΠ στον σβέρκο τους», αλλά προτίμησαν να κρατηθούν μακριά.  Ο Τεκίν, για ανεξήγητους λόγους, «τσίμπησε». Από τη στιγμή εκείνη δρομολογήθηκε η «επιχείρηση φουσκωτό» με κατάληξη τις συλλήψεις στη Χίο. Η ΕΥΠ φέρεται να φύτεψε κοριό στον υπό μεταφορά οπλισμό και παρακολούθησε τη διαδρομή έως τη Χίο. Ο εντοπισμός του φουσκωτού ήταν πλέον υπόθεση ρουτίνας.

 

Η παραπάνω ιστορία εξηγεί με κάποια πειστικότητα το γιατί ο Τεκίν αθωώθηκε τελικά (ήταν ο μόνος) στη δίκη των Τούρκων μελών της οργάνωσης DHKP-C στο δικαστήριο της Μυτιλήνης. Εξηγεί ενδεχομένως και το γιατί «μεταφέρθηκε εσπευσμένως» στη Ζάκυνθο. Αυτό που δεν εξηγεί είναι το εάν η όλη υπόθεση που «έστησε η ΕΥΠ» ήταν σε γνώση της τουρκικής ΜΙΤ και της CIA. Η άλλη υπόθεση, της πλατείας Κάνιγγος, συνηγορεί σε μία τέτοια προοπτική, χωρίς ωστόσο να είναι απαραίτητο.

 

Μία πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη προτείνει πάντως η τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ» στο φύλλο της Κυριακής 5 Απριλίου. Κατά τη διάρκεια σύλληψης μελών της οργάνωσης DHKP-C στην Τουρκία οι υπηρεσίες ασφαλείας εντοπίζουν μεταξύ των συλληφθέντων έναν Βρετανό, πολωνικής καταγωγής, αλλά γνωστό στη ΜΙΤ, πράκτορα των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Προσέξτε, Βρετανός πολίτης, πολωνικής καταγωγής, πράκτορας της περιβόητης γερμανικής BND, ο οποίος φέρει το όνομα Στέφαν Σακ Καζίνσκι. 

 

Ο ρόλος του Καζίνκσι κατά τους Τούρκους ήταν να χρηματοδοτεί την ένοπλη οργάνωση DHKP-C με χρήματα κεντροευρωπαϊκής προέλευσης. Τελικά οι πάντες εμπλέκονται στην οργάνωση που, κατά τον Ερντογάν, ηγείται των εκδηλώσεων βίας στην Τουρκία εδώ και τρία χρόνια. Πώς εξηγείται ωστόσο το ότι σε αυτήν την οργάνωση εμφανίζονται κατά καιρούς πρόσωπα που σχετίζονται με μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, της Τουρκίας, της Αμερικής, της Ελλάδας, τώρα της Γερμανίας και ποιος ξέρει και ποια άλλη θα εμφανιστεί στο μέλλον;

Μήπως οι επιτελείς του Ερντογάν θα ήταν καλύτερα να επανεξετάσουν το σενάριο «Φόβος και Τρόμος» ώστε να διασφαλιστεί ο εκλογικός θρίαμβος στις εκλογές του Ιουνίου; 

Ο Ερντογάν, οι Κούρδοι και η Aθήνα

Στις αρχές Ιουνίου διεξάγονται στην Τουρκία βουλευτικές εκλογές. Το κορυφαίο στοίχημα της καριέρας του Ταγίπ Ερντογάν είναι γνωστό τοις πάσι. Ο απόλυτος ηγεμών της πολιτικής ζωής της χώρας του επιθυμεί να ολοκληρώσει την πολιτική του ηγεμονία και ταυτόχρονα να διασφαλίσει μία διαχρονική ηγεμονία του πολιτικού Ισλάμ, αλλάζοντας τις διατάξεις του Συντάγματος και εγκαθιδρύοντας προεδρική δημοκρατία με ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες από εκείνες του Αμερικανού ή του Γάλλου προέδρου, δεδομένης και της φύσης των πολιτικών πραγμάτων στην Τουρκία. 
Η πραγμάτωση του «ονείρου» εξαρτάται από μία και μόνη παράμετρο. Από το ποσοστό που θα λάβει στις εκλογές αυτές το Κουρδικό Κόμμα. Αν το ποσοστό αυτό ξεπεράσει το 10%, τότε το όνειρο του Ταγίπ Ερντογάν δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί διότι το Κουρδικό Κόμμα θα εισέλθει στη Βουλή. 

Αν το ποσοστό υπολείπεται του 10%, τότε το κόμμα του Ερντογάν θα «τρυγήσει» όλες τις έδρες στις κουρδικές περιοχές και θα διαθέτει τη συνταγματική πλειοψηφία που είναι αναγκαία είτε για την αλλαγή συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος (στην Τουρκία οι συνταγματικές αλλαγές δεν προϋποθέτουν Συντακτική Βουλή, αλλά μόνο ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία) ή, στη χειρότερη περίπτωση, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όπου η κατά τεκμήριο λαϊκή ετυμηγορία θα ικανοποιεί απόλυτα τον Τούρκο ηγεμόνα.

Για πρώτη φορά, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η γραμμή που κοινοποίησε στους Κούρδους της Νοτιοανατολικής Τουρκίας ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν είναι ξεκάθαρη: Το Κουρδικό Κόμμα θα πρέπει να κατέλθει στις εκλογές ως κόμμα και όχι ως άτομα, ως είθισται. Το ρίσκο είναι μεγάλο. Το όριο εισόδου στη Βουλή είναι το 10%. Αν το ξεπεράσουν, τα «παίρνουν όλα» και στριμώχνουν τον Ερντογάν. Αν όχι, τότε δεν εκλέγουν ούτε έναν βουλευτή.

Η στρατηγική του προέδρου της Τουρκίας είναι σαφής. Προκειμένου να ακυρώσει έστω και τη μικρή πιθανότητα εισόδου του Κουρδικού Κόμματος στη Βουλή, επέλεξε ως μέσο την κλιμάκωση του κλίματος έντασης, βίας και τρόμου. Όπως και στο παρελθόν, η μέθοδος αυτή έχει αποδειχθεί αποτελεσματική. 
Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός της ελπίδας. Η τακτική που ακολουθεί είναι και αυτή ξεκάθαρη. Σειρά βίαιων επεισοδίων, τρομοκρατικών επιθέσεων και λουτρό αίματος στο εσωτερικό και ανάδειξη του «εξωτερικού εχθρού», μέθοδος εξ ίσου προσφιλής και ενίοτε αποτελεσματική επίσης. Με λίγα λόγια, η πολιτική ηγεσία της Άγκυρας στοχεύει να εμπλέξει τρίτες χώρες, αλλά και την Ελλάδα, σε ένα σενάριο «εξωτερικής παρέμβασης διά της επιρροής του ξένου παράγοντα σε τουρκικές ένοπλες ομάδες».

Εν προκειμένω το σενάριο αφορά την αριστερίστικη, μαο-λενινιστική οργάνωση DHKP-C, η οποία έχει συμπεριληφθεί στις λίστες της διεθνούς τρομοκρατίας των ΗΠΑ, της Europol, της Interpol, των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας, της Γαλλίας κ.λπ. Σε ποιο βαθμό, ωστόσο, η Ελλάδα είναι «μπλεγμένη» σε αυτόν τον ιστό; Η συνέχεια θα έχει πολύ ενδιαφέρον.