Τα Χριστούγεννα πέρασα θαυμάσια.

Δίπλα στον χώρο που δουλεύω είναι ένα μεγάλο κτήριο. Μια αποθήκη τεραστίων διαστάσεων. Η πόρτα της δεν είναι ποτέ ανοιχτή. Κάποιες Κυριακές, πολύ νωρίς το πρωί, μεγάλα φορτηγά ξεφορτώνουν κούτες. Οι Κινέζοι τις κουβαλάνε, τις βάζουν μέσα και κλείνουν την πόρτα. Πολύ θα ήθελα να μπω.

Τα Χριστούγεννα πέρασα θαυμάσια.

Δίπλα στον χώρο που δουλεύω είναι ένα μεγάλο κτήριο. Μια αποθήκη τεραστίων διαστάσεων. Η πόρτα της δεν είναι ποτέ ανοιχτή. Κάποιες Κυριακές, πολύ νωρίς το πρωί, μεγάλα φορτηγά ξεφορτώνουν κούτες. Οι Κινέζοι τις κουβαλάνε, τις βάζουν μέσα και κλείνουν την πόρτα. Πολύ θα ήθελα να μπω.

Μια μέρα είδα τον κύριο με τα κλειδιά έξω από την αποθήκη να περιμένει κάτι, κάποιον, δεν ξέρω. Πλησίασα χαμογελώντας και τον ρώτησα:

«Θα μπορούσα μήπως να μπω να δω τον χώρο σας; Μου αρέσει πολύ το κτήριο. Εγώ, ξέρετε, έχω νοικιάσει τον δεύτερο όροφο του δίπλα κτηρίου. Δίπλα σας. Θα μπορούσα να μπω;»

Ο κύριος με τα κλειδιά με κοιτούσε και με τα φρύδια σμιχτά και με το στόμα σφιγμένο.

«Όχι, δεν μπορείς να μπεις».

«Ευχαριστώ, δεν πειράζει» του είπα και έφυγα.

Τι δεν πειράζει; Αφού πειράζει. Θέλω να μπω.

Δεν σας είπα ότι ο τοίχος μου με τον δικό του είναι κολλητά. Ίσως και να έχουμε τον ίδιο τοίχο. Ο κύριος με τα κλειδιά μπορεί να λέει τον τοίχο μου τοίχο του.

Ο τοίχος λοιπόν. Πολλές φορές κάθομαι και τον κοιτάω. Και φαντάζομαι διάφορα.

Δεν σας είπα και κάτι ακόμα: στο διπλανό κτήριο με την κλειστή πόρτα δεν μένει κανένας άνθρωπος. Είναι γεμάτο κούτες. Ακούω όμως τα σκυλιά. Τα δυο σκυλιά που είναι μέσα γαβγίζουν όλη μέρα κι όλη νύχτα. Άρχισα κι εγώ να τους μιλάω, να σφυρίζω και καμιά φορά να γαβγίζω, για να μη νιώθουν μοναξιά. Σκέφτομαι τα δυο σκυλιά όλη μέρα κι όλη νύχτα, δεμένα ή λυτά, να περιμένουν τον κύριο με τα κλειδιά να τα ταΐσει. Και μόλις έρχεται, του κάνουνε χαρές και ξαπλώνουν ανάσκελα να τα χαϊδέψει με το πόδι του.

Ο τοίχος μου λοιπόν ή ο τοίχος του, με τις βροχές, έβγαλε υγρασία. Βρήκα το τηλέφωνο του κυρίου με τα κλειδιά ή του κυρίου με τα σκυλιά, αν προτιμάτε, και αποφάσισα να τον καλέσω.

«Ναι, γεια σας. Είμαι η κοπέλα που νοικιάσαμε τον δεύτερο όροφο του κτηρίου δίπλα σας. Επειδή ο τοίχος μου έχει υγρασία, μήπως θα μπορούσαμε να μπουν οι εργάτες να μονώσουν τον τοίχο σας και μετά να μονώσουν τον τοίχο μου, γιατί η υγρασία έρχεται από σας; Αυτό θα είναι καλό και για σας».

«Όχι, δεν μπορείς να μπεις. Τις κακοτεχνίες σας να τις διορθώσετε μόνοι σας».

«Μα δεν πρόκειται για κακοτεχνίες. Ο τοίχος έβγαλε υγρασία. Είναι από τον τοίχο σας. Πρέπει να βρεθεί μια λύση».

Και μου το έκλεισε. Έτσι λοιπόν δεν μπήκα ποτέ στην αποθήκη. Την υγρασία τη διορθώσαμε από τον τοίχο μου. Τα σκυλιά δεν έπαψαν στιγμή να γαβγίζουν.

Επίλογος:

Σήμερα το πρωί ο δρόμος μας ήταν κλειστός από περιπολικά. Μπήκαν στην αποθήκη του κυρίου με τα κλειδιά ή τα σκυλιά. Δεν ευθύνομαι εγώ.