Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και προβάλλεται στις τηλεοπτικές οθόνες ένα βίντεο που σχετίζεται με τα επεισόδια στην Βαλτιμόρη, στο οποίο μια μητέρα κτυπά με αγριότητα τον ανήλικο γιο της γιατί συμμετέχει στα έκτροπα που συνέβησαν στην πόλη με αφορμή τον θάνατο ενός ακόμα Αφροαμερικανού που έπεσε θύμα αποτρόπαιης, απάνθρωπης και φασιστικής αστυνομικής βίας.

 

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και προβάλλεται στις τηλεοπτικές οθόνες ένα βίντεο που σχετίζεται με τα επεισόδια στην Βαλτιμόρη, στο οποίο μια μητέρα κτυπά με αγριότητα τον ανήλικο γιο της γιατί συμμετέχει στα έκτροπα που συνέβησαν στην πόλη με αφορμή τον θάνατο ενός ακόμα Αφροαμερικανού που έπεσε θύμα αποτρόπαιης, απάνθρωπης και φασιστικής αστυνομικής βίας.

Η κυρία αυτή, μάλιστα, ανακηρύχθηκε «μάνα της χρονιάς» – δεν γνωρίζω από ποιόν και από πού – και βραβεύτηκε κι από την Αστυνομία της Βαλτιμόρης επειδή έδειρε προς συνετισμό τον νεαρό ταραξία γιό της! Όποιος έχει δει το σχετικό βίντεο και διαθέτει στοιχειώδη απέχθεια προς τη βία, αισθάνεται αποτροπιασμό μπροστά στο φαινόμενο αυτό της αχαρακτήριστης μητέρας η οποία χαστουκίζει δημόσια με ιδιαίτερη αγριότητα τον γιο της. Η αποδοχή της μητρικής βίας αποτελεί απαράδεκτο φαινόμενο υπό οποιαδήποτε δικαιολογία και αιτίαση. Η ατομική βία είναι γενικά αντιαισθητική, βάρβαρη ως πράξη και εχθρική προς την σύγχρονη τουλάχιστον συνθήκη πολιτισμού. Κάθε προσπάθεια ωραιοποίησής της μας βρίσκει κάθετα και οριζόντια αντίθετους. Η εικόνα της μάνας που χτυπά τον γιο της, δεν διαφέρει από αυτή των Ναζί αστυνομικών που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον άτυχο Αφροαμερικανό.

Η βία είναι αποτρόπαιη ως ιδέα και καταδικαστέα όπως και κάθε προσπάθεια ιδεολογικοποίησής της – πόσω μάλλον και επιβράβευσής της. Θα προτιμούσα την εικόνα μιας μητέρας που θα προστάτευε ειρηνικά και αθόρυβα το παιδί της. Τα δε περί … «μητέρας της χρονιάς» και άλλα φαιδρά, είναι απλώς μια απροσχημάτιστη αποδοχή και νομιμοποίηση της ιδεολογίας της βίας – πολιτικής, κοινωνικής ή ατομικής.

Αν το γεγονός αυτό συνέβαινε στην πατρίδα μας, δεν θα περνούσε καθόλου σαν χαριτωμένο περιστατικό, κι αυτό λέει πολλά…