Από την πρώτη της φράση ώς την τελευταία, η συγγραφέας στήνει μια μοναδικής αυθεντικότητας φανταστική ατμόσφαιρα, έναν ιδανικό παραμυθόκοσμο  μέσα από μια ζηλευτή λογοτεχνική ικανότητα που ανακαλεί τις μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας του φανταστικού. Εκτός από φαντασία, η Μπουραζοπούλου ξεχειλίζει και από λογοτεχνικό ταλέντο, ένα ταλέντο που δυστυχώς περιορίζεται στα ασφυκτικά όρια της εγχώριας μίζερης πραγματικότητας. Το δίχως άλλο, μια αντίστοιχη αγγλόφωνη – ας πούμε –  Μπουραζοπούλου θα έσπαγε τα ταμεία…  

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο της μυθιστόρημα. Πρόκειται για τον πρώτο τόμο, «Η κοιλάδα της λάσπης», της τριλογίας  «Ο δράκος της Πρέσπας», που διαδραματίζεται στις Πρέσπες και έχει ως πρωταγωνιστή έναν  Δράκο, συγκεκριμένα στη λεγόμενη Μεγάλη Πρέσπα που αποτελεί σύνορο τριών χωρών: της Ελλάδας, της Αλβανίας  και των Σκοπίων.  

 

Το μυθιστόρημα στήνεται σε ένα απαράμιλλης γοητείας σκηνικό ζόφου, όπου στη νότια ελληνική πλευρά της λίμνης βρέχει τα τελευταία είκοσι χρόνια και τα πάντα υπάρχουν μέσα στη λάσπη, έκθετα στο ενδεχόμενο να (ξανα)γεννηθούν, έκθετα και στην πιθανότητα να βουλιάξουν για πάντα…  Η συνεχής βροχή δημιουργεί λάσπη, έτσι που ο πνιγμός γίνεται περισσότερο επώδυνος μέσα στον βούρκο που παρασέρνει τους ανθρώπους στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στα όρια της αντοχής τους, στο δικό τους σύνορο, αυτό που τους απομονώνει από τους υπόλοιπους ανθρώπους, από τη ζωή, από τον εαυτό τους εντέλει, σε αυτό που από την άλλη τούς παρέχει τη δυνατότητα να ενωθούν, να συνυπάρξουν, να ξαναγεννηθούν ο ένας μέσα από τον άλλο. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο εμφανής πολιτικός συμβολισμός και η αντιστοιχία με το τέλμα της κρίσης που βιώνουμε δεν είναι περιοριστικός. Έτσι κι αλλιώς, η πολιτική αποβλέπει στον άνθρωπο.

 

Γύρω από το κυνήγι του Δράκου, τη λύση του μυστηρίου που τον καλύπτει, τον τρόμο αλλά και την κρυφή ελπίδα ότι κάτι καλό κρύβεται πίσω από το τρομερό,  στήνεται στη νότια πλευρά της κοιλάδας της λάσπης μια κανονική ζωή, με κάθε καρυδιάς καρύδι, διατηρώντας ζωντανή πάντα την ελπίδα να ξορκιστούν οι δαίμονές της. Την ελπίδα συντονίζει ωστόσο μια Παγκόσμια Τράπεζα γύρω από την οποία έχει στηθεί ένα παιχνίδι κέρδους πάνω στον τρόμο…   

 

Τα σύνορα, τα όρια μεταξύ των χωρών και των ανθρώπων, οι ιδεολογίες, όλα συνηγορούν υπέρ της έριδας, των διαφορών, των ανθρώπινων αντιπαραθέσεων, των ανελέητων συγκρούσεων. Ωστόσο, η έριδα επικεντρώνεται στη διεκδίκηση και εκμετάλλευση ενός τέρατος, ενός τρομερού πλάσματος, ενός Δράκου. Το  μυθιστόρημα διακλαδίζεται συναρπαστικά γύρω από πλειάδα εντυπωσιακών χαρακτήρων και  γεγονότων.  

 

Εκεί που τα σύνορα χωρίζουν και οι διαφορές ξεσηκώνουν θύελλες εχθρότητας και μίσους, ο Δράκος της λίμνης μοιάζει να τους ενώνει μυστικά – σε μια μοίρα που τους συνδέει βαθύτερα κρατώντας όλες τις ανθρώπινες προοπτικές της ζωής ανοιχτές, έτσι που η λάσπη να υπονοεί και το φως, όπως η αντιπαλότητα τη δημιουργία. 

 

Ο δεξιοτεχνικός τρόπος που η Μπουραζοπούλου χειρίζεται το οργιαστικό φανταστικό, γίνεται θαρρείς μόνο και μόνο για να το προσγειώσει σε μιαν ομαλή πραγματικότητα. Πίσω από την απόκοσμη ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος κρύβεται καλά ο αντίποδάς της – ο επώδυνα πραγματικός κόσμος.