Της Βάλιας Μπαζού

Το βίντεο αυτό απαιτεί 13 λεπτά από το χρόνο μας… Δεν ξέρω εάν θα τα διαθέσετε. Ξέρω, όμως, ότι τα 13 λεπτά είναι πολύ λίγα για τον 15χρονο Sachin Kumar, που αν και γεννήθηκε 12 χρόνια μετά την καταστροφή που προκάλεσε η αμερικανική εταιρεία Union Carbide, είναι παράλυτος και τα γόνατά του είναι γεμάτα πληγές από  το σύρσιμο στις μολυσμένες αλάνες,  από το πάθος και το γλυκό χαμόγελο για να πετύχει την ιδανική μπαλιά.

Της Βάλιας Μπαζού

Το βίντεο αυτό απαιτεί 13 λεπτά από το χρόνο μας… Δεν ξέρω εάν θα τα διαθέσετε. Ξέρω, όμως, ότι τα 13 λεπτά είναι πολύ λίγα για τον 15χρονο Sachin Kumar, που αν και γεννήθηκε 12 χρόνια μετά την καταστροφή που προκάλεσε η αμερικανική εταιρεία Union Carbide, είναι παράλυτος και τα γόνατά του είναι γεμάτα πληγές από  το σύρσιμο στις μολυσμένες αλάνες,  από το πάθος και το γλυκό χαμόγελο για να πετύχει την ιδανική μπαλιά.

Τα 13 λεπτά είναι πολύ λίγα για τα πιτσιρίκια που ζουν στο Μποπάλ της Ινδίας, τα πιτσιρίκια που  ρισκάρουν καθημερινά τη ζωή τους για να παίξουν κρίκετ πάνω στα θαμμένα τοξικά.

Το ρεπορτάζ είναι δια χειρός του ESPN (Entertainment and Sports Programming Network)  του μεγαλύτερο αθλητικού αμερικανικού καλωδιακού δικτύου. Και σίγουρα κανείς δεν περίμενε ότι σε αυτό το δίκτυο θα γυριζόταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ για την καταστροφή στο Μποπάλ της Ινδίας, με αφορμή το κρίκετ θανάτου των πιτσιρικάδων.

Κι όμως στο πλαίσιο της εκπομπής Ε:60 οι David Picker, Jeremy Schaap και Yaron Deskalo, κατέγραψαν ένα σοκαριστικό ρεπορτάζ που αποκαλύπτει ότι 27 χρόνια μετά το πιο θανατηφόρο βιομηχανικό δυστύχημα που συνέβη στην ιστορία του πλανήτη, με 25.000 νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες, τα πιτσιρίκια στο Μποπάλ παίζουν κρίκετ, το εθνικό σπορ της Ινδίας, στις αλάνες που είναι ακόμα μολυσμένες από τα θανατηφόρα τοξικά αφού οι αμερικανικές εταιρείες αρνούνται μέχρι και σήμερα να κάνουν έργα για την απορρύπανση της περιοχής.

Το βιομηχανικό δυστύχημα συνέβη το 1984 όταν από το εργοστάσιο της αμερικανικής εταιρείας Union Carbide η οποία παρήγαγε φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα διέρρευσαν 2.000 τόνοι  ισοκυανιούχου μεθυλίου, αέριο που τις πρώτες ημέρες σκότωσε περισσότερα από 9.000 άτομα.

Η Union Carbide, κατέβαλε ως αποζημίωση μόλις 800 δολάρια για κάθε θύμα και πούλησε το εργοστάσιο στην αμερικανική εταιρία Dow, η οποία αγόρασε τα περιουσιακά στοιχεία της Union Carbide αλλά όχι και τις υποχρεώσεις της απέναντι στο Μποπάλ… Οι μεγαλύτερες ποσότητες χημικών παραμένουν ακόμα θαμμένες σε χώρους γύρω από το κουφάρι του εργοστασίου και συνεχίζουν εδώ και 27 χρόνια να μολύνουν το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για την υγεία των κατοίκων.

Η εταιρεία Dow αρνείται πεισματικά να προχωρήσει σε έργα για την απορρύπανση της περιοχής και δεν δέχθηκε να διαθέσει ούτε ένα δολάριο για το Μποπάλ, παρά το γεγονός ότι στο πλαίσιο της λεγόμενης «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» έχει διαθέσει για άλλες περιοχές της Ινδίας το ποσό των 100 εκατομμυρίων ευρώ.

Υπογραμμίζεται ότι η δίκη για το δυστύχημα έγινε μόλις τον περασμένο Ιούνιο και η απόφαση προκάλεσε νέες αντιδράσεις αφού 8 άτομα καταδικάστηκαν σε πρόστιμο 2.000 δολαρίων έκαστος και η εταιρεία σε πρόστιμο 10.000 δολαρίων…

Υ.Γ

Λυπάμαι που το ρεπορτάζ δεν υπάρχει με ελληνικούς υπότιτλους, όμως αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια παραπάνω