Η ποιήτρια Ειρήνη Βακαλοπούλου γράφει για τη συλλογή της «Ανηλικίωση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης 

 

Τη δική μου ποίηση τρία κύρια θέματα απασχολούν: ο έρωτας, ο θάνατος και η παιδική ηλικία. Ο έρωτας κλείνει το ενδιαφέρον του σε μένα σε σχέση με τη διπολικότητα της φύσης του – η οκνηρία και η ασφάλεια αυτού. Ο θάνατος έπειτα διότι γράφουμε τις περισσότερες φορές για τους πεθαμένους μας και, τέλος, η παιδική ηλικία διότι υπήρξε ο μικρός παράδεισος, το ασυνείδητο του ανθρώπου και της φθίνουσας επικράτειάς του – το rosebud του πολίτη Κέιν.

 

Οι ηλικίες των ανθρώπων στελεχώνουν τα ποιήματα της συλλογής. Η ενηλικίωση περισσότερο σαν ένας αφόρητος αστερισμός, ανάδρομος και δυστοπικός με τις απώλειες που συνεπάγεται η σύμπλευση με τον ρεαλισμό και τον βιολογικό εκφυλισμό σωμάτων και συναισθημάτων. Το ποιητικό μου έργο το υποστηρίζω μέσα από εικόνες και σενάρια που συμβαίνουν με σκοπό να τροφοδοτούν το ποίημα σαν μια μικρή ιστορία ρεαλισμού. Ο έρωτας, ο χρόνος και ο πόνος της απώλειας συνιστούν κατά τη γνώμη μου τις μεταβλητές της γραφής μου. Το παρελθόν, οι μνήμες και οι συγγένειες τροφοδοτούν τις εποχές και το καλοκαίρι σαν συντελεστές παιδικού κράματος. 

 

Ένας κύκλος μιας μικρής ζωής είναι τα ποιήματά μου, εντυπώσεις που πέρασαν στη σφαίρα του παρελθόντος και έχοντας την έλλειψη αυτών, την ανασυγκρότησα. Ανέστησα τους ανθρώπους που έφυγαν και τους έκανα ποιήματα. Τους ενσωμάτωσα στο ασυνείδητο της ύπαρξης και στον παιδικό αυνανισμό. Χρόνος και πολλοί μικροί κύκλοι ζωής είναι η ποίηση· μέσα στον υπαρκτό μας χρόνο γεννιούνται και πεθαίνουν άλλες μικρότερες ζωές με σκοπό να καταφέρνονται τα ποιήματα.