Τον αγαπητό Πέτρο τον θυμάμαι από τα χρόνια της οδού Καλλιδρομίου, κυρίως για την εσωτερικότητα της παρουσίας του και την ευγενική του μελαγχολία… Και ενώ η οργίλη και φωνακλάδικη διάθεση της δεκαετίας του ’80 αποτελούσε βασική συνθήκη συμπεριφοράς, αυτός ήταν σιωπηλός, σαν τυλιγμένος σ’ έναν κόσμο σιωπής, και χαρούμενος με την ίδια τη ζωή, μ’ αυτά που συνέβαιναν δίπλα του, με τα συναρπαστικά επεισόδια του βίου. Ο Πέτρος έφυγε πρόσφατα από κοντά μας αφήνοντας πίσω του δυο συλλογές διηγημάτων κι ένα μυθιστόρημα. Το σημερινό μας σημείωμα έχει αφορμή τη δεύτερη συλλογή του που κυκλοφόρησε πρόσφατα και βρέθηκε, όπως μας πληροφορεί στο εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης των διηγημάτων ο Σπύρος Γιανναράς, σε μια γραπτή και μιαν ηλεκτρονική μορφή. Έτσι, τα νέα αυτά διηγήματα του Πέτρου αποτελούν ένα ύστατο νεύμα ζωής, πολύτιμο ωστόσο και ικανό να τον κρατά ζωντανό ως έναν συγγραφέα που δίνει πνοή, περιεχόμενο και αισθητική βαθύτητα στις όψεις της καθημερινότητας. 

 

Η τελευταία του συλλογή αποτελείται από μια σειρά εφτά διηγημάτων και κάποια άλλα συμπληρωματικά που προστέθηκαν από ένα κλειστό συγγραφικό μπλοκ στο οποίο συμμετείχε ο Πέτρος Κουτσιαμπασάκος. 

 

Στα διηγήματα αυτά, ο κόσμος παρουσιάζεται με ανατριχιαστική ακρίβεια και αβίαστα, με μια σπάνια αυθεντικότητα, έτσι που κάθε περιγραφή να αποπνέει την ανθρώπινη θέρμη, τον παλμό της ζωής!

 

Αυτή η καταλυτική απλότητα του Κουτσιαμπασάκου κρατά ασφαλείς αποστάσεις από την επιτήδευση και την αγωνία της λογοτεχνικότητας του κειμένου. Το λογοτεχνικό του σώμα στηρίζει την ύπαρξή του στη φυσικότητα· όλα τα άλλα υπάρχουν μέσα από τη μαγεία της χρήσης ενός λαγαρού λόγου που χαρίζει στη ζωή το νόημά της στον παρόντα χρόνο και στο διηνεκές. 

 

Όλα τα διηγήματα αποπνέουν μιαν αγάπη για τον άνθρωπο – έναν βαθύ κι εμπεδωμένο ανθρωπισμό που αναδεικνύεται μέσα από καθημερινές συμβάσεις διατηρώντας το μεγαλείο των απλών κινήσεων… Στο διήγημά του «Simply the best» ο νεαρός Ιταλός μετανάστης παραχωρεί σε ένα σκωτσέζικο μπαρ την περιπόθητη κοκκινομάλλα στον νεαρό Έλληνα περιπλανώμενο σε μιαν αφοπλιστικά ευγενική χειρονομία που αναδεικνύει το πόσο συναρπαστικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις καθώς γεννιούνται σε μια στιγμή, σχεδόν σαν έργο τέχνης, αόρατα, αλλά ταυτόχρονα «επωάζονται» επώδυνα στα βάθη της εσωτερικότητάς μας. Τέτοιες και παρόμοιες σκηνές ανθρώπινων συμπεριφορών κυριαρχούν στα διηγήματα του συγγραφέα που στρέφει το βλέμμα του στη φωτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης δίχως να αγνοεί ή να παραβλέπει τους γκρεμούς και τα σκοτάδια της. Ταυτόχρονα, η ατμόσφαιρα, ο περίγυρος των συμβάντων αλλά και οι καταιγιστικές εντυπώσεις δημιουργούν έναν ιδιαίτερο κόσμο που σκηνοθετείται με αξιοσημείωτη μαεστρία 

 

Το δίχως άλλο, με τα τρία μόλις βιβλία που μας άφησε κληρονομιά ο Πέτρος Κουτσιαμπασάκος, μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια σημαντική και ολοκληρωμένη συγγραφική περίπτωση που δυστυχώς χάθηκε νωρίς, όπως τόσο συναρπαστικά περιγράφει στο διήγημά του «Απόγευμα»…