Το βιβλίο-εξομολόγηση του Αντώνη Κανάκη για τις 19 συγκλονιστικές ημέρες δίπλα στον πατέρα του. Οι νύχτες στην Εντατική, οι «ψίθυροι» και τα τραγούδια

 

Το βιβλίο-εξομολόγηση του Αντώνη Κανάκη για τις 19 συγκλονιστικές ημέρες δίπλα στον πατέρα του. Οι νύχτες στην Εντατική, οι «ψίθυροι» και τα τραγούδια

Συγκλονίζουν τα λόγια αγάπης του Αντώνη Κανάκη για τον πολυαγαπημένο πατέρα του, Γιάννη Δανιήλ Δούμα που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο. Ο παρουσιαστής του «Ράδιο αρβύλα», που έγραψε ένα καθηλωτικό βιβλίο με τον τίτλο «Μπαμπά (μια κανονική ημέρα)», αποκαλύπτει τις αγωνιώδεις στιγμές που έζησε κοντά του τις δεκαεννέα ημέρες -πολύ περισσότερο από μια ζωή, όπως τις χαρακτηρίζει- που εκείνος νοσηλευόταν στην Εντατική της κλινικής «Αγιος Λουκάς» στη Θεσσαλονίκη, με βαρύ εγκεφαλικό, μέχρι που άφησε την τελευταία του πνοή.

Ανάμεσα στις αγωνίες, στα νεύρα, στο πένθος και στην απώλεια που βιώνει έως σήμερα ο Αντώνης Κανάκης αποκαλύπτει ότι ήταν εκείνος που ανέλαβε να πραγματοποιήσει την τελευταία επιθυμία του λατρεμένου πατέρα του, που ήθελε να αποτεφρωθεί. Η διαδικασία έγινε στη Βουλγαρία και όπως παραδέχεται ο παρουσιαστής, οι στάχτες του πιο σημαντικού και υπέροχου ανθρώπου στη ζωή του βρίσκονται στις ρίζες ενός δέντρου στον κήπο του εξοχικού σπιτιού τους στην Περαία.

«Ο μπαμπάς μου με έβαλε να του υποσχεθώ ότι θα τον κάψουμε όταν πεθάνει. Δεν ήθελε να τον θάψουμε. “Αντώνη, να με κάψετε, στάχτη να με κάνετε”. Μαθαίνω ότι δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα. Απαγορεύεται. Και επειδή απαγορεύεται, πρέπει να τον πάω στη Βουλγαρία; Ντροπή τους, ρε π@@στη, ντροπή τους. Η τελετή έγινε Κυριακή 29 Μαρτίου. Σεμνή τελετή, όπως θα την ήθελε. Οι παπάδες που έρχονται να τον διαβάσουν έχουν αξιοπρεπή λόγο και παρουσία. Βλέπετε, είναι από αυτούς που δέχονται να διαβάσουν κάποιον που επιθυμεί να αποτεφρωθεί. Είναι τόσο όμορφος στο φέρετρο, αλλά πολύ κρύος. Εχω τις στάχτες μαζί μου, μέσα σε ένα κουτί σφραγισμένο. Το ξεσφραγίζω και αντικρίζω τη στάχτη. Αυτή η γκρίζα μάζα είναι ο μπαμπάς μου. Η αγκαλιά του, το πρόσωπό του, η μυρωδιά του. Θα τις βάλω στις ρίζες ενός δέντρου που θα φυτέψω στον κήπο μου. Νιώθω να θέλω να τις βάλω κάτω από το δέρμα μου, άλλα δεν ξέρω πώς «…» Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτό το δέντρο που φύτεψα είναι σαν να έγινε ο πατέρας μου» γράφει.

Το μοιραίο τηλεφώνημα

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου μέσα στη νύχτα από την κλινική δεν τον φόβισε. Ο πατέρας του έδειχνε σημεία ανάρρωσης. «”Γεια σας, από την Εντατική του “Αγίου Λουκά”. (Δεν μου αρέσει και πολύ ο τόνος της φωνής της, αλλά αυτοί είναι σοβαροί, σκέφτηκα). “Κύριε, τα συλλυπητήριά μας”. Γιατί; Γιατί μου λέτε συλλυπητήρια; Γιατί; Αφού όλα πήγαιναν καλά. Εκεί ήμουν πριν από λίγο και ήταν καλά.
– “Λυπούμαστε. Ο πατέρας σας έπαθε ανακοπή πριν από μισή ώρα”. 28 Μαρτίου 2015, 2.55 ξημερώματα. Δεν θα τον δω να τον ξαναφιλήσω. Δεν θα τον ξαναμαλώσω, δεν θα τον ξαναπειράξω. Δεν θα ξαναβρώ ποτέ αναπάντητη κλήση στο κινητό μου που θα γράφει με κόκκινα γράμματα ΜΠΑΜΠΑΣ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνωρίζομαι με τον θάνατο. Με αγγίζει ο γα@@@λης. Αυτό το καθίκι μού πήρε τον Μπαμπά μου».
Στις 6.00 το πρωί τα μάτια του από το πολύ κλάμα κλείνουν. Σαν ζόμπι φτάνει στο σπίτι της μαμάς του, Ευγενίας, μαζί με την αδελφή του. «Την αγκαλιάζω. Πέθανε ο μπαμπάς» της λέει και σημειώνει: «Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα. Δεν θέλω και πολύ να ζω».

Πηγή: espressonews.gr