Κι ενώ τα δημόσια νοσοκομεία εκπαι­δεύουν το κοινό τους στο επιζήν επι­κινδύνως (με μισά φάρμακα, μισά ανα­λώσιμα και πετσοκομμένο εξοπλισμό), ενώ η προσέλευση ανεβαίνει λόγω κρίσης (η αύξηση της ζήτησης αγγίζει σχεδόν το 30%) και το ια­τρονοσηλευτικό προσωπικό μειώνεται δρα­ματικά (ας όψεται το 1 προς 5 της τρόικας)…

Κι ενώ τα δημόσια νοσοκομεία εκπαι­δεύουν το κοινό τους στο επιζήν επι­κινδύνως (με μισά φάρμακα, μισά ανα­λώσιμα και πετσοκομμένο εξοπλισμό), ενώ η προσέλευση ανεβαίνει λόγω κρίσης (η αύξηση της ζήτησης αγγίζει σχεδόν το 30%) και το ια­τρονοσηλευτικό προσωπικό μειώνεται δρα­ματικά (ας όψεται το 1 προς 5 της τρόικας)…, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία πετάνε από πάνω τους όσο το δυνατόν περισσότερες οικονομι­κές υποχρεώσεις (όλο και λιγότερες εξετάσεις καλύπτονται από τους φορείς) κι οι Συμβάσεις Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα (καθώς και οι πάσης φύσεως εργολαβίες που μας έκαναν να χάνουμε την ψυχραιμία μας τον καιρό του Δη­μήτρη Αβραμόπουλου) εξακολουθούν να τιμώ­νται ιδιαιτέρως στον κλάδο… γεμίζοντας τα νο­σοκομεία με υπαλλήλους των ολίγων κατοστά­ρικων…, το υπουργείο Υγείας επιλέγει να παίρ­νει προκλητικά το τσάι του στο ρετιρέ. Με ποι­ους; Με τους πανεπιστημιακούς ιατρούς. Με τους ιατρούς που κοσμώντας τις μαρκίζες των δημόσιων νοσοκομείων θα λειτουργήσουν ως ιδανικοί «κράχτες» και θα επιτρέψουν ως το τέλος του 2011 την αύξηση του υγειονομικού τζίρου κατά 5 εκατομμύρια ευρώ στου κασίδη το κεφάλι. Εντάξει… ας μην την υποτιμάμε την υπηρεσία. Κάθε φορά που φοβόμαστε τα χειρότερα, έναν καθηγητή τον αναζητούμε. Το νέο σκεπτικό λέει ότι στο εξής θα μπορούμε να τον βρούμε και στους κόλπους της δημόσι­ας, αλλά όχι δωρεάν, Υγείας. (Τουλάχιστον, θα μπορούμε να υποβάλουμε την απόδειξη για τα 90 ευρώ στο ασφαλιστικό μας ταμείο. Εφόσον βέβαια έχουμε το θράσος να πάρουμε απόδει­ξη και εφόσον το ασφαλιστικό μας ταμείο θα εξακολουθεί να έχει σφυγμό…).

Ευπιστία…

Παρ’ ότι όμως ο σχετικός νόμος της λησμονη­μένης Μαριλίζας προέβλεπε ότι η αφρόκρεμα της ελληνικής Ιατρικής θα βάλει λουκέτο στα απανταχού ιδιωτικά της ιατρεία και θα προσέλ­θει, μόνο με την ιατρική μπλούζα που φορεί… άντε και με το βαλιτσάκι της, στο ΕΣΥ, όπου, έναντι αδράς – για τα μέχρι σήμερα δεδομένα των δημόσιων ταριφών – αμοιβής, θα ασκεί το πρεστίζ της στον πτωχό λαό…, ο ελαστικός Ανδρέας είπε να την εξυπηρετήσει έτι περαιτέ­ρω… Επιδεικνύοντας παροιμιώδη ευπιστία στο επιχείρημα ότι τα δημόσια νοσοκομεία δεν δύ­νανται να στεγάσουν και να υποστηρίξουν τις δραστηριότητες των πανεπιστημιακών, αποφά­σισε να τους επιτρέψει προσωρινά (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού) να εργάζονται και εντός και εκτός και επί τα αυτά… Ιδού λοιπόν (για μια ακόμα φορά) πεδίο δόξης λαμπρό για τους πολυθεσίτες του Ιπποκράτη!

Όσοι έχει τύχει να πάρετε στα χέρια σας από παλιά, από τον καιρό του Αλέκου Παπαδόπου­λου ακόμα, μία ιδιωτική, επαγγελματική κάρτα πανεπιστημιακού γιατρού, είστε σε θέση να ανακαλέσετε το κατεβατό με τις ιδιότητες και τα πόστα του… Διευθυντής εδώ, επιμελητής εκεί, ιδιοκτήτης ιατρείου παραπέρα… Ε, αυτό τώρα θα το αποδεχτεί άτυπα και η νυν κυβέρ­νηση του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση που κάθε τόσο στέλνει το ΣΔΟΕ να αλυχτήσει έξω από κλει­στές πόρτες για να δείξει ότι θα βάλει τους προνομιούχους να πληρώσουν…

Ειδικά στην πρωτεύουσα και στη συμπρω­τεύουσα, όπου, ούτως ή άλλως, όλοι οι πα­νεπιστημιακοί των νοσοκομείων ιδιώτευαν ελεύθερα χωρίς να κληθούν ποτέ να λογοδο­τήσουν, η κατάσταση θα παγιωθεί κόντρα στα κελεύσματα του νόμου. Περισσότερο «σφιχτά» ήταν, ωστόσο, ανέκαθεν τα πράγματα στην περιφέρεια (π.χ. Ιωάννινα), όπου οι κλειστές κοινωνίες επέτρεπαν λιγότερες παρατυπίες και ο κίνδυνος καταγγελιών ήταν πάντα μεγαλύτε­ρος. Και εκεί όμως, αναμένεται να αμβλυνθούν και τα νόμιμα και τα ηθικά… εφόσον το υπουρ­γείο Υγείας επιλέξει να κάνει τα στραβά μάτια υπέρ της ολοήμερης λειτουργίας…

 

Μοναδικό αντίβαρο για τη σωτηρία των προ­σχημάτων είναι η υποτιθέμενη δέσμευση ότι οι Πανεπιστημιακοί θα ελέγχονται φορολογι­κώς και θα αποδίδουν τα νόμιμα στο κράτος. Η εμπειρία του παρελθόντος όμως έχει δείξει ότι οι περί ων ο λόγος γιατροί διαθέτουν, κατά το ήμισυ τουλάχιστον, το know how της γυναίκας του Καίσαρα. Ξέρουν να φαίνονται τίμιοι όταν η ώρα το καλέσει. Και σ’ αυτό συμπράττει τις πε­ρισσότερες φορές και το ασθενές κοινό.

 

Λέγεται, τέλος, ότι γίνεται προσπάθεια από πλευράς νοσοκομειακών διοικήσεων να λυθεί το «πρόβλημα στέγασης» των πανεπιστημια­κών, να εξευρεθεί δηλαδή ικανός χώρος για τη δραστηριότητά τους…