search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 12:10
MENU CLOSE

Τσουνάμι

16.11.2009 06:19

Η Μπιγιονσέ, η Ακρόπολη και οι γκλαμουρόβλαχοι

Η Μπιγιονσέ, η Ακρόπολη και οι γκλαμουρόβλαχοι

Το μίγμα ήταν εκρηκτικό. Η υπερηφάνεια για τους αρχαίους συνάντησε την γκλαμουροβλαχιά. Το τι ηλιθιότητα διακινήθηκε λοιπόν στα μπλογκ δεν λέγεται

Τι είναι η Ακρόπολη; Ο πέτρινος λόφος με την τραπεζοειδή κορυφή όπου κτίσθηκαν τα περίτεχνα ιερά των αρχαίων Αθηναίων, σύμβολο του πνεύματος της κλασικής αρχαιότητας, της δημοκρατίας και της άνθησης γραμμάτων και τεχνών, θα απαντήσετε. Για τους κανονικούς ανθρώπους είναι ακριβώς αυτό. Είναι ακριβώς ο λόγος που την κάνει φημισμένο τουριστικό προορισμό, εμπόρευμα της μεγάλης σύγχρονης ψυχαγωγικής βιομηχανίας. Για όσους από τους σύγχρονους Έλληνες προτιμούν να ζουν με μύθους, όμως, είναι επιπλέον η απόδειξη της μεγαλοσύνης του έθνους: με τα κόλλυβα των αρχαίων οι νεότεροι χτίζουν τη συλλογική τους φαντασίωση μεγαλείου. Ελλείψει σύγχρονων λόγων μεγαλοσύνης καλή είναι και η επίκληση της αρχαιότητας. Την ίδια στιγμή, όμως, που η υπερηφάνεια για το πανάρχαιο μεγαλείο τρέχει από τα μπατζάκια πολλών Νεοελλήνων, η επιδίωξη να ανήκουν και σε σύγχρονα σύμβολα προόδου τους οδηγεί σε αστείες επιλογές. Μη φανταστείτε ότι τα σύμβολα αυτά που θέλγουν την πλειονότητα είναι τα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι σημαντικές προσωπικότητες της επιστήμης και της τέχνης, οι σύγχρονοι σπουδαίοι πολιτισμοί, τα μεγάλα οικονομικά επιτεύγματα ορισμένων κοινωνιών, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, μεθόδου και επιμονής. Όχι. Οι περισσότεροι Έλληνες, μετά από την Ακρόπολη, θαυμάζουν ό,τι λάμπει στο στερέωμα. Τα αστέρια της ποπ κουλτούρας, κυρίως – όχι για ό,τι έχουν καταφέρει αλλά για τις δυνατότητες που τους έχουν δώσει τα όσα έχουν καταφέρει. Βλέπετε, το κυρίαρχο ρεύμα στη χώρα είναι η γκλαμουροβλαχιά. Οι βασικοί εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος, οι γκλαμουρόβλαχοι, είναι Έλληνες. Οι γκλαμουρόβλαχοι, λοιπόν, που τον τελευταίο καιρό ανακάλυψαν τα μπλογκ, τη δύναμη δηλαδή που αποκτά ακόμα και η μεγαλύτερη ηλιθιότητα αρκεί να βρει ακροατήριο, επέλεξαν να ξεσπαθώσουν εν χορώ, την περασμένη Δευτέρα, επειδή λέει η Μπιγιονσέ, η σταρ του τραγουδιού που την προηγουμένη είχε έρθει στην Αθήνα για μια πολύ ωραία συναυλία, «έφαγε πόρτα» από ένα φύλακα της Ακρόπολης. Το μίγμα ήταν εκρηκτικό. Η υπερηφάνεια για τους αρχαίους συνάντησε την γκλαμουροβλαχιά. Το τι ηλιθιότητα διακινήθηκε λοιπόν στα μπλογκ δεν λέγεται. Ζητήθηκαν τα πάντα και τα αντίθετά τους. Να καρατομηθεί ο τεμπέλης φύλακας που δεν επέτρεψε στη σταρ και στην κουστωδία από αυλικούς και δημοσιογράφους να μπει στον ιερό χώρο. Μέχρι και να παραιτηθεί ο υπουργός Πολιτισμού που άφησε στην ψύχρα ένα τόσο ωραίο κορίτσι και υπονόμευσε το μεγάλο κεφάλαιο του τουρισμού μας ζητήθηκε. Το χειρότερο είναι, βέβαια, ότι όλη αυτή η κριτική στηρίχθηκε σε μια λάθος πληροφορία. Η Μπιγιονσέ θα έφτανε, αν πήγαινε, στην Ακρόπολη λίγα λεπτά πριν κλείσει. Πήγαν κάποιοι προπομποί, ρώτησαν αν προλαβαίνουν, εισέπραξαν αρνητική απάντηση – και η τραγουδίστρια προτίμησε να μην ανεβεί στην Ακρόπολη. Δεν ζήτησε καν να εισέλθει στον χώρο μετά τη λήξη του ωραρίου. Αλλά τότε γιατί χάλασε ο κόσμος στο Ίντερνετ; Επειδή η γκλαμουροβλαχιά ανακήρυξε εαυτήν πράκτορα και του αρχαίου πνεύματος αθανάτου και των συμφερόντων του έθνους. Αισθάνθηκε δύναμη, επιρροή, κύρος. Και έπεσε πάνω στην πραγματικότητα κραδαίνοντας ένα ψέμα. Σύστημα Ψωροκώσταινας – ακόμα και στο Ίντερνετ. Κακόμοιροι…

Αχινοί

1. Η εβδομάδα με τις «ταινίες της ομίχλης», τις ταινίες των «απείθαρχων» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κινηματογραφιστών που έγινε στον κινηματογράφο Έλλη της Αθήνας, απέδειξε ότι, στις τέχνες, όταν περνούν το κλίμα της εξέγερσης και τα ωραία λόγια, εκείνο που μένει είναι οι ταινίες. Και εδώ, όχι στο πεδίο των διακηρύξεων αλλά στο πεδίο των έργων, αποδεικνύεται ότι τα προβλήματα των κινηματογραφιστών με το κράτος μπορούν και να λυθούν, ο κινηματογράφος όμως δεν θα είναι καλύτερος αν οι κινηματογραφιστές δεν λύσουν τους λογαριασμούς με τους εαυτούς τους. Ημιμάθεια, ναρκισσισμός, άγνοια κινδύνου, αμετροέπεια, που καθρεφτίζονται στην οθόνη, είναι μερικές μόνο διαπιστώσεις για την ελληνική κινηματογραφική κοινότητα, είτε δρουν στην ομίχλη είτε μακριά της.

2. Ευτυχώς που, τουλάχιστον μια ταινία, η «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα, ξεχώρισε από τη μέτρια, σε γενικές γραμμές, σοδειά των ελληνικών ταινιών που προβλήθηκαν στην Έλλη. Μια ταινία με ρυθμό, αδρά περιγεγραμμένους χαρακτήρες, συγκρούσεις γεμάτες πειστικότητα, ρεαλισμό, αλλά και μυθολογία, φολκλόρ (αλλά όχι φολκλορισμό), πάθος και καλλιτεχνικό αίτημα, θα διεκδικήσει μετά από πολύ καιρό τις καρδιές των θεατών. Και θα διδάξει ότι η συνδικαλιστική έκφραση της ελευθερίας δεν προϋποθέτει αναγκαστικά την αναγέννηση του ελληνικού σινεμά. Σε όποια συλλογικότητα κι αν συμμετέχουν, όσο δίκιο ή όσο άδικο και αν έχουν, την ώρα της δουλειάς οι καλλιτέχνες είναι μόνοι τους. Με την έμπνευσή τους, τα πιστεύω τους, τη μέθοδό τους, το σύστημά τους και, προκειμένου για ομαδικές τέχνες, τους συνεργάτες τους. Η ωριμότητα του Πάνου Κούτρα αποδεικνύει ότι πάνω κι από τις συνδικαλιστικές κινήσεις, εκείνος που στο τέλος κερδίζει είναι αυτός που θα πάρει την αγάπη και τη συγκίνηση του κόσμου. Όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Δίκαιος μερικές φορές, αλλά θόρυβος.

Λία Παραλία

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 12:09