Το ραντεβού μας ήταν προγραμματισμένο για το απόγευμα της προηγούμενης Παρασκευής. Συναντηθήκαμε σε ένα από τα μπαράκια της Πανόρμου, εκεί που είναι όλα μαζί και έχεις την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κανελλόπουλο

Η SugahSpank! είναι η Γεωργία Καλαφάτη. Μία τραγουδίστρια 28 χρονών, που γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά αλλά μοιάζει σαν να μεγάλωσε στο Χάρλεμ. Γιατί; Διότι ερμηνεύει τόσο καλά ό,τι τραγούδι έχει σχέση με τον μαύρο ήχο, είτε πρόκειται για r’n’b είτε για φανκ, σόουλ και χιπ-χοπ, που στο τέλος αναρωτιέσαι ποια είναι πράγματι η καταγωγή αυτού του κοριτσιού; Βάφεται και περίεργα, έχει κι εκείνα τα πλούσια μαύρα μαλλιά να πέφτουν μπροστά στα μάτια της, είναι και το περίεργο ντύσιμό της επίσης. Μπερδεύεσαι. Τόσο όταν ακούς το άλμπουμ της –έχει κυκλοφορήσει ήδη το εξαιρετικό «The Incredible, The Invisible»– όσο και όταν τη βλέπεις live κάθε Τρίτη στον Σταυρό του Νότου. Δυναμική, με ενέργεια και πάθος. Από κοντά όμως είναι ένα εύθραυστο παιδί. Το βλέμμα της, η χροιά της φωνής της, ο τρόπος που μιλάει, αλλά και οι κινήσεις της. «Αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα» μου λέει. «Είμαι 1,78 ύψος, αρκετά ψηλή δηλαδή, αλλά φοράω παπούτσι Νο 36 μόνο. Δεν μπορώ να ισορροπήσω με τίποτα και τρώω συνεχώς τούμπες».

Το άλμπουμ σου ήταν αποτέλεσμα πολύμηνης παραμονής στο σπίτι;

S.: Έπαθα υπερκόπωση από την πολλή δουλειά. Παλιότερα εργαζόμουν και πρωί, μέχρι τις 5 το απόγευμα, οπότε μετά ακολουθούσαν πρόβες, ηχογραφήσεις ή live. Κάποια στιγμή κατέρρευσα. Κάπως έτσι βγήκε ο δίσκος μου.

Δηλαδή;

S.: Έμεινα πολλούς μήνες στο κρεβάτι. Ερχόταν τακτικά και ο Blend (σ.σ.: Ο Γιώργος Μαντάς, ο παραγωγός του δίσκου) στο σπίτι. Δεν είχα τι να κάνω και έγραφα τραγούδια. Σκεφτόμουν πολύ και μετέτρεπα τη σκέψη σε μουσική.

Και βγάλατε το άλμπουμ μόνοι σας, η ομάδα της Cast a Blast εννοώ, στην οποία συμμετέχεις κι εσύ. Ούτε μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, ούτε τίποτα.

S.: Είναι περιττές πλέον οι δισκογραφικές. Ειδικά τώρα με το Ίντερνετ, που μπορούμε όλα να τα βρούμε δωρεάν.

Το τζάμπα δεν σε ενοχλεί εσένα; Όταν κατεβάζουν δωρεάν τα τραγούδια σου;

S.: Από το να βγάζουν γαμώ τα λεφτά οι δισκογραφικές εταιρείες και εγώ να μην παίρνω τίποτα, καλύτερα να τα κατεβάζει τζάμπα ο κόσμος. Οι εταιρείες δίνουν στους καλλιτέχνες ποσοστά από 2 έως 14% το μάξιμουμ, αν είσαι οι Metallica. Εκτός από τις αντεργκράουντ εταιρείες βέβαια, που τους πας το cd σου έτοιμο και μετά παίρνεις από τις πωλήσεις τα μισά. Δεν θέλω τους νταβατζήδες στη δουλειά μας. Μία μεγάλη δισκογραφική εταιρεία εκτός του ότι θα σου κρατήσει τα χρήματά σου, θα σου πει πώς να φέρεσαι, θα σε αναγκάσει να πας μέχρι και στη Μενεγάκη. Ενώ εμείς στην Cast a Blast νιώθουμε απόλυτη ελευθερία.

Και πώς θα ζήσεις αν δίνεις δωρεάν τη μουσική σου;

S.: Από τα live. Από τους σπόνσορες. Κάνεις πιο πολλά live κι έτσι γίνεσαι και περισσότερο γνωστός. Το έχω σκεφτεί πολύ, το έχω φιλοσοφήσει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχει το χρήμα. Πρέπει να φτάσουμε σε μία κατάσταση που θα μπορούμε να καταναλώνουμε όσα παράγουμε, χωρίς να απαιτείται χρήμα. Ο καθένας εννοείται θα παράγει και κάτι διαφορετικό. Δεν είναι ουτοπική κατάσταση. Ενώ τώρα στήνονται μεγάλα corporations που ελέγχουν την οικονομία και θέλουν να κρατούν τον κόσμο στη σημερινή κατάσταση της φτώχειας. Χρειαζόμαστε άλλο σύστημα. Θα μπορούσαν η μία χώρα να βοηθάει την άλλη, ειδικά τις πιο φτωχές. Να ρίξουν χρήμα, ας πούμε, ώστε τα κράτη να καλλιεργούν μεγάλες εκτάσεις και να μην υπάρχουν πια πεινασμένοι σε κανένα μέρος της Γης. Θα μπορούσε να συμβεί αυτό, δεν είναι λόγια του αέρα, έχω διαβάσει έρευνες. Ξέρεις πόσα εκατομμύρια τρόφιμα πετιούνται καθημερινά στην Αμερική;

Εσύ κάνεις ανακύκλωση;

S.: Όχι. Αλλά τι σχέση έχει αυτό;

Ε, δεν έχει σημασία τι κάνει ο καθένας μας για να αλλάξουν τα πράγματα; Μήπως φταίμε κι εμείς εννοώ;

S. Και βέβαια φταίμε, αφού τόσα χρόνια μας δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί χωρίς να αντιδρούμε. Αυτό που ξεκίνησε πέρυσι τον Δεκέμβρη μου αρέσει πολύ. Απλώς πρέπει να γίνει πιο μαζικά και πιο οργανωμένα. Χωρίς καταστροφές εννοείται. Αν και είμαι σίγουρη πως στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα. Όμως, μη νομίζεις, μου αρέσει η χώρα μας και δεν πιστεύω πως έχουμε περισσότερα αρνητικά απ’ ό,τι οι άλλοι λαοί. Και φυσικά στην επαρχία είναι καλύτερα από την Αθήνα. Στο εξωτερικό, παραδείγματος χάριν, υπάρχει μεγαλύτερη αδιαφορία, εδώ είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα. Με ενοχλούν όμως η αγένεια, ο εγωιστικός τρόπος ζωής. Ζούμε σε μία κοινωνία με πολλά παρατεταμένα εγώ. Μας κάνουν επίτηδες, με όλα αυτά τα iΡod ή τα εξελιγμένα κινητά που βγάζουν στην αγορά να νομίζουμε πως είμαστε το επίκεντρο του κόσμου. Φτάνουμε σε επίπεδα ναρκισσισμού.

Θα έφευγες από την Αθήνα;

S.: Κάποια στιγμή θα φύγω σίγουρα. Σε δυο-τρία χρόνια θα πάω στο Κρυονέρι. Έχουμε ένα οικογενειακό οικόπεδο, οπότε προγραμματίζω να φτιάξω ένα προσωπικό στούντιο και να τη βγάζω εκεί. Με Ίντερνετ, φωτοβολταϊκά κύτταρα και απομονωμένη.

Αν και μικρή ακόμα, για να σε ρωτάω κάτι τέτοιο, είσαι μοναχικός άνθρωπος;

S.: Όχι πολύ. Απλώς θέλω να φύγω για καλύτερη ποιότητα ζωής. Δεν θα μου άρεσε να μεγαλώσουν τα παιδιά μου στην Αθήνα.

Οι δικοί σου γονείς τι λένε; Θα χαίρονται, υποθέτω, με την εξέλιξή σου.

S.: Μέχρι και πέρυσι ήταν πολύ αρνητικοί. Δεν ήθελαν ν’ αφήσω τη δουλειά που έκανα πιο πριν. Καλή περίπτωση, σε μια διαφημιστική εταιρεία, δουλειά που σιχαινόμουν όμως. Φοβούνταν βασικά τι θα πει ο κόσμος που η κόρη τους έγινε τραγουδίστρια. Άλλαξαν γνώμη μόλις με είδαν στο Παλλάς που έπαιξα, πριν από την Τζος Στόουν. Τους άρεσε και ο χώρος, οπότε ησύχασαν. Ε, μετά τους έπαιρναν και οι συγγενείς τηλέφωνο και τους έλεγαν καλά λόγια. Αυτό έτρεμαν, τι θα πει το σόι μας.

Οπότε εγκατέλειψες και την πρωινή δουλειά.

S.: Ξυπνάω πολύ αργά πλέον και δεν βγαίνω σχεδόν καθόλου τα βράδια. Μου αρέσει να μένω σπίτι και να ασχολούμαι με τη μουσική μου. Τηλεόραση δεν βλέπω, μόνο ταινίες που κατεβάζω από το Ίντερνετ. Και αμερικανικές σειρές.

Παπακαλιάτη;

S.: Θα τον δω μόνο όταν δίπλα έχω ανοιχτό το Ίντερνετ, στη σελίδα των inner visuals. Εκεί, σε real time με την προβολή του επεισοδίου, ο κόσμος γράφει comments γι’ αυτό που βλέπει και πέφτει πολύ γέλιο. Δεν μπορείς να φανταστείς τι κράξιμο του ρίχνουν.

Σινεμά πας;

S.: Μου άρεσε πολύ το «Moon». Από τις ελληνικές ταινίες θέλω να δω τον «Κυνόδοντα».

Τον Βούλγαρη τον είδες;

S.: Δεν μ’ ενδιαφέρει καν.

Να υποθέσω πως δεν θα διαβάζεις και εφημερίδες;

S.: Καθόλου. Ούτε ασχολούμαι με τα πολιτικά. Ψήφισα όμως, αν και δεν ήθελα. Ενημερώνομαι αποκλειστικά από το Ίντερνετ και μου αρέσουν τα ντοκιμαντέρ για τη διεθνή πολιτική. Είδα πρόσφατα ένα για τον Ομπάμα. Τα δικά μας πολιτικά είναι που δεν με ενδιαφέρουν.

Ούτε αν είναι ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου στην κυβέρνηση;

S.: Δεν νομίζω πως με επηρεάζει σε κάτι. Ποιοι είναι πάνω και γιατί. Δεν αλλάζει τίποτε. Άλλωστε, όλες οι αποφάσεις παίρνονται στο εξωτερικό.

Δηλαδή οι δικοί μας δεν μπορούν να κάνουν τίποτε; Τόσο βλάκες είναι;

S.: Όχι, δεν λέω πως είναι βλάκες. Ή μάλλον ναι, είναι βλάκες. Δεν μπορούν να ελέγξουν το παραμικρό.

Οι όροι Αριστερά ή Δεξιά σου λένε κάτι;

S.: Παλιά μπορεί να σήμαιναν κάτι, εμένα όμως προσωπικά δεν μου λένε τίποτα. Fuck knows, fuck cares.

Η αστυνομία σε ενοχλεί; (Εκείνη την ώρα πέρασε μία αστυνομική περίπολος, με πέντε-έξι μοτοσικλετιστές).

S.: Τρελά. Τους μισώ. Δεν με ενοχλεί η εικόνα, με ενοχλεί το στυλ και το ύφος. Εικοσάχρονα παιδάκια που φορούν στολή και νομίζουν πως είναι κάτι παραπάνω από μας. Με τσιγάρο, μαγκιά και σκούρα γυαλιά ηλίου.

Σε έχουν ενοχλήσει εσένα;

S.: Άπειρες φορές. Με έχουν σταματήσει για ηλίθιους λόγους, μόνο και μόνο για να πιάσουν την πάρλα σε ένα γκομενάκι.

Είναι κι αυτή η μαγκιά των αστυνομικών εσχάτως στα Εξάρχεια…

S.: Έχουμε ακούσει απίστευτα πράγματα για τους αστυνομικούς. Όλοι ξέρουν τι συνέβη τον Δεκέμβριο που έβλεπαν να βγαίνουν μέσα από τις κλούβες μπάτσοι με κουκούλες, οι οποίοι ανακατεύονταν στο πλήθος.

Έχουμε και την πορεία του Πολυτεχνείου σε λίγες μέρες.

S.: Χαίρομαι όταν γίνονται αναταραχές. Όχι φυσικά με τα σπασίματα και τις φωτιές, αλλά γενικά με την εξέγερση. Θα πάω στην πορεία. Κι έχω παίξει πολλές φορές σε καταλήψεις, με μεγάλη χαρά.

Πού αλλού παίζεις;

S.: Μου έκαναν πρόταση να δώσω συναυλία τώρα που ήρθε ο Πρόεδρος του Καναδά, για την αφή της ολυμπιακής φλόγας. Διοργάνωσαν εκδηλώσεις που στοίχισαν πολλά λεφτά. Χώρια πόσο κοστίζουν οι ίδιοι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. «Πόσα χρήματα θα πληρωθώ;» τους ρώτησα, «α, όχι», μου λένε, «δωρεάν να έρθεις να παίξεις». Αν είναι δυνατόν! Συμβαίνει και με πολλά μαγαζιά αυτό. Σε καλούν να παίξεις, και ενώ τους πληρώνουν όλους, από τα γκαρσόνια μέχρι τους πορτιέρηδες, προσπαθούν να κόψουν χρήματα από τους καλλιτέχνες. Περίεργη νοοτροπία. Γενικότερα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Είναι και οι τιμές εξωφρενικές στα νυχτερινά μαγαζιά.

Ωραία είναι πάντως τα live σου στον Σταυρό.

S.: Μου αρέσει και μένα ο χώρος. Είναι διαφορετικά από τις άλλες μου συναυλίες, γιατί πρέπει να σκεφτώ πολλές διασκευές που παρουσιάζω. Είναι ξεχωριστή εμπειρία νομίζω και ο κόσμος είναι αλλιώτικος.

Και το Σάββατο εμφανιζόσουν στη Θεσσαλονίκη;

S.: Είναι πιο ωραία στα μαγαζιά της επαρχίας. Καταρχάς, για να σε καλούν σημαίνει πως σε γουστάρουν. Ένα αυτό. Δεύτερον, οι μαγαζάτορες στην επαρχία δεν είναι άνθρωποι νυχτόβιοι. Είναι οικογενειάρχες, που θα σε προσκαλέσουν την άλλη μέρα να φας σπίτι τους, με τα παιδιά τους και τη γυναίκα τους. Συνήθως υπάρχει κι ένας τοπικός σταθμός που θα παίζει το cd σου όλη μέρα, οπότε ο κόσμος θα γνωρίζει τα τραγούδια όταν έρθει στη συναυλία σου, ενώ μία εβδομάδα πριν αγνοούσε και την ύπαρξή σου. Γίνονται λιγότερες συναυλίες στην επαρχία και το κοινό γουστάρει περισσότερο. Χορεύει κιόλας. Είναι μακράν καλύτερη η επαρχία.

Τι μουσικές ακούς; Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο τώρα;

S.: Το καινούργιο μου άλμπουμ θα στηρίζεται στην exotica της δεκαετίας του ’60, αλλά προσαρμοσμένο στο χιπ-χοπ του σήμερα. Απαιτείται πολύ ψάξιμο, γιατί θα παντρέψω διαφορετικούς ήχους και χρειάζεται προσοχή. Δεν θέλω να αντιγράψω τίποτε. Να μην ακολουθεί το ρεύμα της εποχής, τις μόδες. Αρμονίες εξωτικές, με φυσικά όργανα, καλίμπα, χαβανέζικη κιθάρα, άρπα, βιολιά, σχεδόν καθόλου λούπες. Από μικρή έψαχνα τα ασυνήθιστα μουσικά είδη. Μου αρέσουν κάποια καινούργια εγχώρια ονόματα, τα οποία παίρνουν ελληνικά παραδοσιακά και φτιάχνουν τον δικό τους ήχο. Όπως ο Γιάννης Χαρούλης και οι Palirria.

Οι Iman Baildi;

S.: Όχι, αυτοί απλώς παίρνουν παλιά κομμάτια και βάζουν samples. Ενώ ο Χαρούλης τα σπάει, χρησιμοποιεί την κρητική λύρα και φτιάχνει κάτι πολύ καινούργιο, ανακατεύοντας κρητικά με τζαζ.

Τι σημαίνει SugahSpank!;

S.: Είναι από το «sugah» που προέρχεται από το γκρουπ μου Sugahgalore και από το «spank». Όπου spank είναι λέξη δικής μου έμπνευσης, η οποία περιγράφει τον ήχο.

Βλέπω δίνεις μεγάλη σημασία στον ήχο. Στην εικόνα;

S.: Σημαντικό είναι και το ίματζ σε έναν καλλιτέχνη. Γενικότερα. Μου αρέσει να ψωνίζω ρούχα και να αλλάζω ντυσίματα, αν και δεν ασχολούμαι πολύ με τον εαυτό μου. Έχω να πάω κομμωτήριο οκτώ χρόνια. Με τα ρούχα είναι όμως διαφορετικά, γιατί μπορείς να τα συνδυάσεις και με το κινητικό στυλ της συναυλίας. Να παίξεις ρόλους πάνω στη σκηνή. Και με ενδιαφέρει βασικά το δημιουργικό μέρος, όχι το αν θα δείχνω όμορφη. Πολλά από τα ρούχα μου τα ράβω στο χέρι. Πήρα και μία ραπτομηχανή και φτιάχνω ρούχα για μένα και τις φίλες μου.

Και η Μπιγιονσέ φοράει εντυπωσιακά ρούχα και αλλάζει συνεχώς φορέματα. Θα πας στη συναυλία;

S.: Θέλω να πάω, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Μου αρέσει όμως πάρα πολύ. Έχει τρομερή φωνή, γράφει καλά τραγούδια, είναι γενικά πολύ αξιοπρεπής καλλιτέχνις. Από τις παλιές τραγουδίστριες έχω τρελό κόλλημα με τη Minnie Ripperton και από τις καινούργιες μου αρέσει η Santogold. Κυρίως όμως ακούω ανδρικές φωνές. Αν και για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρουν τα φωνητικά. Μουσική να ’ναι κι ό,τι να ’ναι.