Viva Ρένα!

Viva Ρένα!

Η καταγωγή ενός μύθου παίζει τεράστια σημασία μέσα στα χρόνια. Στη λαϊκότερη εκδοχή του ο κανόνας αυτός έχει επαληθευθεί μέσω των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ’60. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η νέα γενιά μεγαλώνει με Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ, όπως και η κάποτε νέα γενιά των 70s ή των 80s, αλλά και η επιθυμία του κοινού να βλέπει τα ίδια έργα –αυτά της τηλεόρασης του Σαββατοκύριακου– στα θέατρα της πόλης. Πάμπολλες πλέον ελληνικές ταινίες έχουν μεταφερθεί την τελευταία δεκαετία στο θέατρο. Και ο κόσμος συρρέει να ακούσει τις ίδιες ατάκες, που γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά. Ξαναζεσταίνει ο ίδιος το φαΐ του. Όταν όμως ο Πέτρος Φιλιππίδης παίζει τον «Ζήκο», τουλάχιστον το στοίχημά του είναι να μη γίνει απομίμηση του Χατζηχρήστου. Όταν η Άννα Παναγιωτοπούλου παίζει τη «Θεία απ’ το Σικάγο» πρώτο μέλημά της είναι να μη φορέσει τη Γεωργία Βασιλειάδου στα ρούχα της. Μίμηση έργου, ναι. Απομίμηση του ήρωα, όχι. Τη βασική αυτή αρχή ανατρέπει εφέτος ο Ζαχαράτος ανεβάζοντας την κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά «Η Χαρτοπαίκτρα». Στη σκηνή, η Ρένα Βλαχοπούλου. Ίδια ρούχα, ίδιος τρόπος ομιλίας, ίδιες κινήσεις. Ο Ζαχαράτος μίμος είναι, τη δουλειά του κάνει. Για πρώτη φορά όμως στα θεατρικά χρονικά μας στήνεται ένα ολόκληρο θεατρικό πανηγύρι γύρω από την απομίμηση και όχι την παράσταση ενός έργου. Η μόνη διαφορά μεταξύ της «Αλέκας» της Βλαχοπούλου και εκείνης του Ζαχαράτου είναι ότι η πρώτη υπήρξε ασπρόμαυρη και η δεύτερη είναι έγχρωμη. Η πιο άχρωμη έγχρωμη αναπαράσταση που έγινε ποτέ.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.