Θυμάμαι τότε, το 2005, έκλειναν τα 11 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι. Η εφημερίδα «Το Ποντίκι» μόλις είχε αλλάξει χέρια και διεύθυνση. 

 

Θυμάμαι τότε, το 2005, έκλειναν τα 11 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζηδάκι. Η εφημερίδα «Το Ποντίκι» μόλις είχε αλλάξει χέρια και διεύθυνση. Στο νέο επιτελείο ήμουν κι εγώ, χάρη στον Αντώνη  Δελλατόλα που προβληματιζόταν ακόμα πώς και αν θα με χρησιμοποιήσει πέρα από τις εκδόσεις των βιβλίων τις οποίες σκόπευαν να συνεχίσουν στην εφημερίδα. Εγώ τότε ενδιαφερόμουν για μια σελίδα βιβλίου… όταν το απόγευμα της Τέταρτης, 22 Ιουνίου, μια μέρα πριν την κυκλοφορία της εφημερίδας, έλαβα ένα αγχωμένο τηλεφώνημα από τον Αντώνη για ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην μνήμη του Χατζηδάκι.

Μάλιστα, με επιφόρτισε να βρω κάποιον από τους κουλτουριάρηδες φίλους μου προκειμένου να γράψει κάτι. Δεν ήξερε ότι οι …κουλτουριάρηδες θέλουν τον χρόνο τους και την άνεσή τους ώστε να …διαπραγματευτούν το θέμα τους! Δίχως δεύτερη κουβέντα, κι αφού τον καθησύχασα, ανέλαβα να γράψω ο ίδιος αυτό το αφιέρωμα. Ήταν το πρώτο μου κείμενο στο νέο Ποντίκι που αυτές τις μέρες κλείνει ευδοκίμως την πρώτη του – νέα – δεκαετία!  

Έκτοτε έχω την τιμή και την χαρά να βλέπω ανελλιπώς τα κείμενά μου να δημοσιεύονται στις σελίδες αυτής της ιστορικής εφημερίδας.

Αντιγράφω την εισαγωγή του πρώτου μου κειμένου στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ για τον σημαντικότερο – μακράν…–  Έλληνα συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι με τίτλο: 

 

Ο Μεγάλος Αισθητικός

«Ενοχλητικός και δηκτικός στις παρατηρήσεις του, μελίρρυτος στους μελωδικούς του ρυθμούς, απαλλαγμένος από την κίβδηλη σοφία των “δήθεν”, οξύνους στα σχόλιά του, αλλόκοτος στη συμπεριφορά του με το κοινό, ένας παράξενος κυνικός και τρυφερός ταυτόχρονα  άνθρωπος, τραχύς και λυρικός, ένα μίγμα αντιφατικών τάσεων, με συγκροτημένο αποτέλεσμα, ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε το δίχως άλλο ένας ιδιότροπα σπουδαίος Έλληνας που πάλεψε με τους  δαίμονές του: το ταλέντο, την μουσική και την ποίηση των πλέον ευγενικών αισθημάτων και αποχρώσεων! 

Αφόρητα εύστοχος στις λεπτεπίλεπτες παρατηρήσεις του, κατάφερνε να συμπεριλαμβάνει η λεπτομέρεια το όλον – σαν από μια παρωνυχίδα να ζωντάνευε ξαφνικά ένα ολόκληρο σώμα!

Άνθρωπος με βάθος αισθημάτων και αίσθηση του καλού γούστου, με σκέψη ανάποδη και απαστράπτουσα, πάντα απρόβλεπτος, αποφεύγοντας με αφοπλιστική άνεση το κοινότοπο, είρων ως ευγενής, με αποστάσεις ασφαλείας από το χυδαίο και το αγοραίο, περιέσωσε τον βίο του με σκέψεις – δροσοσταλίδες, δίχως την αγωνία της ευτελούς αναγνώρισης.

Η παρουσία του έπλασε έναν από τους  πιο ανθεκτικούς μουσικούς, πνευματικούς (και πολιτικούς) σύγχρονους μύθους του τόπου μας, καταφέρνοντας να προσδώσει στην δική του έμπνευση ένα μοναδικό κύρος»…