Με μια ανάρτηση του στο Facebook ο αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, ευχαρίστησε δημόσια τους φιλους του που του συμπαραστέκονται, όπως έγραψε.

 

Με μια ανάρτηση του στο Facebook ο αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης, ευχαρίστησε δημόσια τους φιλους του που του συμπαραστέκονται, όπως έγραψε.

Όπως σημείωσε ο Γιάννης Πανούσης «Για μένα οι φίλοι μου ήσαν πάντοτε η έμψυχη ασπίδα μου απέναντι σε κάθε έννοια Κακού (και σε κάθε κακό άνθρωπο)».

Ολόκληρη η ανάρτηση:

«Ασπίδα

Ευχαριστώ και πάλι τους πιστούς φίλους μου, πολλοί από τους οποίους συνιστούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου, για τη συμπαράστασή τους σε όσα επιχειρούν να μου προσάψουν ή να μου προκαλέσουν.

Για μένα οι φίλοι μου ήσαν πάντοτε η έμψυχη ασπίδα μου απέναντι σε κάθε έννοια Κακού (και σε κάθε κακό άνθρωπο). Πάντοτε ασπίδα και ποτέ ακόντιο. Γιατί πάντοτε παραμένουμε άνθρωποι που κατανοούμε, συγχωρούμε και ποτέ δεν «σκοτώνουμε» τον επιτιθέμενο άλλον, ακόμα και τον χειρότερο εχθρό μας».

Είχε προηγηθεί ανάρτηση του στην οποία έκανε λόγο για την ανάγκη ρήξης «Όχι όμως με το μέλλον αλλά με το παρελθόν» και στην οποία σημείωνε: «Η συνωμοσιολογία ότι όλοι είναι “εναντίον της Αριστεράς” δείχνει αδυναμία, αμηχανία και εντέλει «ναρκισσιστική φοβία» διαχείρισης της πραγματικότητας».

Το κείμενο του Γιάννη Πανούση κατέληγε με τη φράση:

«Η “αρρωστημένη” συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές».

Ολόκληρη η ανάρτηση:

«Πολιτικά Θυρανοίξια

Αναρωτιόμουν 
περιφερόμενος στην ομίχλη των αριθμών.
Σπ. Κωσταγιόλας, Σε τροχιά φωτός

Χρειάζεται μια ρήξη. Όχι όμως με το μέλλον αλλά με το παρελθόν.

Είμαστε μπροστά στο ιστορικό σταυροδρόμι της εθνικής ανασύνταξης.

Το αδιέξοδο είναι πίσω μας. Το ίδιο και η βύθιση στην τραγικότητα του μηδενισμού, της συνολικής αποτυχίας και της αβοηθησίας.

Το πολιτικό, το οικονομικό, το κοινωνικό, το αξιακό πρέπει να συνοδοιπορούν σ’ αυτή την πορεία εξόδου από την παρακμή. Αυτή είναι η διδαχή της Αριστεράς που θέλει να σηκώσει όρθια όλη την κοινωνία κι όχι απλώς να δικαιώσει την αντιπολιτευτική της γραμμή.
Ας επιλέξουμε ως χώρα το μοντέλο ανάπτυξης, τους συμμάχους και τις αναγκαίες κινήσεις κι ας πάψουμε να μηρυκάζουμε τα περί θηλιάς, «μοιραίας» λύσης κλπ.

Δεν μπορώ να πω ότι κινούμαστε στα άκρα. Είναι πάντως βέβαιο ότι δεν ζούμε στην «άκρη της Ευρώπης». Θα μπορούσαμε ενδεχομένως να είμαστε συνεχώς και στο κέντρο του ενδιαφέροντος όχι όμως λόγω γκλαμουροαριστερού life style, αλλά λόγω στρατηγικής θέσης και σταθερής εθνικής στρατηγικής, μέσα στο περίπλοκο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι (όπως παλιά) «ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα» αλλά το «ποιος θέλει να μην κυβερνιέται αυτό το κράτος με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη»;

Αυτό το ερώτημα δεν συνδέεται μόνο με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Έχει ευρύτερο εσωτερικό βάθος. Αυτό δε σημαίνει ότι χρειαζόμαστε «νέους εχθρούς». Ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογράψουν και θα τιμήσουν όλοι, πολιτικοί και πολίτες, είναι σήμερα αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε.

Ένα συμβόλαιο τιμής, αλήθειας και συνεπούς «γραμμής».

Από το «ιστορικό κεκτημένο» περάσαμε στο «ηθικό πλεονέκτημα» αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε τα (εμφανή;) σημάδια της πολιτικής παρακμής της Μεταπολίτευσης που καλείται να διαχειριστεί η Αριστερά χωρίς να είναι υπεύθυνη για τα όσα έγιναν.

Εδώ δεν πρόκειται για έντιμους (με τους έξω) ή για ιστορικούς συμβιβασμούς (με τους μέσα) αλλά για την επαναφορά της κοινωνικής, κοινοβουλευτικής και πολιτικής ζωής στο πλαίσιο του ορθολογισμού, του διαλόγου, της νηφαλιότητας, της σύνεσης, της σύνθεσης.

Ξεμείναμε από μύθους και θαύματα. Χρειαζόμαστε αλήθειες και σχέδιο. Το περιούσιον και το εξαιρετικόν (ή και εξαιρέσιμον) δεν μας κάνει καλό. Προτιμότερη η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, δηλαδή σ’ εμάς τους ίδιους (κι όχι στον υπερβατικό εαυτό μας).

Δεν είμαστε ούτε θύματα της σύγχρονης Ιστορίας ούτε οι βασικοί συντελεστές της πορείας της. Το αν είμαστε «αναλώσιμοι» ή «βιώσιμοι» εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς.

Η Κυβέρνηση οφείλει να δείξει το δρόμο της ηγεμόνευσης όχι μόνο με αυτοαναφορές στην Αριστερά αλλά και με εμπέδωση ενός νέου συστήματος διακυβέρνησης της χώρας που θα βασίζεται σε κοινές αξίες οι οποίες κινητοποιούν όλες τις κοινωνικές δυνάμεις (ακόμα – και ιδίως – τους « εν δυνάμει» αντιπάλους της).

Η ενηλικίωση της Κυβερνώσας Αριστεράς θα επιτευχθεί μέσα από το άνοιγμα στους εμπνευσμένους συγγραφείς του μέλλοντος κι όχι μέσω της εσωστρέφειας των «μεταφραστών» του παρελθόντος.

Η συνωμοσιολογία ότι όλοι είναι «εναντίον της Αριστεράς» δείχνει αδυναμία, αμηχανία και εντέλει «ναρκισσιστική φοβία» διαχείρισης της πραγματικότητας.

Ήρθε η ώρα για το άλμα πάνω από τη φθορά.

Για το άλμα πάνω από την αυταρέσκεια και την αυτάρκεια.

Για το άλμα εις ύψος κι όχι σε μήκος.

Για το άλμα στο καινό που ζητάει όλη η Ελλάδα κι όχι στο κενό, κίνδυνο που δεν βλέπουν μόνον οι εθελοτυφλούντες.

Υ. Γ.1: Άλλο να προστατεύουμε τις διακηρύξεις μας κι άλλο να κρυβόμαστε πίσω από αυτές.

Υ. Γ.2: Η χώρα έχει ανάγκη από «σταθερές» (θεσμούς, κανόνες, παραδόσεις) κι όχι από ανομικές ασάφειες.

Υ. Γ.3: Η «αρρωστημένη» συμπεριφορά ορισμένων πολιτικών μπορεί να προσβάλλει την υγεία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Προσοχή και σ’ αυτές τις κόκκινες γραμμές.

Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών 
και Διοικητικής Ανασυγκρότησης»