Ήταν μια βραδιά μαγική. Ο Σταύρος Ξαρχάκος με την ορχήστρα του και δύο νέους τραγουδιστές στο Gazarte μας πήγε 40 χρόνια πίσω, με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και του ίδιου.

Ήταν μια βραδιά μαγική. Ο Σταύρος Ξαρχάκος με την ορχήστρα του και δύο νέους τραγουδιστές στο Gazarte μας πήγε 40 χρόνια πίσω, με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Μίκη Θεοδωράκη και του ίδιου. Τραγούδια και μουσικές ανεπανάληπτες, από τη δεκαετία του ’60, όταν θριάμβευαν όχι μόνο αυτοί οι δημιουργοί, αλλά και το νέο κύμα, ο Σαββόπουλος, ο Πλέσσας, ο Μαρκόπουλος, ο Μούτσης, ο Λεοντής, ο Μαμαγκάκης και τόσοι άλλοι.

Μη νομίζετε ότι τα γράφω αυτά γιατί είμαι προσκολλημένος στο παρελθόν. Τα γράφω γιατί στενοχωριέμαι για το παρόν. Ένα παρόν κάθε άλλο παρά όμορφο και αισιόδοξο. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που μας ταλανίζει, αλλά και η ποιοτική. Η Ελλάδα έχει γεμίσει από σκυλομάγαζα και καφετέριες. Οι Έλληνες δεν τραγουδούν πια. Μόνο βρίζουν, δέρνουν, καταστρέφουν.

Στο θέατρο δεν γίνονται μεγάλες παραστάσεις, με Παξινού, Μινωτή, Λαμπέτη, Χορν, Συνοδινού, Λογοθετίδη και τόσους άλλους. Στο τραγούδι, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, κυριαρχούν τα καψουρο-σκυλοτράγουδα και κάποιες μιμήσεις των ξενόφερτων χιπ-χοπ, ραπ και δεν ξέρω τι άλλο. Γεμίσαμε κουτσομπολίστικα έντυπα. Τα ριάλιτι στις τηλεοράσεις αποχαυνώνουν το μεγάλο κοινό. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει…

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Στο τραγούδι, στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στο βιβλίο. Αλλά δεν αποτελούν ρεύμα. Σαν εκείνο το ρεύμα της δεκαετίας του ’60, που όμως πέρασε και θαρρείς ότι δεν άφησε τίποτα πίσω του…

Σήμερα όλοι μιλάνε μόνο για λεφτά. Ζήσαμε μιαν εικονική οικονομική ευμάρεια επί 30 χρόνια, με επιδοτήσεις και δάνεια επί δανείων. Από Ψωροκώσταινα η Ελλάδα έγινε δήθεν Πλουτοκώσταινα και ξεχάσαμε όλη μας την πνευματική κληρονομιά. Από την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, μέχρι την εποχή του Καζαντζάκη, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Κακογιάννη, του Κουν, του Γκάτσου, του Τσαρούχη, της Μελίνας…

Καλά κάνει και μας τα θυμίζει όλα αυτά ο Ξαρχάκος. Ίσως και οι νέοι μας πάρουν μηνύματα από το πρόσφατο παρελθόν, για να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό μέλλον. Πάντα ρωτώντας για την ποιότητα, καταπώς έλεγε ο μέγας Καβάφης…