Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ας μην ψάχνουν οι δήθεν έκπληκτοι… αναλυταράδες, οι κατά τ’ άλλα πάνσοφοι και άριστα πληροφορημένοι, τι εννοεί ο υπουργός Οικονομικών όταν «αφήνει παράθυρο» για νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα – πέραν δηλαδή αυτών που ήδη έγιναν ή γίνονται στο πλαίσιο των επιχειρησιακών συμβάσεων ή, απλώς, κατά παράβαση της Συλλογικής Σύμβασης, με την εκβιαστική απόσπαση της «συναίνεσης» των εργαζομένων.

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ας μην ψάχνουν οι δήθεν έκπληκτοι… αναλυταράδες, οι κατά τ’ άλλα πάνσοφοι και άριστα πληροφορημένοι, τι εννοεί ο υπουργός Οικονομικών όταν «αφήνει παράθυρο» για νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα – πέραν δηλαδή αυτών που ήδη έγιναν ή γίνονται στο πλαίσιο των επιχειρησιακών συμβάσεων ή, απλώς, κατά παράβαση της Συλλογικής Σύμβασης, με την εκβιαστική απόσπαση της «συναίνεσης» των εργαζομένων.

Γνωρίζουν πολύ καλά όλοι αυτοί ότι ο Παπακωνσταντίνου εννοεί την οριζόντια μείωση μισθών, ενδεχομένως και με συγκεκριμένο ποσοστό. Μπορεί το κράτος να μην έχει τη δυνατότητα να παρέμβει στη Συλλογική Σύμβαση, αλλά αυτό ουδόλως την εμποδίζει να καθορίζει το «κλίμα» υπό το οποίο θα εξελιχθούν οι εργασιακές σχέσεις την επόμενη περίοδο. Άλλωστε η σαφέστερη παρέμβαση είναι, έτσι ή αλλιώς, η ίδια η οικονομική της πολιτική.

Κατ’ αρχάς λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε κάτι απλό. Η μείωση του «μισθολογικού κόστους», προκειμένου, υποτίθεται, να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, είναι ευρωπαϊκή επιλογή, σαφώς διατυπωμένη πολλές φορές την τελευταία περίοδο. Θα αποτελέσει δε βασική προϋπόθεση για την όποια «επιμήκυνση» (ορθότερα: χρονική αναδιάρθρωση) χρέους.

Η οριζόντια περικοπή μισθών αποτελεί βασική επιλογή του ΔΝΤ στις χώρες με σκληρό νόμισμα και υιοθετείται επειδή είναι αδύνατη η υποτίμηση του νομίσματος, η οποία θα αποσκοπούσε στη συνολική υποτίμηση της εγχώριας οικονομίας.

Έτσι επιλέγεται η υποτίμηση (κοινώς άγρια περικοπή) του συνόλου των μισθών, με την – πάντα διαψευδόμενη – προσδοκία ότι αυτή θα οδηγήσει σε πτώση όλων των τιμών. Το αποτέλεσμα βεβαίως δεν είναι η πτώση των τιμών, αλλά η εξαθλίωση της κοινωνίας στο σύνολό της. Όπως ακριβώς έγινε στην Αργεντινή, μέχρι να εξεγερθούν οι Αργεντινοί και να τους στείλουν στον αγύριστο.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν. Άλλωστε η κυβέρνηση έχει δώσει δείγμα γραφής και έχει αποτύχει. Οι επαχθέστατες απαιτήσεις της δανειακής σύμβασης δεν έχουν επιτευχθεί από την κυβέρνηση, παρά τις συνεχείς αναθεωρήσεις του μνημονίου που τη συνοδεύει, με αποτέλεσμα η ελεγχόμενη πτώχευση να βρίσκεται προ των πυλών και τώρα να ψάχνουν όλοι πώς θα γίνει χωρίς να επισημοποιηθεί.

Η μέχρι σήμερα τακτική του «σαλαμιού» (πρώτα το «στενό» Δημόσιο, ύστερα οι επιχειρησιακές, ύστερα το ξήλωμα των ΔΕΚΟ – και στο παρασκήνιο το ανεπίσημο ξήλωμα της Συλλογικής Σύμβασης) κρίνεται ανεπαρκής από τους επιτηρητές των τοκογλύφων. Η οριζόντια περικοπή λοιπόν βρίσκεται πολύ κοντά και το λογικότερο είναι ότι θα έχει αφετηρία την κρισιμότατη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου – ανήμερα της εθνικής επετείου… Χωρίς τίποτε να αποκλείει τα χαμπέρια να έρθουν από νωρίτερα.

Σε κάθε περίπτωση όμως πάει πολύ οι διάφοροι αναλυταράδες – και… αναλυτήριοι – να κάνουν το παγόνι, όταν βλέπουν ότι τριγύρω ρέει το αίμα σαν ποτάμι. Λίγη τσίπα…