Ποίηση είναι η συμπύκνωση μιας έννοιας, που αφήσαμε να μας προσπεράσει, είναι η ζωή όταν αποφασίζουμε να την προσέξουμε ανάμεσα στις υποχρεώσεις και τη βιασύνη της καθημερινότητας. Προσπαθώ να χρησιμοποιώ τις πιο απλές λέξεις, δεν ξέρω αν φτιάχνω μια σπουδαία Ποίηση, με ενδιαφέρουν περισσότερο οι κραδασμοί, στον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Πιστεύω πως η επαφή των λέξεων, με τη μνήμη του αναγνώστη, αυτό είναι που δημιουργεί την Ποίηση. Ο τρόπος που επιτρέπει ο καθένας μας να βρει τα σημεία στίξης για να επανατοποθετηθεί στα γεγονότα και γιατί όχι στην ίδια την Ιστορία. 

 

Στην πρώτη συλλογή μου, την «Αποσιωποιητική Ηλικία» (εκδόσεις bibliotheque 2014), προσπάθησα να ξεκαθαρίσω το συναισθηματικό μου τοπίο, σαν μια πράξη εξαγνισμού πριν την αποχώρηση, τι απομένει από τη φθορά των συναισθημάτων όταν δεν τα χρειάζεσαι πια. 

 

Στη δεύτερη συλλογή  προσπαθώ να καταγράψω τι απέμεινε από τη χώρα μου στα χρόνια των μνημονίων, σαν ένας υπάλληλος που επιμένει, να παραλαμβάνει και να νοικιάζει βιντεοκασέτες φθαρμένες από τη χρήση, σε αυτούς που επιλέγουν να έχουν μνήμη, κόντρα στο ρεύμα, όταν το σύμπαν προτιμά τα dvd & τα blueray, τα στικάκια και τις σύγχρονες μεθόδους αναπαραγωγής της Ιστορίας, αυτός που επιμένει να επιστρέφει στον παλιό τρόπο, σαν αμπάριζα για τις νέες ιδέες, τις νέες μνήμες. Είναι ο τρόπος μου να υπάρξει μια καταγραφή ενός τοπίου που εξαφανίζεται. Όχι για να συντηρήσει κάτι παλιό ντε και καλά, μα για να υπενθυμίζει στα σύγχρονα χρυσόψαρα τις χαμένες ανθρώπινες ιδιότητές μας και τον τόπο προέλευσης με την ετικέτα «ενοικιάστηκε» στην ούγια.