Ο καλός καιρός στάθηκε αφορμή να με παρασύρει την Κυριακή που μας πέρασε για μια βόλτα στο υπό κατάληψη κέντρο της πόλης. Όχι, δεν πήρα την παράτολμη απόφαση να περάσω από την Ομόνοια, την Ευριπίδου, την Αθηνάς, την Αγίου Κωνσταντίνου… Ούτε πήγε το μυαλό μου στην πλατεία Βικτωρίας…

ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ

Ο καλός καιρός στάθηκε αφορμή να με παρασύρει την Κυριακή που μας πέρασε για μια βόλτα στο υπό κατάληψη κέντρο της πόλης. Όχι, δεν πήρα την παράτολμη απόφαση να περάσω από την Ομόνοια, την Ευριπίδου, την Αθηνάς, την Αγίου Κωνσταντίνου… Ούτε πήγε το μυαλό μου στην πλατεία Βικτωρίας… Εξάλλου δεν διαθέτω… διαβατήριο! Είπα να κάνω τη βόλτα μου στην… ελεύθερη ακόμα Διονυσίου Αρεοπαγίτου και με την ευκαιρία να ρίξω και μια ματιά στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αν εξαιρέσουμε την απόλυτη απόλαυση και συγκίνηση που σου χαρίζει η επαφή με έναν μεγάλο και σαφώς υπέρτερο πολιτισμό, παρεμβλήθηκαν τρεις παράπλευρες εντυπώσεις.

Η πρώτη: Κάθε φορά που περνώ από αυτή την υπέροχη οδό, το «Διονυσίου Αρεοπαγίτου» με κάνει να αναρωτιέμαι – το λιγότερο – γιατί όχι «Περικλέους»; Τι πιο φυσικό; Πάνω να λάμπει ο Παρθενώνας, διαχρονικό σύμβολο του κάλλους ως η λεπτότερη έκφραση της δημοκρατίας, ένα κορυφαίο επίτευγμα του ανθρώπινου πολιτισμού, και από κάτω η οδοσήμανση να ανήκει στη χριστιανική πίστη… Με αυτές τις βαρβαρότητες βρίσκουν αφορμή οι διάφοροι νεωτεριστές της σχολής Δραγώνα, Ρεπούση, Βερέμη και εμφανίζονται ως… προοδευτικοί μεταρρυθμιστές, αποδομώντας την εθνική μας συνείδηση προς χάριν… της επιστημονικής αλήθειας… των τεφτεριών και των αρχαιολογικών ανακαλύψεων (;) της εποχής του 1821, λες και λείπουν οι γραπτές και οι σχεδόν «ζωντανές» μαρτυρίες της αντίστοιχης περιόδου.

Το δεύτερο πλήγμα ήταν ότι σε κάποιο σημείο του δρόμου θυμήθηκα το σπίτι του Άκη, τα υποβρύχια και τους βυθούς της πολιτικής αναξιοπρέπειας. Δίπλα μου, οι περαστικοί, άνθρωποι κανονικοί, δίχως 35 και 65 σπίτια, απορούσαν φωναχτά πότε επιτέλους θα μπει κάποιος μεγαλόσχημος στη φυλακή, έτσι, σαν ελάχιστη ηθική αποζημίωση σ’ έναν ολόκληρο λαό… Στην αρχαιότητα, κατά την περίοδο της ακμής του 5ου αιώνα, η ιδιωτική περιουσία ή η εκδήλωση ελάχιστης κλίσης των πολιτικών προς την πολυτέλεια αποτελούσε αιτία απόλυτης απαξίωσης από τους πολίτες και το πολίτευμα. Αυτό παρακαλώ να μην εκληφθεί ως επιχείρημα υπέρ της ασυνέχειας του ελληνισμού, αλλά ως σύμπτωμα μεγίστης παρακμής του Νεοέλληνα.

Τέλος, στον 3ο όροφο του μουσείου, όπου στεγάζεται η αίθουσα «Παρθενώνας», δυο ηλικιωμένες κυρίες, καλοστεκούμενες, που απολάμβαναν τη θέα, ρώτησαν τον νεαρό φύλακα που επόπτευε αν η «Αρχαία Αγορά» βρισκόταν σε εκείνο το σημείο και έδειχναν στην είσοδο του Συντάγματος του Μακρυγιάννη. Η απάντηση «δεν ξέρω» του νεαρού φύλακα, πέραν της λογικής απογοητεύσεως, μου έφερε στο μυαλό τον έξαλλο συνδικαλιστή του υπουργείου Πολιτισμού, που μαζί με μια σειρά ανάλογης κατάρτισης με τον νεαρό υπαλλήλων σκαρφάλωσαν πάνω τη μετώπη του Παρθενώνα για τα «κεκτημένα», αποκαλώντας τον, απαξιωτικά, «μάρμαρα»… που δεν έχουν καμιά αξία μπροστά στο δίκιο του εργάτη!…

Επίσης, απέφυγα να ρωτήσω τον νεαρό αν καταγόταν από την… Καλαμάτα – πατρίδα του πρώην υπουργού Πολιτισμού και νυν προέδρου της Ν.Δ. – και έτυχε… αξιοκρατικής πρόσληψης από τον διάσημο συμπολίτη του…

Εντελώς συμπτωματικά δηλαδή…