Το ότι σήμερα θεωρώ ότι ένας πόλεμος τελείωσε και τον έχουμε χάσει συνάγεται από πραγματικά περιστατικά και γεγονότα. Κατ’ αρχάς, μπήκαμε σε αυτόν υπονομευμένοι από τον οικονομικό παρασιτισμό και την πνευματική μας παρακμή, από την προδοσία των ελίτ, και προπαντός της πολιτικής «τάξης». Μπήκαμε σε αυτόν αφού πρώτα είχαμε χάσει την παραγωγή και το παραγωγικό μας ήθος, αφού είχαμε απολέσει εν πολλοίς την ιδιοπροσωπία μας και την αίσθηση του συνανήκειν σε ένα συλλογικό υποκείμενο. Έτσι, βρεθήκαμε σε αυτόν χωρίς τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής λύσης (αυτού του περιβόητου Plan B), πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, από τη νεοθωμανική Ανατολή και τη νεοτευτονική Ευρώπη.

 

Και αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα ήρθαν να επιδεινωθούν δραματικά από τις συμπεριφορές των πολιτικών ηγεσιών, που επί σαράντα χρόνια διαβουκολούν τον ελληνικό λαό.

 

Δηλαδή, ο παρασιτικός χαρακτήρας του σύγχρονου ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος παρήγαγε ηγεσίες διεφθαρμένες (στην περίπτωση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ) ή απολύτως δημοκοπικές και ανίκανες, όπως εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ. Το γεγονός δηλαδή ότι, όταν άρχισε η κρίση, στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε η έσχατη μορφή της παρακμής, αντικατοπτρίζει τη σήψη ενός κόμματος που από τη μεταπολίτευση ηγεμονεύει στην ελληνική, κοινωνική και πολιτική ζωή και αναπαράγει τον εαυτό του στην εξουσία διαφθείροντας σταδιακά ένα μεγάλο μέρος του λαϊκού σώματος. 

 

Ο μεγάλος αντίπαλός του, η Ν.Δ., από εκφραστής μιας εγχώριας, έστω και ενδοτικής αλλά υπαρκτής, αστικής τάξης, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μεταβλήθηκε σε ένα αδειανό πουκάμισο ενός εκφυλισμένου καταναλωτικού και παρασιτικού αστισμού, χωρίς σχέδιο και πρόταγμα για τη χώρα. 

 

Τέλος, η ψευδωνύμως «πρώτη φορά αριστερά» αποτελούσε το πνευματικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό καρύκευμα του μεταπολιτευτικού κόσμου που, στις συνθήκες της κρίσης, από ιδεολογική έκφραση του κυρίαρχου μηδενιστικού παρασιτισμού, μεταβλήθηκε σε ηγεμονική πολιτική του έκφραση.

 

Και οι τρεις αυτοί πυλώνες της μεταπολίτευσης θα βρεθούν στο τέλος αγκαλιασμένοι, στην ψήφιση ενός ακόμα μνημονίου, αφού πρώτα έχασαν, τη μία μετά την άλλη, τις μάχες της ανάταξης και της αξιοπρέπειας της χώρας. 

 

(…) Αν θέλουμε να επιμείνουμε στην πρότερη αυταπάτη, τότε το επόμενο βήμα θα είναι ένας λιγότερο ή περισσότερο ανοικτός εμφύλιος. Αυτός που για πρώτη φορά διαφάνηκε απειλητικά στον ορίζοντα του ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος. Ποτέ άλλοτε, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, δεν ήταν τόσο βαθύς και μαζικός ο διαχωρισμός και η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Παρέες, οικογένειες, σύλλογοι, χωριά, γειτονιές, συλλογικά υποκείμενα κάθε είδους, διαιρέθηκαν σε ακραίο βαθμό μέσα από αυτό το δημοψήφισμα. Ο ελληνικός λαός, μπρος στο αδιέξοδο του πολέμου με τους εξωτερικούς «αντιπάλους» δανειστές, στράφηκε, με ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού, ο ένας ενάντια στον άλλον.

 

(…) Όσοι δεν μετείχαμε ούτε μετέχουμε σε αυτό το πολιτικό σύστημα, καθώς και ένα αυξανόμενο μέρος του ελληνικού λαού που αποκολλάται από αυτό, θα πρέπει να θέσει αλλού το πεδίο της αντιπαράθεσης: Στο πώς, μέσα από τα αποκαΐδια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, θα αναδυθεί ένα νέο ιδεολογικό και πολιτικό πρόταγμα που θα θέσει ως κύριο πρόβλημα όχι πλέον την επιστροφή στον ξεπερασμένο «μνημονιακό» πόλεμο αλλά στην αναγέννηση της χώρας από την πολύμορφη παρακμή της.

 

Πώς θα παρέμβουμε και τι προτάσεις θα προβάλουμε, και στην κοινωνία και στους θεσμούς, για το δημογραφικό ζήτημα, για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, για την ανατροπή του εκπαιδευτικού εθνομηδενισμού, που κατατρώει τη συνοχή της κοινωνίας, για την ανασυγκρότηση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, για την αποκέντρωση και την υπέρβαση του αθηνοκεντρισμού, για τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης, συνεταιρισμών κ.λπ. κ.λπ. Πώς θα αποκρούσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό και την επιστροφή ενός νέου σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, πώς θα ενισχύσουμε την ελληνικότητα της Θράκης, πώς θα απαντήσουμε στην ανεργία και τη φυγή των νέων και, πριν απ’ όλα, πώς θα βάλουμε τις βάσεις για μια μεγάλη πνευματική επανάσταση που θα επανορίσει τη σχέση ανάμεσα στην εθνική μας ιδιοπροσωπία, την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε αυτά μπορεί και πρέπει να δοθεί ο μόνος πόλεμος που αξίζει να δώσουμε. Οι υπόλοιποι είναι πόλεμοι του περιθωρίου ή, στη χειρότερη περίπτωση, του εμφυλίου.

 

Η μνημονιακή «εξημέρωση» του κυρίου Τσίπρα, από τη φίλη του Άνγκελα πρέπει να αποτελέσει το ορόσημο για την υπέρβαση της εξαντληθείσας διαμάχης αντιμνημονιακών – μνημονιακών, και τη μετάβαση σε μια νέα δημιουργική αντιπαράθεση ανάμεσα στο πρόταγμα ενδογενούς εκσυγχρονισμού της χώρας και τους εκπροσώπους του αποτυχημένου παρασιτικού εκσυγχρονισμού. (…)

 

Μία νέα ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση διατέμνει κάθετα τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συμπαραταχθούν και οι λαϊκές δυνάμεις που στο δημοψήφισμα ψήφισαν Όχι, Ναι ή επέλεξαν, όπως ο υποφαινόμενος, την Αποχή / Λευκό, και να μη στραφούν στη σύγκρουση μεταξύ τους για το «ποιος έφταιγε». Έφταιγε το στραβό μας το κεφάλι και οι ηγεσίες που προκρίναμε. 

 

Και επειδή δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν να εκφράσουν αυτό το νέο κοινωνικό και πολιτικό πρόταγμα, θα πρέπει να συμπαραταχθούν δυνάμεις της «κοινωνίας των πολιτών», σύλλογοι, σωματεία, δήμοι και δημοτικές κινήσεις, ενώσεις πολυτέκνων και συνεταιρισμοί, κινήσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης, οικολογικές κινήσεις και σύλλογοι διατήρησης της λαϊκής κληρονομιάς, ομάδες και κινήσεις αλληλεγγύης και οικονομικής αλληλοβοήθειας, κινήσεις του απόδημου ελληνισμού, όλοι αυτοί σε ένα ευρύ μέτωπο της κοινωνίας και του ελληνισμού, για τη σωτηρία του τόπου, που θα δώσει μεσοπρόθεσμα και ένα υγιές πολιτικό αποτέλεσμα.

 

Από την κοινωνική βάση και πάλι, όπως πριν από πέντε χρόνια με τους Αγανακτισμένους, όχι όμως φύρδην – μίγδην αλλά από χώρους συγκροτημένους στη λογική της οικοδόμησης και των θετικών προτάσεων και όχι απλώς της άρνησης και της καταγγελίας, που εν πολλοίς αποτέλεσαν το εφαλτήριο για μουσολινίσκους και πολιτικούς τυχοδιώκτες.

 

Να αφήσουμε πίσω μας οριστικά τον πόλεμο που τελείωσε, αφού βέβαια έχουμε συναγάγει τα απαραίτητα συμπεράσματα – για τα οποία, παρεμπιπτόντως, έχουμε καταβάλει τα πιο ακριβά «δίδακτρα» – και να περάσουμε σε μια νέα «τιτανομαχία» για τη σωτηρία του λαού και της χώρας μας, στην αυθεντική «μητέρα των μαχών».