«Βρισκόμουν ήδη στο νησί όταν κυκλοφόρησε το “Ημερολόγιο Θάσου” στα βιβλιοπωλεία. Στην ευγενική πρόσκληση του “Ποντίκι Art” να επιλέξω ένα κομμάτι απ’ το βιβλίο για παρουσίαση στο περιοδικό» μας λέει ο Βασίλης Βασιλικός «προτίμησα, λόγω των ημερών, την καταγραφή της 15ης Αυγούστου 2013. 

 

«15 Αυγούστου 2013 – της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

 

Χθες στον εσπερινό στην ανακαινισμένη Παναγούδα του Θεολόγου. Μοναδικός ψάλτης και πολύ καλός, ο Αύγουστος – που έχει και την ομώνυμη ταβέρνα όπου και τραγουδά για πλήθος Βαλκανίων, διόλου οργισμένων, γειτόνων. Η ορχήστρα αποτελούμενη από έναν μονόχειρα στο αρμόνιο, ένα μπουζούκι και μια κιθάρα, παίζει ενδιαμέσως κι από ένα σκοπό της πατρίδας τους. Ρουμάνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί, Τσέχοι. Προχθές ένα τραπέζι με 15 άτομα παραπονέθηκε ότι δεν έπαιξε τίποτα δικό τους. –Ποιας χώρας είσαστε; –Κύπριοι, του απαντήσαν. Μας ξέχασες. Κι έπαιξε ένα γνωστό κυπριώτικο.

Παρατηρώντας τη Βάσω στο ταπεινό ξωκλήσι, μια κάποια στιγμή αγλαΐστηκε έτσι το πρόσωπό της στον ύμνο της Παρθενίας που έμοιαζε, με την έκφραση που απέκτησε το πρόσωπό της, με τη λευκή εσθήτα, ήταν ίδια η Παναγία που είχε κάνει το θαύμα της προ ημερών, όπως λεπτομερώς το έχω περιγράψει… 

 

***

Διαβάζω αστυνομικά. Το νέο του Γιάννη Μαρή “Τα χέρια της Αφροδίτης”. Αυτό πέφτει στη “συνιστώσα νούμερο 7” (από το κείμενό μου που κυκλοφορεί σε ανατύπωση μαζί με το βιβλίο “Οι 10 συνιστώσες του Γιάννη Μαρή. Ένας καλός φίλος μου έστειλε κι ένα γαλλικό, από τα κλασσικά του είδους, του Μανιέτ “Νάδα”. Πολύ σκληρό για τα γούστα μου. Αλλά άρτια κατασκευασμένο. Τη βρίσκω ξανά, μετά από 15 χρόνια, με τον Καμιλιέρι. Η επαναληπτικότητα των κινήσεων, Γραφείο, οι συνεργάτες του, φαγητό στην ταβέρνα του Εντζο – ψητά ή τηγανητά φρέσκα μπαρμπούνια – η Αντζελίνα, η οικιακή βοηθός με τις υπέροχες μελιτζάνες της και τα τακτά αδιέξοδα τηλεφωνήματα στη Λίβια, η βόλτα ως τον φάρο) όλα αυτά στήνουν το σκηνικό όπου κάθε φορά ξετυλίγεται μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία που την ανακαλύπτουμε σιγά-σιγά μαζί με τον αστυνόμο Μονταλμπάνο. Το μεσογειακό αστυνομικό (Μαρής, Καμιλιέρι, αστυνόμος Χαρίτος, Μονταλμπάν) καμιά σχέση δεν έχει με το αμερικάνικο, το αγγλοσαξωνικό και τώρα το σκανδιναυικό. (Ως τώρα υπήρχαν μόνο τα “σκανδιναυικά σταυρόλεξα”, αποκτήσαμε και σκανδιναυικό αστυνομικό (μετά τους Ίψεν, Munch, Bergmanκτλ).

 

 

Σήμερα της Παναγιάς λέμε να πάμε στο χωριό Παναγία κοντά στο Λιμένα. Κι ίσως μεσοδρομίς κάνουμε καμιά βουτιά. Η εκκλησία. Οι καμπάνες. Το ρολόι που σημαίνει τις ώρες και τα ημίωρα. Εδώ, στο βουνό, δεν βλέπεις πουλιά. Ούτε ξεστρατισμένους γλάρους. Σχολή Καταδύσεων. Ο φούρνος του Θωμά, του… (Πρέπει να ξαναρχίσω το Gingko Biloba που διατηρεί τη μνήμη εν εγρηγόρσει. Θυμήθηκα το όνομα του άλλου φούρνου: του Φέσσα. Φούρνος – Ζαχαροπλαστείο καβαλιώτικο που άνοιξε παράρτημα και στον Ποτό. Τσίκνα λέγεται η κυρία που με χαιρέτησε). Από αυτήν πληροφορήθηκα ότι έχω κι έναν αλευρόμυλο, αλλά δεν ξέρω πού είναι. Ερείπιο φυσικά. Τελοσπάντων, χωρίς οίστρο. Μόνο να γεμίσει η σελίδα με μυρμήγκια – γράμματα. Ακίνητα μυρμηγκάκια. Οι σαρκοβόρες μέλισσες. Πάει η μυθολογία του άνθους. Αυτές τρων κρέας. Πουλάκια νεκρά. Ίσως και ψόφια ποντίκια. Και παράγουν μέλι; Πολύ αμφιβάλλω.

 

Αστυνομικό με πλοκή μου είναι αδύνατο να γράψω. Έχω την ψυχοσύνθεση του απονήρευτου παρατηρητή. Όχι του κατασκευαστή αγωνίας και του τι θα γίνει παρακάτω. Ποιος ο ένοχος κ.τ.λ. Κουίζ δεν ξέρω να κάνω.

 

Τρεις σελίδες μείναν. Θα τις γεμίσω πριν ξεκινήσουμε για την εκδρομή. Το φεγγάρι σιγά – σιγά γεμίζει. Σε λίγο θα έχουμε πανσέληνο εντός του Αυγούστου. 35 χρόνια από κείνο τον Αύγουστο που με σημάδεψε κι έγραψα το ομώνυμο βιβλίο. Μισή ζωή. Το προσδόκιμο όμως τώρα έχει φτάσει τα 80. Άρα είναι λιγότερο από μισή. Τι λέω; Η διαδρομή Θεολόγου – Ποτού δεν παύει να με γοητεύει.

 

Iris Gold. Εργαστήρι κοσμημάτων έξω από τα Λιμενάρια. Σε τοποθεσία μαγευτική. Παπαζιάκος, ο κάτοχος. Αύριο πρωί, Θεού και Παναγίας “θελούσης”, θα πάω την Ευρυδίκη να το επισκεφτεί. Εμείς είδαμε μόνο τον εκθεσιακό του χώρο προχθές. Και γνωρίσαμε τον δημιουργό του. Άνθρωπο πολύ συμπαθητικό.

 

Το πρόσωπο της Βάσως στην εκκλησία εχθές, έμπλεο τρυφερότητας και αγάπης, δεν πρέπει να το ξεχάσω ποτέ. Να το επαναφέρω στη μνήμη μου όσο πιο συχνά μπορώ, γιατί αυτό εν τέλει είναι το πραγματικό της πρόσωπο. Το άλλο, το καθημερινό, είναι προσωπείο σμιλεμένο από τις δυσκολίες του απαιτητικού και απόλυτου του χαρακτήρα της. Εκείνο που μ’ αρέσει είναι ότι δεν πνίγει την οργή της όταν κάτι την ενοχλεί. Αλλά τη βγάζει προς τα έξω, έτσι που δεν στοιβάζεται μέσα της ως απωθημένο. Εκείνο βέβαια που βασικά της λείπει επώδυνα είναι η μουσική…».