♦ Θλιμμένη τρύπα!

♦ Συνοφρυωμένη. Να ανοιγοκλείνει κι η δια­στολή να συγκεντρώνει το σύνολο των μορφα­σμών, ενώ η συστολή να σχηματίζει το πλατύ άνοιγμα των σαρκωδών πυλών. Οπές και χά­σματα παντού. Στη σκέψη, στα παραμιλητά των σωμάτων, στην αυθάδεια των παραληρη­μάτων!

♦ Θλιμμένη τρύπα!

♦ Συνοφρυωμένη. Να ανοιγοκλείνει κι η δια­στολή να συγκεντρώνει το σύνολο των μορφα­σμών, ενώ η συστολή να σχηματίζει το πλατύ άνοιγμα των σαρκωδών πυλών. Οπές και χά­σματα παντού. Στη σκέψη, στα παραμιλητά των σωμάτων, στην αυθάδεια των παραληρη­μάτων!

♦ Η εκποίηση της σάρκας νομιμοποιημένη στη σύγκαιρη αφήγηση της εποχής.

♦ Πωλούμαι όπως είμαι απεγνωσμένος, κατά παράφρασιν του λαϊκού άσματος, και οι ζεϊμπεκιές πολιτική εκδήλωση αρρωστημένων σελίδων απογυμνώνουν την προχειρότητα των ολιγονόων και φανερώνουν την οδό και τον αριθμό του οικοδομήματος.

♦ Ανακοινώσεις να εθίζεται το αυτί και το μά­τι. Εκπομπές ιστορικές, σειρές αλλόγλωσσες τηλεοπτικές, λόγος απλοποιημένος, τσιμεντοστρωμένος με τη φτώχεια του διανοήματος.

Σταγόνες κατευθυνόμενης συνείδησης εκ του υπερώου.

♦ Για να συνηθίζεις!

♦ Και εξοργισμένος ο Παπανδρέου για τα ρή­ματα του τριωδίου. Το πρόβλημα το πρώτο συνθετικό. Εκποιώ και αξιοποιώ και τραβώ το αναγνωστικό και ταυτοποιώ το υποκείμενο.

♦ Και το τερατολόγημα αφηνιασμένο, ενδεδυμένο το αραχνοΰφαντο του επτασφράγιστου μυστικού λαμπυρίζει με αυθάδεια.

♦Έτσι η μνήμη αποσύρεται στο συρτάρι μαστιγωμένη απ’ την πολυμορφία μιας απέραντης ανικανότητας.

♦ Και αμολιούνται οι εκτιμητές να βρουν τα χώ­ματα, τα μάρμαρα και τις ξερολιθιές, στα ερεί­πια του παραμυθιού που ’κτισαν οι σελίδες.

♦ Υπαλληλίσκοι άρπαγες, ξεπερνώντας το άνοιγμα του εθίμου των ημερών, ξεβρακώνονται δείχνοντας τη γενετήσια επιθυμία τους. Και γελά η Λαΐς για το αστείο μέγεθος της θρα­σύτητας.

♦ «Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί θα πρέπει η υπαλληλία οποιασδήποτε ιεραρχίας να δίνει τέτοιου είδους συνεντεύξεις με επικοινωνιακό περιεχόμενο». Διατείνεται απορηματικά η Άννα Διαμαντοπούλου και εσπευσμένως καλείται ο Μαστρο-Μήτσος απ’ το συνεργείο για περαιτέ­ρω επεξηγήσεις. Και το «δεν καταλαβαίνω» και το «οποιασδήποτε» αφήνει τη γεύση του πικρα­μύγδαλου στα χείλη του παντέρημου πολίτη.

♦ Και χασκογελά ένας σπίνος στο χαμόκλαδο επισυνάπτοντας το ερμήνευμα στα τρίσβαθα του σαρκασμού.

♦ Στα λαφυροπωλεία ετικέτες πολλές.

♦ Κατ’ αρχάς προς πώλησιν τα άβια, για να προγυμνασθούν τα έμβια για το επερχόμενον.

♦ Και ο χαβάς στις εκπομπές του τύπου, το ίδιο τροπάριο.

♦ Θορυβωδώς κουρδισμένα κορόμηλα πισω­γυρίζουν την ευθύνη οσιογραφώντας τον ενε­στώτα.

♦ Για γέλια και για κλάματα και τούμπαλιν.

♦ Διακοσμητική η εξουσία οποιουδήποτε αριθ­μητικού φαντάζει τραγελαφικό ιχνογράφημα. Μεσίτες πάσης μορφής, εντολοδόχοι με καλαί­σθητους λαιμοδέτες κατέκλυσαν το τοπίο, ψιττακίζοντας.

♦ Αποσιωπάται η αλήθεια και η εσωτερική κα­τανάλωση αρκείται στην κακοπαιγμένη κωμω­δία.

♦Έδωσε το φως στο αδιέξοδο.

♦Ένας μασκαράς φυσά μια καραμούζα και μια κότα κακαρίζει.

♦Ένας σκύλος αλυχτά και μια γάτα γουργουρίζει.

♦ Τεμπέλιασε το άστρο και ξεχάστηκε.

♦ Μια προστακτική πετάχτηκε απ’ το ανοιχτό παράθυρο.

♦ Και κάποια ξέπλεκα μαλλιά κρύφτηκαν ενο­χικά.

♦ Φέρνει ο νους τα μυστικά και γράφει τα τρα­γούδια.

♦ Χόρεψαν τα Δάχτυλα γυμνά, βουτηγμένα στο σκοτάδι, και ένα φεγγάρι μα σαν όλα τα φεγ­γάρια καρφίτσωσε ψηλά σιγοσφυρίζοντας ο περαστικός.

♦ Αφηρημένα.

♦ Τσαλάκωσες την εικόνα και την πέταξες στην τσέπη. Αποστήθισες την εποχή κλείνοντας στα χέρια σου ένα αγκάθι.

♦ Κι άφησες μια πατρίδα να πέσει το πάτωμα.

♦ Για να συνηθίζεις!

 

Αγγειόσπερμο

Διχρωμία.

Αποσυντονισμός των βλεμμάτων.

Σιωπηρή ανάγνωση.

Υποτακτική τοποθέτηση

Φανερωμένη ιδιότητα.

Κατά περίστασιν και κατά τόπους.

Φλογισμένη παρουσίαση.

Διαίρεση του αντικαίω.

Αμφίπλευρη ζωγραφισμένη αυθάδεια.

Πυρπολημένη νοσταλγία.

Απουσιολόγιο περιθωρίου.

Αναπόληση του τρίτου.

Παράσταση μονοτονίας.

Γυαλισμένη επιφάνεια.

Αναισθητικό γεύσεως.

Μορφή κερατοειδής, συντεταγμένη.

Διάκαυμα εξεικονισμένο.

Δίκοπος συλλαβισμός.

Για αποχαυνωμένα στόματα.

Μυογράφημα

«Ακολούθει μοι!»

Και διεγράφη το λίκνισμα κάτω απ’ τις πτυχές του

χιτώνος. Κλίμακες λαξεμένες,

το ύφασμα αντιφέγγιζε στο

κορμί το απάντημα των

συναλλαγών.

Ξέπλεκα μαλλιά, γυμνοί ώμοι, γραμμές απαλές,

να ευλογούν την ακαταστασία

του μυαλού.

Πόδια γλυπτά, δυνατά στηρίγματα περιπαθή και

δάχτυλα καταλήξεις

αισθαντικές, μυστηρίου

κολάσεως.

Εξοχές σκληρές να αλλοιώνουν το λευκό και χαράδρες αβυσσαλέες να μαζεύουν τις καταιγίδες.

Θάλασσα δαχτυλίδι, να σκέφτεται το μεσημέρι το υπόλοιπο της νυκτός.

Κι ανάμεσα στις συμπληγάδες, άφωνα σημάδια, ιστορίες μυστικές, χαράδρες σκισμένες στο σώμα της γης, ελαιώνας αισθήσεων, ορισμός του απλού, ακτινοβόλημα του περίλαμπρου.

Περιστέρι τσακισμένο, ρίσκο της στιγμής, περιγραφή των χρωμάτων.

Μαγική ρητορεία, ζωή δρομαία, περιπλάνηση των παθών, τελετουργία εξουσιαστική, πομπή των ψιθύρων, γεύση, όραση, αφή και όσφρηση.

Από ψηλά η ακοή να διώχνει τα σύμφωνα, να συγκεντρώνει την ανάμνηση.

Περίπατος

πολυθέλγητρος, χωρίς αφορμή.

«Ακολούθει μοι».

Στο ανοιγόκλεισμα της αυλαίας, στην υποταγή του λογικού, στο περίφραγμα των σκέψεων, στην προδοσία του εξακολουθητικού. Χρόνοι και ρήματα, σύνδεσμοι και νοήματα.

Γενικές αρχοντικές, περικαλείς αναφορές και αποδράσεις.

Δώρα κι αντίδωρα,

επαιτεία της ευχαρίστησης, μοναξιά του νυχτώματος.

«Ακολούθει μοι».

Και στα σάνδαλα η αναπνοή υποκλίθηκε.

Ανίσχυρη

να αντιδράσει!

 

[email protected]