«Ήταν μια μέρα σαν κι αυτές που νοιώθει κανείς μια ευδαιμονία σαν ευλογία, όπως όταν απορροφάς τους στίχους του ‘‘Άξιον Εστί’’ κι αναγαλλιάζει μαζί με το πέλαγο και το σπλάγχνο σου και η ‘‘αιωνιότητα Ψυχή’’, ιδίως όταν βρίσκεσαι στην Νησήλιο – το ποιητικό και πνευματικό όνομα της αρχαίας Ωλίαρος, της σύγχρονης ηλιοφιλημένης Αντίπαρος, μες στο πέταλο του γαλαζοπράσινου κόλπου με τους αγέρωχους βράχους, που ξεπετάγονται μέσα από την θάλασσα σαν αμφίβια άλογα».

 

Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι η σωτηρία της Ελλάδος θα επέλθει χάρις στην αγάπη που νιώθουν για την πατρίδα μας εκείνοι οι πρώτοι Έλληνες της διασποράς, που όπου και αν στάθηκαν, όπου κι αν πρόσφεραν την ικμάδα των νιάτων τους, όπου κι αν έστησαν σπιτικά και έφτιαξαν οικογένειες, όπου κι αν διέπρεψαν ή διακρίθηκαν, δεν ξέχασαν ποτέ από πού προέρχονται, ποια μακραίωνη θύμηση τρέφει τη μνήμη της καρδιάς τους.

 

Κι όταν έρχεται ο καιρός να ξαποστάσουν από τον αγώνα της ζωής, όσοι έχουν το χάρισμα, όπως ο Νίκος, αφήνουν την πνοή τους να πλάσει με κάθε τρόπο, ο Νίκος διάλεξε τις λέξεις, εικόνες με αγάπη που τρέφουν για τον τόπο τους, ο Νίκος για την Αντίπαρό του, κομμάτι της πατρίδας μας, την Ελλάδα.

 

Και έλαμνε, ο ίδιος πια, μέσα στο γαλάζιο του αγαπημένου του νησιού και ανάστησε τις θύμησές του και ταξίδεψε ξανά στον χρόνο, και μαζί του κι εμείς ταξιδιώτες εκούσιοι της λατρείας του για το νησί του, για τον κόσμο του και γενήκαμε σοφότεροι και καλύτεροι άνθρωποι χάρις στην αγάπη που μας πρόσφερε απλόχερα για τη ζωή και τον έρωτα, ο βαρκάρης της Νησήλιος.