Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες. Και κυρίως τι κάνεις για όσα λες. Κανένας δεν αμφιβάλλει ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με την αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης εισροής προσφύγων στα νησιά του Αιγαίου.

 

Ούτε μπορεί να αρνηθεί ότι το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, με αποκλειστική αρμοδιότητα τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών και την παραχώρηση ασύλου στους πρόσφυγες πολέμου ήταν «ωσεί παρόν», με την αρμόδια αναπληρώτρια υπουργό Εσωτερικών Τασία Χριστοδουλοπούλου να επιδίδεται σε μπαράζ άστοχων δηλώσεων. 

 

Αδράνεια, αδιαφορία και ανικανότητα είχαν συνέπεια χιλιάδες πρόσφυγες, που έχουν τελικό προορισμό τη Σουηδία και τη Γερμανία, να παραμένουν εγκλωβισμένοι για εβδομάδες στην Ελλάδα υπό άθλιες συνθήκες, με τους μόνιμους κατοίκους των νησιών από τη μια να καλούνται να δείξουν το φιλάνθρωπο πρόσωπό τους και από την άλλη να βλέπουν την αντοχή τους να εξαντλείται εξαιτίας της κρατικής ανεπάρκειας.

 

Από την άλλη, ο εμφύλιος στη Συρία κοντεύει τέσσερα χρόνια, οι Σύροι πρόσφυγες αγγίζουν τα 4 εκατομμύρια, με σχεδόν 2 εκατομμύρια να βρίσκονται εδώ και μήνες σε καταυλισμούς προσφύγων στη Νοτιοανατολική Τουρκία και τον Λίβανο αναζητώντας διέξοδο προς την Ευρώπη. Τα κύματα των μεταναστών προς τα ελληνικά νησιά αυξήθηκαν κατακόρυφα από τον Νοέμβριο του 2012, εξαιτίας και του περιβόητου φράχτη μήκους 12 χιλιομέτρων στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο, τον οποίο ύψωσε ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Δένδιας. 

 

Συνεπώς οι ευθύνες βαρύνουν όλους όσοι κλήθηκαν και απέτυχαν να διαχειριστούν μια κατάσταση που εξαρχής έδειχνε ότι θα εξελιχθεί σε «πυρηνική βόμβα»!

 

 

Αποτελεί όμως κοινή παραδοχή ότι δεν απαιτούνταν κάποια ιδιαίτερη μελέτη για την ομαλή στέγαση, σίτιση και καταγραφή των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών που φθάνουν καθημερινά στα νησιά του Αιγαίου από τα τουρκικά παράλια αφού προηγουμένως έχουν «φλερτάρει» με τον θάνατο και έχουν πληρώσει μια περιουσία στους δουλεμπόρους για να μπορέσουν να φθάσουν στην Ευρώπη.

 

Τρανή απόδειξη το ότι χρειάστηκαν μόλις δύο εβδομάδες προκειμένου ο νέος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιώργος Μουζάλας και οι συναρμόδιοι υπουργοί Προστασίας του Πολίτη, Ναυτιλίας και Οικονομικών να πάρουν μέτρα για την εξομάλυνση της χαοτικής κατάστασης στα ελληνικά νησιά, να προχωρήσουν στη σύσταση διαχειριστής αρχής που θα απορροφήσει και θα αξιοποιήσει άμεσα τα 33 εκατομμύρια ευρώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που, παρ’ ότι είχαν διατεθεί για τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών στην Ελλάδα, δεν ζητήθηκαν ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση!

 

Για όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ και να επικρίνει την Τ. Χριστοδουλοπούλου για τις κατά καιρούς άστοχες δηλώσεις της σχετικά με «μετανάστες που λιάζονται στην πλατεία Ομονοίας» και – μόλις προχθές Τρίτη – ότι «τα ελληνικά νησιά πλούτισαν από τους πρόσφυγες». Το πρόβλημα όμως με την Τ. Χριστοδουλοπούλου δεν είναι το τι λέει, αλλά ο τρόπος που το λέει.

 

Διότι οι μαρτυρίες μελών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και Εθελοντών, οι οποίοι τους τελευταίους μήνες βρίσκονται κοντά στους πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, μιλούν για καταστηματάρχες που ζητούν τρία ευρώ από τους πρόσφυγες για να τους αφήσουν να πάνε στην τουαλέτα, πέντε ευρώ για τη φόρτιση του κινητού τους τηλεφώνου και διπλάσια τιμή ή χρέωση «με το κεφάλι» στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα οποία νοικιάζουν ως επί το πλείστον οι Σύροι για να κάνουν ένα μπάνιο και να ξεκουραστούν. 

 

Μάρτυρας της εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου από μια θλιβερή μειοψηφία νεο-μαυραγοριτών και πλιατσικολόγων είναι και τα βίντεο, (κυκλοφορούν ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) όπου διάφοροι επιτήδειοι περιμένουν στις απομακρυσμένες παραλίες των νησιών τα υπερφορτωμένα με πρόσφυγες δουλεμπορικά για να αρπάξουν τις εξωλέμβιες μηχανές και να μεταφέρουν, έναντι ταρίφας που μπορεί να φθάσει και τα 200 ευρώ για τέσσερα άτομα, αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους στους πρόχειρα στημένους καταυλισμούς.

 

 

Τελευταία έκαναν την εμφάνισή τους κα τα διαβόητα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Όπως συνέβη πριν από μια εβδομάδα στην Κω, όταν 30 νεοναζί με ρόπαλα και λοστούς, με την προβιά των «αγανακτισμένων κατοίκων του νησιού», επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν άγρια πρόσφυγες και μετανάστες από τη Συρία και το Αφγανιστάν, καθώς και μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων.

 

«Μας έβριζαν χυδαία, μας απειλούσαν και χτύπησαν μπροστά μας αρκετές οικογένειες προσφύγων, με τις δυνάμεις της Αστυνομίας και του Λιμενικού που ήταν μπροστά στα επεισόδια να επεμβαίνουν με μεγάλη καθυστέρηση» λέει στο «Ποντίκι» η επικεφαλής του ελληνικού κλιμακίου της Διεθνούς Αμνηστίας στο νησί Ελίζα Γκορόγια.

 

Στη Λέσβο, όπου τις προηγούμενες ημέρες τα επεισόδια μεταξύ προσφύγων και μεταναστών για τη σειρά κατά τη διάρκεια της καταγραφής και την επιβίβαση στα πλοία που αναχωρούν για τον Πειραιά ήταν πια καθημερινό φαινόμενο, ένας 17χρονος και ένας 19χρονος, μόνιμοι κάτοικοι του νησιού, συνελήφθησαν με την κατηγορία του εμπρησμού εις βάρος οικογενειών προσφύγων, στις οποίες πέταξαν αυτοσχέδιες βόμβες μολότοφ. 

 

 

«Σαν να δίνεις ασπιρίνες σε καρκινοπαθή» ήταν το πιο μετριοπαθές από τα πολλά δηκτικά σχόλια που ακούστηκαν μετά τις εξαγγελίες που έκανε την Τετάρτη, από το βήμα του Ευρωκοινοβουλίου, ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αναφορικά με τη διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης.

 

Σε μια Ευρώπη διαιρεμένη, με τα μισά κράτη – μέλη της Ένωσης ν’ ανοίγουν τα σύνορά τους και να στήνουν υποδομές για την υποδοχή και στέγαση των προσφύγων, οι οποίοι φθάνουν στις χώρες τους κατά κύματα από την Ελλάδα και την Ιταλία, και τα άλλα μισά να έχουν υψώσει τα «λάβαρα» της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού, η χορήγηση ασύλου σε 160.000 πρόσφυγες, μοιάζει με «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά στη διαμορφωθείσα κατάσταση.

 

Παράλληλα, η στάση της Γερμανίας, που με προεξάρχουσα την Άνγκελα Μέρκελ δηλώνει διατεθειμένη να φιλοξενήσει περισσότερους από 500.000 πρόσφυγες το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από πολλούς «Ευρωπαίους εταίρους» και επιχειρηματικούς παράγοντες, οι οποίοι υποψιάζονται πως με την κρίση στο μεταναστευτικό βρήκαν μια καλή αφορμή προκειμένου να αποκτήσουν φθηνά εργατικά χέρια σε μια περίοδο που η βιομηχανική παραγωγή της ισχυρότερης οικονομίας στη Ευρώπη γνωρίζει ραγδαία αύξηση εξαιτίας του φθηνού (για εκείνην) ευρώ.