Το όνομά μου είναι Δάκης Παπανικολάου και δεν έχω καμία σχέση ούτε με τον τραγουδιστή ούτε με τον γυναικολόγο. Αντιθέτως. Το παρατσούκλι μου στην πιάτσα είναι Κινγκ. Όπως ο Λάρι Κινγκ.

Το όνομά μου είναι Δάκης Παπανικολάου και δεν έχω καμία σχέση ούτε με τον τραγουδιστή ούτε με τον γυναικολόγο. Αντιθέτως. Το παρατσούκλι μου στην πιάτσα είναι Κινγκ. Όπως ο Λάρι Κινγκ. Γιατί απλούστατα η δημοσιογραφία είναι το παν στη ζωή μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έκανα ρεπορτάζ. Ήδη από την Δ’ δημοτικού είχα δώσει συγκλονιστικά δείγματα της μετέπειτα εξέλιξής μου όταν αποκάλυψα στην εφημερίδα του σχολείου το σκάνδαλο με τα σουσαμένια ψωμάκια του κυλικείου. Έπειτα από μέρες εντατικής παρακολούθησης κι αφού ξεπέρασα όλα τα γραφειοκρατικά προβλήματα αλλά και το βρώμικο παιχνίδι όσων θα έβγαιναν χαμένοι από αυτήν την αποκάλυψη, έφερα στο φως τη μεγάλη απάτη που είχε στηθεί στις πλάτες δεκάδων μαθητών. Η υπεύθυνη του κυλικείου έβγαζε προσεκτικά όλο το σουσάμι και μετά το χρέωνε έξτρα αν ζητούσες ψωμάκι με σουσάμι. Ήταν ένα σημαντικό χτύπημα στην αισχροκέρδεια, αλλά κυρίως στα συμφέροντα των φουρνάρηδων – προμηθευτών.

Στην πρώτη λυκείου ήρθε η δεύτερη κορυφή της καριέρας μου με την αποκλειστική συνέντευξη, στο περιοδικό του Συνδέσμου Μελισσοκόμων Γλυφάδας, του αστυνομικού που εκδιώχθηκε από το σώμα διότι συνέλαβε για τρομοκράτη έναν 75χρονο τρελό, που μέσα στο παραλήρημά του ισχυριζόταν ότι είναι η Ουλρίκε Μάινχοφ. Βέβαια οι ανταγωνιστές μου από καθαρό φθόνο, αντί να αναδείξουν αυτήν την επιτυχία, επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι ο εν λόγω αστυνομικός ήταν πρώτος ξάδελφος της μάνας μου και εντελώς ηλίθιος. Το δεύτερο αποδείχθηκε περίτρανα στην ακροαματική διαδικασία. Το πρώτο όμως παραμένει σε εκκρεμότητα, διότι η δίκη δεν έχει γίνει ακόμα.

Όμως η καταξίωση χτύπησε βροντερά την πόρτα μου μερικά χρόνια αργότερα, όταν έφερα στο φως την περίφημη υπόθεση της παράνομης διακίνησης χρυσόψαρων στην Κερατέα. Η σπείρα των αλλοδαπών προμήθευε χρυσόψαρα οικογένειες που δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές να αποκτήσουν νόμιμα τη δική τους γυάλα με το αξιαγάπητο ζωντανό θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τα αθώα ψάρια.

Ακολούθησαν πολλά ρεπορτάζ, αποκλειστικότητες και πρωτιές που από σεμνότητα δεν αναφέρω. Άλλωστε ο σωστός δημοσιογράφος μιλάει μέσα από τη δουλειά του. Εκτός κι αν δουλεύει σε κανάλι ή μεγάλη εφημερίδα, οπότε εκεί μιλάει μεν, αλλά τα κείμενα είναι παραγγελία, συνήθως του κόμματος στο οποίο ανήκει. Ας είναι. Σε γλιτώνει από το να σκέφτεσαι. Εγώ όμως δεν πουλήθηκα. Δεν χαρίστηκα ποτέ σε κανέναν. Έκανα πάντα εκείνο που όριζε η συνείδησή μου. Ταγμένος να υπηρετώ το κοινό καλό, όσο κι αν κάποιες φορές αντί για κοινό είχα κενό. Παρέμενα πάντα πιστός υπηρέτης της είδησης. Σήμερα πια, αφού πέρασα σχεδόν από όλους τους μεγάλους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, όχι απλά δεν επαναπαύτηκα στις δάφνες μου, αλλά εργάζομαι σαν εξωτερικός συνεργάτης σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες. Αφού όλοι με θέλουν πώς μπορώ να τους χαλάσω χατίρι.

Τα τελευταία χρόνια όμως οι προκλήσεις μοιάζουν να έχουν τελειώσει. Λες και όλα έχουν γίνει συμβατά με την αδιαφορία του κόσμου. Τίποτε αξιόλογο δεν έρχεται στην επιφάνεια, όχι μόνο από εμένα, αλλά κι από έγκριτους συναδέλφους. Σαν να έχουν τελειώσει με έναν μαγικό τρόπο οι μεγάλες ειδήσεις. Όσο αισιόδοξος κι αν είμαι, ομολογώ ότι είχα αρχίσει να αγγίζω τα όρια της απελπισίας. Μέχρι που ένα πρωί, πριν από λίγες μέρες, χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο μου. Ήταν ο Θωμάς, που ως συνήθως άρχισε να μιλάει χωρίς ανάσα. Μόλις που πρόλαβα να ψελλίσω «παρακαλώ».

–         Μην με ρωτήσεις πώς, αλλά σου έχω το μεγαλύτερο λαβράκι που μπορείς να φανταστείς!

Με τον Θωμά γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο. Ήταν ίσως ο πιο έξυπνος και αφοσιωμένος μαθητής της τάξης. Η πορεία του μετά την αποφοίτηση με άριστα από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια του εξωτερικού το επιβεβαιώνει και με το παραπάνω. Αρχικά ασχολήθηκε με την πολιτική και μάλιστα κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κατέχει σημαντικά αξιώματα. Όλοι υποστήριζαν ότι σύντομα θα ηγηθεί της χώρας, αλλά εκείνος τους διέψευσε παρατώντας τα πάντα μία ωραία πρωία για να ασχοληθεί με το οργανωμένο έγκλημα. Τα πράγματα εκεί είναι πολύ καλύτερα, συνήθιζε να λέει, έχεις λιγότερο άγχος και εξαιρετική ασφάλιση. Επιπλέον οι συνθήκες εργασίας είναι αξιοπρεπείς και στο τέλος της μέρας πας σπίτι σου και χαλαρώνεις στον καναπέ. Δεν χρειάζεται να τρέχεις ούτε σε κανάλια ούτε να ρωτάς αν σε περιμένει κανείς έξω από το υπουργείο και, το πιο σημαντικό, με τι διαθέσεις.

Ο Θωμάς ήταν πάντα μια αξιόπιστη «πηγή». Κατά καιρούς μου είχε δώσει θέματα που συζητήθηκαν αλλά και αδιάψευστες αποδείξεις για μεγάλα σκάνδαλα. Πολλές φορές, όταν αδυνατούσα να στηρίξω την είδηση κι όλοι ετοιμάζονταν να με χαρακτηρίσουν παραμυθά, ο Θωμάς εμφανιζόταν από το πουθενά με όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Ποτέ δεν ρωτούσα πού τα έβρισκε. Μου αρκούσε το γεγονός ότι αν τα είχε εκείνος, τα είχα κι εγώ. Παράλληλα, όμως, με προστάτευε κρατώντας με μακριά από κακοτοπιές. Αρκετά συχνά μου έλεγε «άστο αυτό το θέμα, δεν πάει πουθενά» ή «είναι μάταιο να γράψεις γι’ αυτό, τα έχουν κάνει πλακάκια όλοι οι εμπλεκόμενοι και δεν θα βρεις άκρη». Όπως ακριβώς έγινε στην υπόθεση με τις μίζες στο υπουργείο Οικονομικών, όπου ο παπαγάλος του υπουργού, έχοντας ακούσει τα πάντα, επαναλάμβανε καθαρά όλα τα στοιχεία του σκανδάλου. Ήμουν έτοιμος να «βγάλω» το θέμα, αλλά ο Θωμάς μου επισήμανε ότι ο παπαγάλος δεν θα ήταν ποτέ αξιόπιστος μάρτυρας στη δίκη. Αν βέβαια κατάφερνε να τη βγάλει καθαρή μέχρι τότε.

–         Πρέπει να σε δω αμέσως. Σε είκοσι λεπτά στο γνωστό σημείο. Μην αναφέρεις σε κανέναν για τη συνάντηση.

Αυτές οι τηλεγραφικές, γεμάτες μυστήριο προσκλήσεις ήταν ρουτίνα για τον Θωμά. Ο δικός του τρόπος να κάνει δουλειές. Είτε τακτοποιούσε κάποια ύποπτη οικονομική εκκρεμότητα – «Πάρε τώρα τον υπουργό τηλέφωνο. Χρωστάει λεφτά από μίζες, πληρώνει απόψε, αλλιώς τέλος. Και πες του να μην αναφέρει σε κανέναν τίποτα» – είτε ένα οικογενειακό θέμα με τη σύζυγό του – «Έλα στο κρεβάτι σε δέκα λεπτά φορώντας μόνο την ποδιά για το πλύσιμο των πιάτων. Και να έχεις πλύνει και τα πιάτα».

Στον δρόμο αναρωτιόμουν τι θα μου έδινε αυτή τη φορά. Έφτασα στο καφέ που συνήθως συναντιόμαστε και πριν προλάβω να καθίσω ο Θωμάς μου είπε 12 λέξεις που μου τράβηξαν την προσοχή.

–         Συνέντευξη με τον τύπο που έχει την πιο πρωτοποριακή ιδέα του αιώνα.

–         Πώς;

–         Όπως το ακούς. Μην με ρωτήσεις πώς τον βρήκα και τι έχει συμβεί, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι ο τύπος έχει την ιδέα που θα φέρει πολλά λεφτά. Μπορώ να κανονίσω να είναι στο γραφείο σου αύριο το πρωί. Κατά τις 10 είναι καλά;

–         Ναι… αλλά…

–         Δεν έχει αλλά, σου είπα μην με ρωτήσεις λεπτομέρειες. Σου αρκεί ότι αυτό που σου λέω είναι αλήθεια και δεν θα σε εκθέσω;

–         Φυσικά.

–         Ωραία. Άρα κανονίστηκε. Φίλε μου μόλις έκλεισες άλλη μία μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία. Και τώρα πρέπει να φύγω. Έχω ραντεβού με τον μικρό.

Σε αυτό το σημείο ο Θωμάς σηκώθηκε, πλήρωσε κι εξαφανίστηκε. Ο μικρός δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Άλλωστε σχεδόν όλους εκείνους που υποτιμούσε τους αποκαλούσε έτσι. Και ήταν πολλοί.

Έμεινα ολομόναχος στο τραπέζι και σκεφτόμουν τη συνέντευξη. Την αρχική έκπληξη ακολούθησε μια τεράστια προσμονή να συναντήσω τον άνθρωπο αυτό. Όπως και να έχει, αν τα πράγματα ήταν όπως τα έλεγε ο φίλος μου, θα γινόταν μια ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Την επόμενη μέρα χτύπησε η πόρτα του γραφείου μου ακριβώς στις 10. Ήταν ο Πιτ ο Φουσκωτός, το πρωτοπαλίκαρο του Θωμά. Τον είχε νοικιάσει πριν από τρία χρόνια με leasing από μία μεγάλη εταιρεία προστασίας σημαντικών προσώπων κι εφόσον είχε βγει ανθεκτικός και αξιόπιστος τον είχε κρατήσει. Μάλιστα στο τέλος της μίσθωσης σκεφτόταν το ενδεχόμενο να τον αγοράσει. Πίσω του στεκόταν ένας λιμοκοντόρος γύρω στα 45. Φορούσε μία μαύρη φόρμα, αθλητικά παπούτσια και γυαλιά ηλίου. Τους έγνεψα να περάσουν. Ο Πιτ άφησε τον μυστηριώδη τύπο να μπει και μου έκανε νόημα ότι θα περιμένει έξω. Καθώς η πόρτα έκλεινε ο άγνωστος καλεσμένος μου καθόταν ήδη στη δερμάτινη καρέκλα μπροστά στο γραφείο. Έβγαλε τα γυαλιά ηλίου και τότε πρόσεξα ότι το δεξί μάτι του «φεύγει» αισθητά προς τα πάνω. Γαμώτο, σκέφτηκα, πάλι θα έχω το ίδιο πρόβλημα. Σε ποιο μάτι να κοιτάζω. Στο καλό, με κίνδυνο να σκεφτεί ότι αποφεύγω επίτηδες το προβληματικό; Ή να το παίξω υπεράνω και να εστιάσω στο άλλο με κίνδυνο να δώσω την εντύπωση ότι κοιτάζω περίεργα; Πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ο τύπος αποφάσισε να μιλήσει.

–         Νίκος Λάζος, παραγωγός ταινιών για ενήλικες.

–         Χαίρω πολύ. Δάκης Παπανικολάου, δημοσιογράφος.

Ακολούθησαν μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας κατά τα οποία στο μυαλό μου κυριαρχούσε η απορία πώς αυτός ο τύπος μπορεί να έχει την ιδέα του αιώνα. Ότι δεν μου γέμιζε το μάτι ήταν γεγονός, αλλά αν το «παραγωγός ταινιών για ενήλικες» σήμαινε αυτό που είχα καταλάβει, τότε υπήρχε ένας λόγος παραπάνω να απορώ. Τι μπορεί να έχει σκεφτεί αυτός ο τύπος και το πιο σημαντικό, σε τι αφορά η ιδέα του.

–         Κύριε Παπανικολάου, ο Θωμάς μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για εσάς διαβεβαιώνοντάς με ότι είστε ο κατάλληλος άνθρωπος να προωθήσει το θέμα. Πριν σας πω περί τίνος πρόκειται, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε υπ’ όψιν τη δουλειά μου.

Η σχέση μου με τις ταινίες του είδους μετά τις εκατοντάδες που είχα παρακολουθήσει ως έφηβος, ήταν πλέον τυπική. Ό,τι έβλεπα κατά τύχη στη συνδρομητική τηλεόραση ή αν κανένας φίλος μου έστελνε στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση ήταν η επαφή μου με τον χώρο. Συνεπώς ο τύπος μού ήταν παντελώς άγνωστος.

–         Λυπάμαι, κύριε Λάζο. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω κάτι.

–         Είμαι εκείνος που αναβίωσε το ελληνικό πορνό πριν από 5 χρόνια. Έχω κάνει μερικές αξιόλογες παραγωγές, κυρίως με Έλληνες και Ελληνίδες ηθοποιούς. Κάποιες από τις ταινίες μου πουλήθηκαν και στο εξωτερικό. Όπως «Η νεράιδα και το παλαμάρι», «Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι»…

–         Αυτό είναι παιδικό παραμύθι.

–         Κανονικά ναι, αλλά στη δική μου εκδοχή οι νάνοι είχαν, μετά συγχωρήσεως, κάτι…

–         Κατάλαβα, συνεχίστε.

–         Το «Κόναν ο μάναρος», το «Κρύο, καιρός για τρίο»… γενικά έχω έναν αξιόλογο κατάλογο επιτυχημένων καλλιτεχνικά ενήλικων ταινιών. Αλήθεια, δεν έτυχε ποτέ να πάρει το μάτι σας καμία στο βίντεο κλαμπ;

Η φράση του αυτή επανέφερε τη μόνιμη φοβία που είχα και δεν νοίκιαζα ποτέ ταινίες πορνό από τα βίντεο κλαμπ. Ανησυχούσα πάντα ότι αν το έκανα θα έφτανε η μέρα που η κοπέλα στο ταμείο θα μου έλεγε την πιο τρομακτική φράση που μπορεί να ακούσει κάποιος όταν νοικιάζει ταινίες πορνό: «Αυτήν την έχετε ξαναδεί, τη θέλετε;». Κρύος ιδρώτας με έλουζε και μόνο στην ιδέα να κρατάει επιδεικτικά την ταινία μπροστά μου, αλλά και σε όσους περιμένουν πίσω μου στην ουρά, ώστε να καταλάβω ποια εννοεί.

–         Όχι δυστυχώς.

–         Κρίμα. Χάνετε. Αν θέλετε μπορώ να σας στείλω…

Εκεί άρχισα να χάνω την υπομονή μου και πήρα την κουβέντα πάνω μου.

–         Να μου στείλετε, κύριε Λάζο, όποτε θέλετε. Για να έχω και μια εικόνα της ελληνικής αγοράς πορνό σήμερα. Αλλά θα ήθελα να έρθουμε στο θέμα μας. Ο Θωμάς μου είπε ότι έχετε μία σπουδαία ιδέα που αξίζει μεγάλη δημοσιότητα και θα συζητηθεί.

–         Ακριβώς.

–         Ωραία λοιπόν, σας ακούω.

–         Κύριε Παπανικολάου, το πράγμα είναι απλό. Η ιδέα μου έρχεται να δώσει λύση σε ένα πάγιο πρόβλημα που έχουμε όλοι οι παραγωγοί πορνό. Ξέρετε πολύ καλά ότι οι ταινίες που κάνουμε απευθύνονται στους άντρες σε ένα συντριπτικό ποσοστό που αγγίζει το 99%. Δεδομένης της γενικής οικονομικής κρίσης, αυτό το κοινό είναι πια αδύνατον να στηρίξει την παραγωγή μας. Φυσικά δεν μιλάμε απλά να βγαίνουν τα έξοδά μας, πρέπει να ζούμε κιόλας από αυτή τη δουλειά.

–         Λογικό…

–         Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι ακόμα και το παραδοσιακό αντρικό κοινό μάς γυρνά πια την πλάτη και προτιμά να βλέπει ζωντανά τη γυναίκα του παρά τα δικά μας κορίτσια σε εξαιρετική ανάλυση εικόνας.

–         Σε τι καιρούς ζούμε…

Προσπάθησα να καλύψω την ειρωνεία που είχε η φράση μου, αλλά νομίζω ότι δεν τα κατάφερα εν τέλει.

–         Εδώ λοιπόν υπάρχει μία μοναδική ευκαιρία, χάρη στην ιδέα μου αφενός να καλύψω αυτό το χαμένο κοινό, αφετέρου να καρπωθώ όλα τα οφέλη όντας εκείνος που έβγαλε τον χώρο από την κρίση οριστικά.

Η υπομονή είχε αρχίσει να εξαντλείται. Ο άνθρωπος μάλλον είχε όρεξη για φλυαρία, την οποία δεν άντεχα με τίποτα. Πρέπει να φαινόταν σε κάθε μου έκφραση ότι έφτανα στα όριά μου, γιατί αμέσως ο τύπος ανακάθισε στην καρέκλα και με το πιο σοβαρό ύφος που διέθετε ξεστόμισε επιτέλους τη μεγάλη ιδέα.

–         Ταινίες πορνό που θα θέλουν να δουν και οι γυναίκες! Αυτό είναι το επόμενο καλλιτεχνικό μου εγχείρημα! Έτσι θα φέρουμε νέο κοινό στον χώρο!

Αντανακλαστικά ήθελα να γελάσω και να τον πετάξω έξω με τις κλωτσιές. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα, αλλά πράγματι θαύμασα την ψυχραιμία μου.

–         Και πώς σκοπεύετε να το πετύχετε; Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους απεχθάνονται το πορνό.

–         Είναι πολύ απλό, αγαπητέ μου. Οι γυναίκες δεν θέλουν να βλέπουν τέτοιες ταινίες διότι, πέραν από την άποψή τους ότι η βιομηχανία εκμεταλλεύεται τη γυναικεία φύση και της συμπεριφέρεται σαν ένα κομμάτι κρέας…

–         Δεν είναι και εντελώς ψέμα αυτό.

–         Κάνετε λάθος!

–         Μα πώς; Δεν νομίζω ότι οι κοπέλες που παίζουν σε τσόντες το απολαμβάνουν κιόλας!

–         Μια χαρά το απολαμβάνουν, απλά συνήθως είναι κακοί ηθοποιοί και δεν μπορούν να περάσουν το συναίσθημα της χαράς τους στον θεατή. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που πιστεύω είναι ότι οι γυναίκες φύσει ρομαντικά πλάσματα, δεν απολαμβάνουν μία απλή, αθώα σκηνή σεξ. Θέλουν και κάτι άλλο μετά.

–         Τι;

–         Την πρόταση γάμου!

Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι εκείνη τη στιγμή θα προτιμούσα να είμαι οπουδήποτε αλλού. Εγκλωβισμένος σε ένα μποτιλιάρισμα, χαμένος σε ένα υπόγειο που κατέρρευσε ή ακόμα καλύτερα σε έναν υπόνομο κάτω από την Αχαρνών προσπαθώντας να πνίξω στα βρώμικα νερά του τον Θωμά. Όμως όχι! Ήμουν στο γραφείο μου με έναν σπάνιο μαλάκα που ήθελε να βάλει συναίσθημα στις ταινίες πορνό που θα γύριζε για να τις βλέπουν και οι γυναίκες. Για πόσο θα μπορούσα να τον αντέξω, γιατί αντιλαμβανόμουν φυσικά ότι το μαρτύριό μου μόλις είχε αρχίσει.

–         Κάνουμε το πορνό οικογενειακή ταινία. Ναι, θα έχει το άγριο σεξ, αλλά στο τέλος ο πρωταγωνιστής θα γονατίζει δίπλα στη γυμνή πρωταγωνίστρια και θα της προσφέρει το πολύτιμο μονόπετρο!

–         Αυτό που ονειρεύεται κάθε κοπέλα. Ε;

–         Ακριβώς. Έτσι ευχαριστιέται και ο άντρας θεατής και η γυναίκα του. Από εδώ και πέρα βάζουμε happy end στις ταινίες πορνό.

–         Γιατί μέχρι τώρα πλαντάζαμε στο κλάμα…

Εκείνη τη στιγμή, σαν από μηχανής θεός, ο Πιτ ο Φουσκωτός άνοιξε την πόρτα δειλά και μπήκε στο γραφείο. Ζήτησε συγγνώμη κι από τους δυο μας και ενημέρωσε τον Λάζο ότι θα πρέπει να φύγουν σε 5 λεπτά. «Με πήρε μόλις τώρα τηλέφωνο ο κύριος Θωμάς και μου είπε ότι με χρειάζεται στη Βουλή σε μισή ώρα. Περνάνε ένα νομοσχέδιο που δεν συμφέρει καθόλου τις… δραστηριότητές του και με θέλει να πείσω τον υπουργό να το αποσύρει».

–         Δεν μπορώ να μείνω εγώ και να περάσεις μετά να φύγουμε όλοι μαζί; Για να τελειώσω και την κουβέντα μου με τον κύριο δημοσιογράφο.

–         Δυστυχώς, κύριε Λάζο. Ο κύριος Θωμάς μου είπε να έρθετε κι εσείς μαζί. Σε περίπτωση που ο υπουργός δεν πειστεί με τα δικά μου… επιχειρήματα, θα του δείξετε τα πλάνα που έχετε από εκείνο το βίντεο που τραβήξατε το καλοκαίρι στη βίλα του. Ξέρετε, εκείνα που ο υπουργός είναι ντυμένος κανίς γκριφόν και κάνει καμάκι στο πιτ μπουλ του απέναντι.

–         Κατάλαβα. Κύριε Παπανικολάου, θα συνεχίσουμε σύντομα την κουβέντα μας.

–         Θα συνεννοηθώ με τον Θωμά για την επόμενή μας συνάντηση.

–         Μην ανησυχείτε. Όλα θα γίνουν.

Αφού έφυγαν και οι δύο κάθισα στην καρέκλα και έσκασα στα γέλια. Δεν ξέρω τι μου φαινόταν πιο αστείο εκείνη τη στιγμή. Ο υπουργός ντυμένος κανίς γκριφόν, τα «επιχειρήματα» του Πιτ ή η ιδέα του τύπου; Δεν είχε σημασία. Έτσι κι αλλιώς ήταν άλλη μία παράξενη μέρα. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Φυσικά δεν είχα σκοπό να συναντήσω ξανά αυτόν τον ημίτρελο. Γιατί, όπως έλεγε κι ο παππούς μου, ο ημίτρελος είναι πιο επικίνδυνος από τον τρελό, γιατί ο τρελός είναι συνέχεια έτσι. Ο ημίτρελος όμως έχει και φάσεις λογικής, οπότε ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς σε ποια τον έχεις πετύχει. Ποιος ξέρει; Μπορεί να ήμουν εγώ εκείνος που δεν έβλεπε τη δυναμική της ιδέας του, αλλά εκείνη την ώρα μου φαινόταν τόσο γελοίο όλο αυτό. Ιδανικά θα ήθελα να πάρω τον Θωμά και να τον βρίσω που με έκανε να χάσω την ώρα μου, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν άδικο ύστερα από τόσα μεγάλα θέματα που μου είχε δώσει στο πιάτο. Εντάξει, έπεσε μια φορά έξω. Σιγά το πράγμα.

Έμεινα μερικές ώρες στο γραφείο κι επηρεασμένος από την κουβέντα με τον μεγάλο παραγωγό σέρφαρα στο δίκτυο σε διάφορα σάιτ με πορνό. Τα πράγματα είχαν αλλάξει αρκετά από τότε που ήμουν έφηβος. Πλέον κανένας πρωταγωνιστής δεν είχε μουστάκι και τα κορίτσια είχαν εμφανώς λιγότερες τρίχες. Η πρόοδος, σκέφτηκα, σε κάθε τομέα έχει διαφορετική έννοια.

Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει όταν αποφάσισα να φύγω. Κλείδωσα βαριεστημένα κι αποφάσισα να διασχίσω με τα πόδια τα 12 τετράγωνα μέχρι το σπίτι μου. Ήταν ωραία βραδιά για περπάτημα.

Λίγο πιο κάτω, προκειμένου να γλιτώσω κάποια απόσταση, έστριψα σε ένα στενό από το οποίο δεν είχα περάσει ποτέ ξανά. Ενώ σκεφτόμουν διάφορα άσχετα θέματα, έπεσα πάνω στην αφίσα ενός σινεμά που παίζει πορνό. Το βέλος έδειχνε ότι η σκοτεινή αίθουσα βρισκόταν στην επόμενη γωνία. Συνήθως δεν δίνω σημασία, ούτε καν μια ματιά. Αυτή τη φορά όμως μου τράβηξε το μάτι ο τίτλος. Η «Νεράιδα και το παλαμάρι», μια ταινία της Λάζος Φιλμς. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι επρόκειτο για το έργο για το οποίο πριν από λίγες ώρες είχα ακούσει από τον ίδιο τον δημιουργό του τα καλύτερα λόγια. Απίστευτη σύμπτωση!

Στάθηκα μπροστά στην αφίσα για μερικά λεπτά αναλογιζόμενος όσα είχαν γίνει πριν από λίγο στο γραφείο. Σκέφτηκα ότι ίσως αυτό ήταν ένα σημάδι. Πως έπρεπε να σκεφτώ ξανά την υπόθεση του τύπου. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν στο στυλ μου να απορρίπτω κάτι ελαφρά τη καρδία, χωρίς να το έχω ψάξει πρώτα, κι όμως λίγο πριν το είχα κάνει και μάλιστα για πρώτη φορά στη δημοσιογραφική μου καριέρα. Αποφάσισα να δω το θέμα υπό τη σκοπιά της έρευνας και κατόπιν να το εγκρίνω ή να το απορρίψω. Έτσι, πήγα στο σινεμά, αγόρασα εισιτήριο και μπήκα στην παραδόξως καθαρή αίθουσα. Η ταινία μόλις είχε αρχίσει, γιατί η νεράιδα καθόταν ντυμένη σε μία ακρογιαλιά και τριγύρω δεν φαινόταν κανένα παλαμάρι.

Αυτή ήταν η μοναδική σκηνή που πρόλαβα να δω από το έργο, γιατί εκείνη τη στιγμή τα φώτα άναψαν και μέσα στην αίθουσα μπήκαν με απειλητικές διαθέσεις καμιά δεκαριά αστυνομικοί. Ο επικεφαλής τους φώναξε «μην κουνηθεί κανείς»! Μέσα σε λίγα λεπτά μας έβαλαν όλους μέσα σε μία κλούβα και μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής.

Βρέθηκα, λοιπόν, από καθαρή ατυχία, στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Γιατί ο λόγος που πήγα στο συγκεκριμένο σινεμά ήταν να διερευνήσω αν αξίζει να γράψω το άρθρο για τον Νίκο Λάζο ή όχι. Αυτή είναι η αλήθεια, αγαπητέ αναγνώστη που διαβάζεις αυτό το άρθρο. Τώρα ξέρεις όλη την ιστορία από την αρχή κι όχι μόνο όσα γράφουν οι κίτρινες φυλλάδες. Αυτή είναι η μία και μοναδική αλήθεια! Όλα τα υπόλοιπα περί συμμετοχής μου σε παράνομες προβολές ταινιών πορνογραφικού περιεχομένου με πιθανή εμπλοκή σε οργάνωση οργίων με αλλοδαπούς είναι πέρα έως πέρα ψευδή.